-Υπογράφει η Πόλα Βακιρλή-
Η αριστεία, ως έννοια, προέρχεται από το ρ. αριστεύω, με ρίζα αρ. από το ρ. αραρίσκω που κατά το λεξικό των Liddelle- Scott σημαίνει συναρμόζω, είμαι ευχάριστος. Από την ίδια ρίζα είναι οι λέξεις αρετή, άριστος που σύμφωνα με το προηγούμενο λεξικό θα πει, ο εξέχων εις το είδος του και είναι το υπερθετικό του επιθέτου αγαθός.
Από τον Ομηρικό λόγο μαθαίνουμε την ηθική παραγγελία του Έκτορα προς τους Τρωαδίτες στην Ιλιάδα: Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων που θα πει: Πάντοτε να είστε άριστοι και να ξεπερνάτε τους άλλους.
Αυτή .η αξία κινείται στον ίδιο άξονα με τη Σπαρτιατική ρήση -υπόσχεση του νέου προς τους γονείς του: “Άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρωνες “που θα πει “Εμείς θα γίνουμε πολύ καλλίτεροι σας”. Αλλά και ο Αριστοτέλης προσδιόρισε την αρετή ως ΜΕΣΟΤΗΤΑ, δηλ. έκφραση του μέτρου.
Αυτές οι απόψεις συντηρήθηκαν και στις κατοπινές προοδευτικές κοινωνίες. Η δημοκρατική Αθήνα υιοθέτησε την αριστοκρατική αρχή του Πλάτωνα( αριστοκρατία= επικράτηση των αρίστων) και τη μετέτρεψε σε δημοκρατία , ταυτίζοντας το δημοκρατικό στοιχείο με την ανάδειξη των ικανών μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Στην Πολιτεία του Πλάτωνα αναφέρεται:Καλεί αυτήν( το πολίτευμα) ο μεν αριστοκρατίαν, ο δε δημοκρατίαν, ο δε άλλω ω αν χαίρη.
Και βέβαια στις κοινωνίες και τα αξιακά συστήματα του Διαφωτισμού, στην Ευρώπη, τα πρότυπα των πεπαιδευμένων και φωτεινών πνευμάτων είναι σύμβολα κατά του σκοταδισμού και του Μεσαίωνα.
Κι αν δεχθούμε ότι η κάθε δεξιότητα και γνώση είναι αποτέλεσμα της άσκησης και της συνήθειας, κατά τον Αριστοτέλη, και ότι η αρετή είναι μεσότης, αρχές που είναι επιστημονικά αποδεδειγμένες, γιατί το 12χρονο παιδί- προέφηβος να μην εθίζεται στην αγωγή της γνώσης και της αρετής έχοντάς την ως παιδευτικό στόχο; Και βέβαια η επιβράβευση με τη ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΙΑ δεν θα πρέπει να αποτελεί προΊόν αθέμιτου ανταγωνισμού αλλά κίνητρο ευγενικής άμιλλας και φυσικό αποτέλεσμά της.
Είναι δείγμα ευγένειας και ανωτερότητας το να μάθει μέσα στα πλαίσια της ομάδας, να αναγνωρίζει τον άξιο και την επιβράβευσή του, και να προσπαθεί να τον μιμηθεί, εντείνοντας την προσπάθειά του μέσα στη σχολική τάξη. Και βέβαια αυτή η διαδικασία θα γίνεται μέσα στα πλαίσια ” ίσων ευκαιριών” για όλα τα παιδιά και όχι σε κλίμα ευνοιοκρατίας προς κάποια.
Από την άλλη μεριά, η ανάδειξη του σημαιοφόρου στο Δημοτικό με κλήρωση, ακυρώνει τη φυσική ροπή του παιδιού, καθώς εξελίσσεται φυσιολογικά, προς το καλλίτερο και το εξισώνει προς τα κάτω με συμμαθητές του που δεν έχουν την ίδια μ’ αυτό επίδοση. Έτσι ο θεσμός αυτός που ως τώρα θεωρούνταν επιβράβευση, γίνεται αντικείμενο “τυχαιότητας”.
Γιατί όμως η παρέμβαση αυτή ήγειρε τόσο θόρυβο στις μέρες μας; Είναι το ζήτημα τόσο φλέγον; Έτσι αποσπασματικά θα μεταρρυθμίσει ο κ. υπουργός Παιδείας το εκπαιδευτικό σύστημα και τους θεσμούς του; Πιστεύω πως τέτοιες αλλαγές θα πρέπει να γίνονται μέσα στο πλαίσιο της ολότητας κάθε σχολικής βαθμίδας κι όχι με αποσπασματικά μέτρα.
Κι αν οι γονείς των μαθητών του Δημοτικού αποτελούν παρεμβατικό παράγοντα στο έργο της σχολικής διαδικασίας, σύμφωνα με τον κ. υπουργό, στην αρμοδιότητά του έγκειται ο περιορισμός αυτού του φαινομένου.
