-ΜΟΥΡΙΚΗΣ ΙΕΡΟΘΕΟΣ, Συντονιστης Ο.Μ Συριζα Αιγιου-
Φαναριώτες, κοτζαμπάσηδες, προεστοί, οπλαρχηγοί, αρματολοί, εξωνημένοι κληρικοί, βασιλιάδες, αυλικοί, δοσίλογοι, πατριδοκάπηλοι δημοκράτες, αποστάτες, δικτάτορες, χαρισματικοί λαοπλάνοι, εθνικοί εργολάβοι, δημοσιογράφοι σε διατεταγμένη υπηρεσία, κάποια πρωτεύοντα με τον τίτλο του υπουργού και μία διεθνής τραπεζική, χρηματιστηριακή και οικονομική μαφία, συνθέτουν το πάζλ της πολιτικής και κοινωνικοοικονομικής εξουσίας του Ελληνικού Κράτους, από την ίδρυσή του έως τον Γενάρη του 2015, με θύλακες τέτοιων καταλοίπων ακόμα και σήμερα, στον α’ και β’ βαθμό αυτοδιοίκησης.
Η βασική τους αρχή στηρίζεται στον καιροσκοπισμό και σε έναν άμετρο αμοραλισμό που εκφράζεται με την ρήση “φάε ότι μπορείς και κλέψε να ‘χεις”. Συναντίληψη όλων, διαχρονικά και ιστορικά αποδεδειγμένα, ήταν η ιδιοκτησιακή λογική του κράτους σαν τσιφλικιού τους.
Η διάρκεια της κάθε κολεγιάς, εξαρτάτο από το απόθεμα της οικονομικής δραστηριότητας και τον χρόνο διαχείρισης της. Σε κάθε περίπτωση η διατήρηση της ισχύος του Οίκου ήταν και είναι υπεράνω όλων. Οι φιλίες ως σχέσεις προσωπικές με υπόβαθρο και αμοιβαίο σεβασμό στο πλαίσιο της αξιοπρέπειας, δεν έχουν χώρο για ανθοφορία και καρπούς.
Έτσι όλα αυτά τα χρόνια το μεταγραφικό παιχνίδι της πολιτικής, κυριάρχησε σε όλα τα επίπεδα άσκησης εξουσίας, προφανώς με το ανάλογο αντίτιμο. Οι φαραωνικές διακηρύξεις για έργα και ανάπτυξη, οι δεκάρικοι λόγοι για εμπέδωση και εμβάθυνση της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας της εθνικής κυριαρχίας, απέδειξαν περίτρανα, ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Δυστυχώς αυτοί οι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής, επιβεβαίωσαν με τον πιο ηχηρό τρόπο την πονηρή λαϊκή ρήση “Δουλέψτε να ζήσουμε”.
Ο καιρός όμως έχει γυρίσματα, και επειδή το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, να λάβουν τα επίχειρα των πεπραγμένων τους. Εν μέσω καταιγίδας αποκαλύψεων, για σκάνδαλα και λοβιτούρες, έχει αρχίσει το “όποιος πρόλαβε τον κύριο είδε”.
Ιφιγένεια δεν θέλει να γίνει κανείς, και ως εκ τούτου έχει αρχίσει να δίνει ο ένας τον άλλο. Και είναι ακόμα η αρχή. Το πουλόβερ των άσπονδων κολλητών άρχισε να ξηλώνεται σε όλα τα επίπεδα, ξεκινώντας από την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Όσο ήσαν οχυρωμένοι πίσω από τον καλπονοθευτικό νόμο που παρείχε όλα τα περιθώρια άσκησης ρουσφετολογικής πολιτικής και εκβιασμών στους πολίτες, όλα πήγαιναν ρολόι. Τώρα το “παιδί έρχεται ανάποδα” και χαλάνε οι συνταγές. Κόβονται πλέον οι συμμαχίες-συμμορίες σε προσωπικό επίπεδο συμφερόντων. Ζαλισμένοι από το χτύπημα, πελαγωμένοι, άρχισαν τον αγώνα της προσωπικής τους διάσωσης, καταγγέλλοντας ο ένας τον άλλο, σε ένα επιθεωρησιακό ξεκατίνιασμα.
Στο διαμορφούμενο αυτό πολιτικό τοπίο, η παρέμβαση της κοινωνίας των πολιτών, που κατά το κοινώς λεγόμενο “ήταν πάντα στην απέξω” είναι εκ των ων ουκ άνευ ικανή και αναγκαία συνθήκη, για να ξεφύγουμε από τα γαμψά νύχια των εγχώριων και εξωχώριων κορακιών, που πάντα καραδοκούσαν και πάντα θα καραδοκούν να αρπάξουν ότι μπορούν.
Η επέλαση του ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού, που ξέπλυνε συνειδήσεις και άφησε πίσω του κοινωνικά και οικονομικά ερείπια, δεν αφήνει περιθώρια άλλων επιλογών, παρά μετωπική συμπόρευση όλων όσων είμαστε στην ίδια πλευρά του ποταμού, με σεβασμό στην διαφορετικότητα, και αμοιβαία εμπιστοσύνη, πέρα και έξω από οποιεσδήποτε προσωπικές φιλοδοξίες και εφήμερα μικροσυμφέροντα.
Αφήνοντας στην άκρη ιδεοληπτικές προσεγγίσεις και δογματικές αγκυλώσεις, με τον προσήκοντα σεβασμό στην σύγχρονη πραγματικότητα, να αναδείξουμε αυτό το μέτωπο, κύριο παίκτη και να του δώσουμε πρωταγωνιστικό ρόλο, στον κοινό αγώνα για Κοινωνική Δικαιοσύνη, Παραγωγική Ανασυγκρότηση, Διοικητική Μεταρρύθμιση, Κράτος Πρόνοιας, Αξιοκρατία, Διαφάνεια και εν τέλει περισσότερη Δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα.
Αλλά και για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ίδιοι με αυτούς. Ότι εμείς είμαστε πραγματικοί φίλοι και σύντροφοι και όχι Άσπονδοι.
