-Του ΓΙΑΝΝΗ Σ. ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ-
Βρέθηκα πρόσφατα στην Πάτμο. Στο Ιερό νησί! Εντυπωσιακή και πανέμορφη! Ήθελα από πολλά χρόνια να την επισκεφθώ. Από τότε που πηγαίνοντας στην Κω ¨έπιασε¨ στις 4 τη νύχτα στο λιμάνι της Σκάλας και είδα «κρεμασμένο» στο βράχο το μοναστήρι του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου με το κάστρο που το περικλείει φωτισμένο και τα πανέμορφα άσπρα σπίτια εκατέρωθεν και από κάτω του.
Μαγευτική εικόνα, Ιούλιος ήταν και ζήλεψα τους πάμπολλους τουρίστες, ξένους κυρίως που κατέβαιναν εκεί. Μέσα μου είπα, άραγε θα καταφέρω κάποτε να έρθω; Η εξαιρετική…… ιδέα του Μητροπολιτικού Ναού Φανερωμένης, μου έδωσε την ευκαιρία. Και ομολογώ ότι απήλαυσα την θρησκευτικού χαρακτήρα, κυρίως, αυτή επίσκεψη μαζί με πολλούς άλλους Αιγιώτες, Αιγιαλείς, ακόμα και Πατρινούς!
Μεσημέρι φύγαμε από τον Πειραιά και μετά από πολύωρο ρεμβασμό του Αιγαίου στο κατάστρωμα του πλοίου, γύρω στα μεσάνυχτα πλησιάσαμε στο νησί της «Αποκαλύψεως».
Η θάλασσα ήταν ήρεμη, το φεγγάρι σχεδόν ολόγιομο, και γρήγορα….. εντόπισα το κάστρο ψηλά στη χώρα, αλλά χωρίς να το διακρίνω καλά δυστυχώς! Γιατί πολύ ήσαν τα φώτα αυτή τη φορά. Έχοντας στο νου μου την παλιά εικόνα του βράχου με το κάστρο φωτισμένο και τα άσπρα σπίτια ολόφωτα, σκέφτηκα πως η λιτότητα… χτύπησε κι εδώ! Κατεβαίνοντας από το καράβι ρώτησα έναν ντόπιο περί αυτού και μου απάντησε πως το φωτίζουν όνο Ιούλιο και Αύγουστο. Κρίμα, είπα μέσα μου, χάνεται η μισή…. μαγεία.
Την άλλη μέρα το πρωί, ωστόσο, θαύμασα το επιβλητικό κάστρο με τα κουκλίστικα σπίτια (καθώς δεν το είχα ξαναδεί μέρα) από την αυλή του ξενοδοχείου χαμηλά στο λιμάνι. Και σε λίγο άρχισε η περιήγηση στη Χώρα, που θεωρείται η πιο όμορφη «Χώρα» του Αιγαίου. Πράγματι δεν ήξερες τι να πρωτοθαυμάσεις: Υπέροχο το κάστρο, να θυμίζει λίγο το … Καστέλλο της Ρόδου, εξαιρετική η αρχιτεκτονική των σπιτιών με τα περίτεχνα, επίσης, πατζούρια και τα ρόπτρα στις παλιές σιδερένιες πόρτες. Καλάμια και ξύλα, πολύ παλιά στις ξυλοδεσιές των στενοσόκακων με τις κατηφόρες και τις ανηφόρες ανάμεσα στα πολλά μοναστήρια της Χώρας. Άσε την μοναδική θέα προς τους πανέμορφους ορμίσκους και τη Σκάλα που θυμίζει κάτι από τον κεντρικό όρμο της Μυκόνου με τα κάτασπρα κι εκεί σπίτια!
Παλιά λοιπόν, τα μοναστήρια, παλιές και….. πρωτότυπες σε μερικα από αυτά οι αγιογραφήσεις, εξαίσιες οι πολύ παλιές εικόνες, ιδίως της Παναγίας και συγκινητικές οι ιστορίες και τα θαύματα που σχετίζονται μ’ αυτές. Και έμοιαζαν απλώς με αιγαιοπελαγίτικες εκκλησιές!
Μετά, μια βόλτα στην ξακουστή παραλία της «Λάμπης» μας έκανε ν’ απολαύσουμε μόνον τα χρώματα των πολύ όμορφων πετρών που πάνω τους φτιάχνουν αγιογραφήσεις – εικονογραφήσεις, και όχι και τη μεγάλη, καθώς λέγεται, λάμψη τους στο φως του μεσημεριού, αφού η επίσκεψη έγινε πολύ αργά το απόγευμα.
Την άλλη μέρα πρωί-πρωί φθάσαμε στο « Σπήλαιο της Αποκαλύψεως»! Θεία Λειτουργία μοναδική μέσα στο Σπήλαιο που ο Θεός αποκαλύφθηκε(!!!) στον αγαπημένο μαθητή του Ιησού μας – Αγ. Ιωάννη τον Θεολόγο, που αποκλήθηκε έτσι ακριβώς λόγω της συγγραφής του βιβλίου της Αποκαλύψεως (με τη βοήθεια ενός μαθητή του), και ο οποίος βέβαια είχε ήδη …διακριθεί και ως Απόστολος και ως Ευαγγελιστής. Κάτω από την παλιά του εικόνα, σχεδόν εν επαφή μ’ αυτήν, περίκλειστο το σημείο όπου καθόταν ο ίδιος και γράφτηκε η «Αποκάλυψη»! Δέος, συγκίνηση, κατάνυξη ίσως και… ρίγος για τους πιο πιστούς. Μοναδική στιγμή η προσκύνηση εκεί! Και ανεπανάληπτη, φυσικά, εμπειρία εκκλησιαστική, εμπειρία ζωής γενικά και αφορμή «σωτηρίας» ίσως!
Αλλά και αυτό καθ’ αυτό το Μοναστήρι του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου, εξαιρετικά μοναδικό… θαμπώνει τον επισκέπτη με την ομορφιά του και την τεράστια ιστορία του! Εκεί υπάρχουν λάρνακα και κάρες μεγάλων Αγίων, τα «δεσμά» του εξόριστου Αγ. Ιωάννου, οι παντόφλες του και άλλα πολλά. Λόγω ελλείψεως χρόνου δεν προβώ σε περαιτέρω περιγραφή. Αλλά έτσι, ίσως ο φίλος αναγνώστης σκεφθεί, ότι θα είναι σίγουρα καλύτερη και μια δική του επίσκεψη εκεί (άλλωστε… φτωχή ήταν α αναφορά μου αυτή στο Ιερό νησί της Πάτμου). Και τότε μάλλον θα αναφωνήσει: « Ως εμεγαλύνθης τα έργα σου Κύριε…!
Πάτμος, λοιπόν, μία και μοναδική,… κυρά και αρχόντισσα των Δωδεκαννήσων!…..
Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στον πατέρα Αθανάσιο Λιακόπουλο και στον επίτροπο κ. Βασίλειο Κορομπίλη και όχι μόνο σ’ αυτούς….
