background img
banner
banner

Η κοινωνική ισορροπία διαμορφώνεται με μόνιμες θέσεις εργασίας και όχι …επαιτείας

-Ηρακλής Ρούπας, Τομεάρχης Ανάπτυξης ΠΑΣΟΚ-

Το κράτος άραγε που έχει εξαφανισθεί τόσα χρόνια ως αναφορά τομέα της ουσιαστικής κοινωνικής στήριξης; Ίσως βέβαια να θυμηθήκαμε πως υπάρχει μετά την πρόσφατη … «κρατικοποίηση» του ΟΑΣΘ. Η ουσία είναι πώς την εποχή της κρίσης, η διαχρονική ανεπάρκεια τόσο των κυβερνήσεων όσο και των δημοτικών και άλλων φορέων, έχει διαμορφώσει ένα περιβάλλον καταστροφικής σύγχυσης και κλιμακούμενης διάλυσης των δομών –έστω και αυτών που υπολειτουργούν σήμερα- με αποτέλεσμα κάθε προσωρινό μέτρο να παίζει τον ρόλο περισσότερο μελλοντικής ψηφοθηρικής προσέγγισης παρά πραγματικής μακροχρόνιας προγραμματικής πολιτικής. Για να μην ξεγελιόμαστε δε ας μην παρασύρονται ορισμένοι παρατηρώντας τον υποστηρικτικό ρόλο της Εκκλησίας ή του Δήμου Πάτρας. Δεν αρκούν. Ούτε βέβαια πρέπει να διαμορφώνουν τον κανόνα.

Πρόσφατα αναδείχθηκαν σημαντικά προβλήματα με κοινωνικές προεκτάσεις όπως για παράδειγμα η αδυναμία του κράτους να δεχθεί όλα τα παιδιά στους βρεφονηπιακούς σταθμούς. Η αδυναμία να συνεχισθεί το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι». Η αδυναμία ακόμα να διαχειρισθούν οι Δήμοι την συλλογή των σκουπιδιών. Σε κάθε μία από τις κατηγορίες των εργαζομένων αυτών πάντα προκύπτει ένα κοινωνικό φαινόμενο. Το κράτος οφείλει να παρέχει δυνατότητα για ΟΛΑ τα παιδιά να ενταχθούν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς. Όμως αδυνατεί. Αμέσως δημιουργείται το ερώτημα. Αυτοί οι γονείς γιατί πρέπει να περνάνε από την δοκιμασία αυτή των ουρών στους δρόμους; Της αγωνίας το τι θα γίνει αν δεν μπορέσουν να εξασφαλίσουν μία θέση; Θέση που ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ή θα έπρεπε να δικαιούνται ως πολίτες μίας χώρας χρεοκοπημένης. Μιας χώρας που οι κυβερνήσεις -με μικρό (Κ)- θα έπρεπε να έχουν ως πρώτη προτεραιότητα την διασφάλιση της ελάχιστης κοινωνικής στήριξης.

Φαντάζομαι τους γονείς εκείνους που -αν είναι τυχεροί και έχουν εργασία – θα βρεθούν σε αδιέξοδο για το που να αφήσουν το παιδί τους. Σε ιδιωτικούς σταθμούς; Πάει το μεροκάματο. Στο σπίτι με την γιαγιά και τον παππού; Αυτούς πάλι ποιος θα τους προσέχει; Εκείνοι πάλι που αναζητούν εργασία με τι προγραμματισμό θα ξεκινούν κάθε μέρα πόρτα-πόρτα να αναζητούν ένα μεροκάματο; Σεφθείτε δε εκείνους που βασίζονται στην βοήθεια στο σπίτι για να επιβιώσουν στην δύσκολη καθημερινότητα της «τρίτης ηλικίας» ή άλλων τυχόν προβλημάτων. Εάν σταματήσουν τα προγράμματα αυτά πως θα διατηρήσουν μία αξιοπρεπή καθημερινότητα. Για την περίπτωση των εργαζομένων στην καθαριώτητα πολλά έχουν λεχθεί. Το πρόβλημα το ζήσαμε και το ζούμε καθώς ακόμα σε κάποιες γειτονιές τους κάδους ακόμα τους καθαρίζουν οι πολίτες.

Όμως, αν και τα παραπάνω προβλήματα παραπέμπουν στην ανικανότητα του κράτους, είναι καιρός να αντιληφθούμε πως υπάρχουν διέξοδοι. Διέξοδοι «αυτοοργάνωσης» μέσω δημοτικών και περιφερειακών θεσμών σε στενότερη ή ευρύτερη κλίμακα. Στις περισσότερες χώρες της Βόρειας Ευρώπης οι υπηρεσίες αυτές παρέχονται στο κοινωνικό σύνολο μέσω της «κοινωνικής επιχειρηματικότητας». Όχι βέβαια της μορφής που δίνεται στην χώρα μας σήμερα. Σίγουρα δεν όχι μέσω προγραμμάτων συμβάσεων «εγκλωβισμού» ή επιδοτούμενων προγραμμάτων βάσει το οποίων του Υπουργείο Ανάπτυξης κάνει λόγο για ουτοπική μείωση της ανεργίας κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες το 2021. Δυστυχώς ακόμα το πολιτικό σύστημα δεν έχει αντιληφθεί ακόμα πως οι μεσοβέζικες λύσεις δεν παράγουν μόνιμες θέσεις εργασίας. Οι δε δημοτικοί και περιφερειακοί άρχοντες πως το κράτος πλέον είναι αδύναμο να παίξει τον ρόλο του. Για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξουν νοοτροπίες. Νοοτροπίες που ευθύνονται για την σημερινή κρίση.


Διαβάστε περισσότερα:
·
Κατηγορίες Άρθρου
ΑΠΟΨΗ

Τα σχόλια είναι κλειστά.

protionline.gr