background img
banner
banner

Υψηλά Αλώνια, χθες – σήμερα – αύριο τι;

Του Ιερόθεου Μουρίκη

Πρώτο βήμα, η βόλτα και το παγκάκι, με θέα εκπάγλου ομορφιάς, πού εμπνέει, ηρεμεί, αγαλλιάζει και προετοιμάζει όλη την μυσταγωγία της μύησης, του περάσματος στην εφηβεία.
Δεύτερο βήμα, ο κήπος ενίοτε και τα πευκάκια. Εδώ η επισφράγιση του ονείρου ως πραγματικότητα, με το πρώτο ανεπιτήδευτο αλλά το πιο καυτό και αξέχαστο φιλί της ζωής μας.

Μετά πάλι βόλτα ή στο κυλικείο για παγωτό, καφέ ή το περίφημο κερασάκι. Το αρσενικό, ευθυτενές με φουσκωμένο στήθος όλο καμάρι, δηλώνει τροπαιούχος και το θηλυκό, όλο τσαχπινιά και νάζι με ματιές γεμάτες υποσχέσεις, λιώνει και δηλώνει την ουσία της ζωής. ΕΡΩΤΑΣ…

Ειλικρινά γράφοντας αυτές τις γραμμές, όπως θα έκανε κάθε Αιγιώτης-σσα

πού θα γύριζε τον χρόνο πίσω, συγκινήθηκα, πλημμύρισε το είναι μου αναμνήσεις μαγικές, γέμισα από το φώς της νιότης, και δεν το άντεξα, δάκρυσα…

Μετά από την αναγκαία παύση, επανήλθα στην εξοργιστική πραγματικότητα, πού είναι και η αιτία του άρθρου. Βρέθηκα προ ημερών στα Ψηλαλώνια με φίλους και καθώς πήγαινα στην συνάντηση, περπατώντας δίπλα στα παγκάκια, αντικρίζω δύο ζωντανά φαντάσματα να προσπαθούν να στηριχθούν στα κάγκελα συνεννοούμενα με άναρθρες κραυγές, πού δήλωναν τη ρημαγμένη ζωή του χρήστη ουσιών και στα 20 μέτρα πιο πάνω δύο εποχούμενες κυρίες να διαπληκτίζονται με δύο τροχονόμους.

Κοίταξα γύρω την ερημιά και την εγκατάλειψη, και ένοιωσα τόσο ξένος που δεν υπάρχει περιγραφή… ΠΑΡΑΚΜΗ…

Παρήκμασαν τα Ψηλαλώνια. Η παρακμή είναι απότοκος της εγκατάλειψης, της περιθωριοποίησης, ενίοτε της αναβλητικότητας ως εργαλείο στα χέρια διαφόρων συμφερόντων, της έλλειψης σεβασμού ως προς την ιστορικότητα του χώρου και εντέλει την άγνοια ως προς την χρησιμότητα και τις κοινωνικές προεκτάσεις της.

Κάθε τόπος έχει και το δικό του ξεχωριστό σημείο αναφοράς, το σήμα κατατεθέν του. Το Αίγιο είχε, έχει και θα έχει είμαι σίγουρος για αυτό, το δικό του σήμα κατατεθέν: Τα Ψηλαλώνια το μοναδικό και ανεπανάληπτο μπαλκόνι του Κορινθιακού, με το στολίδι του πύργου από το 1900, που λειτούργησε στην κορυφή του, ως μετεωρολογικός σταθμός και στην βάση ως κυλικείο.

Αυτή η δεσπόζουσα του Κορινθιακού θέση των Υψηλών Αλωνίων, προσέδιδε, προσδίδει και θα προσδίδει, μία εκ των ουκ άνευ μοναδικότητα στην πόλη μας.

Η μοναδικότητα αυτή όμως, όπως όλα σχεδόν τα πράγματα έχει δύο όψεις.

Η μία όψη είναι η ομορφιά του γεωγραφικού ανάγλυφου του τόπου μας και η άλλη είναι η μοναδικότητα της ανθρώπινης εγκατάλειψης, από μικρόνοες και κοντόφθαλμες γεμάτες προσχήματα εκσυγχρονιστικά και άλλα, αποφάσεις των Δημοτικών αρχών για την χρήση του χώρου..

Η βλαχομπαρόκ επέλαση της τσιμεντοποίησης, η αναγόρευση του αυτοκινήτου ως κοινωνικού στάτους, εξευτέλισε στην κυριολεξία τον χώρο, αλλά και τους ανθρώπους που ως ταγοί τον διαφέντευαν.

Κάμφθηκαν οι όποιες αντιστάσεις, από τις κραυγές και τους αλαλαγμούς των επελαυνόντων νεόπλουτων και ο χώρος έγινε depo για τις BMW, NISSAN, RENAULT,…… Το λαϊκό κυλικείο ερήμωσε, τα παγκάκια έγιναν σημεία ανάσας στο ανέβασμα του Γολγοθά των χαμένων ψυχών, των ρημαγμένων ζωών, κάποιων παιδιών μας.

Αυτό το ατέλειωτο, το πελώριο φιδίσιο κορμί, όλο γέλια, χαρά, χρώματα και αρώματα, πού στριφογύριζε υπό τον ήχο του τζουκ μποξ, στους ρυθμούς της εποχής, αυτή η ιεροτελεστία της καλοκαιρινής βόλτας στα Ψηλαλώνια όλων των Αιγιωτών και όχι μόνον, υπάρχει πλέον ως γλυκιά ανάμνηση στη σκέψη των 50 και άνω.

Το Αίγιο οδεύει προς το απονενοημένο διάβημα. Η αποδοχή της παρακμής των Υψηλών Αλωνίων ως νομοτέλεια, δεν έχει θέση στην σκέψη του Αιγιώτη-σσας που αγαπά και πονά την πόλη.

Το κυλικείο, η βόλτα, τα παγκάκια ήταν σημεία συνάντησης και συναναστροφής, πλουσίων και φτωχών, αρχόντων και αρχομένων, ήταν ο συνδετικός κρίκος της Αιγιώτικης κοινωνίας και όχι μόνον.

Η Αιγιάλεια είναι μία χορωδία ομορφιάς και τα Ψηλαλώνια ο μαέστρος.

Η ψυχή του Αιγίου. Και χωρίς ψυχή δεν απομένει παρά ένα σακί σκύβαλα. Χρόνος για αναβολές και διαφόρων ειδών περιστροφές δεν υπάρχει.

Ο κάθε ένας πρέπει να αναλάβει την ευθύνη πού του αναλογεί.

Η περίσταση απαιτεί σοβαρότητα, ανοικτό μυαλό, όραμα και αποφασιστικότητα. Η λήθη και η ερημιά ταιριάζει στην ασχήμια. Στην Πανδαισία των Υψηλών Αλωνίων, ταιριάζει ότι πιο όμορφο έχει να καταθέσει η ψυχή των Αιγιωτών.


Κατηγορίες Άρθρου
ΑΠΟΨΗ

Σχετικα αρθρα


Τα σχόλια είναι κλειστά.

protionline.gr