– του Ηρακλή Ρούπα , Τομεάρχη Ανάπτυξης ΠΑΣΟΚ-
Τόσα χρόνια δεν ήταν λίγες οι φορές που ως πολίτες παρασυρθήκαμε. Ο φίλος πολιτικός Γιάννης, Δημήτρης, Κώστας, Γρηγόρης, Νίκος και τόσοι άλλοι, πάντα ήθελαν να μας πείσουν πως στόχος τους ήταν να προσφέρουν στον τόπο μας. Τελικά, αρκεί μία ματιά γύρω μας για να διαπιστώσει κανείς πως οι περισσότεροι το μόνο που προσέφεραν ήταν να… διεκδικήσουν την προσωπική τους ανέλιξη και μέσα από αυτήν ακόμα και σήμερα να αναζητούν ρόλους. Κάποιοι δρόμοι μπαλώθηκα, κάποιοι λαμπτήρες άλλαξαν. Πέραν αυτών, πολύ λίγα έχουν γίνει. Τελικά όλοι συμβιβαζόντουσαν με την ιδέα πως κάποια «συστήματα» μέσα από δημόσιες σχέσεις και «δεσίματα» δεκαετιών, θα εξακολουθούσαν να ευνοούν λίγους βασιζόμενοι στην στήριξη των πολλών… «φίλων».
Μας αρκεί όμως να …αρκούμαστε σε αυτό το «τίποτα»; Αρκεί να αλλάζουν οι λαμπτήρες στους δρόμους; Αρκεί να κλείνουν λακκούβες; Αρκεί οι δημόσιες σχέσεις να τοποθετούν την περιοχή μας σε κάποιους σχεδιαστικούς χάρτες, όταν οι χάρτες της ανεργίας ούτε που αναφέρονται; Αρκεί κάποιοι «παλαιοκομματικοί» να νομίζουν πως με την «ύπαρξή» τους θα καλύψουν το κενό απραξίας που οι ίδιοι δημιούργησαν; Προφανώς πλέον όχι. Το ζητούμενο όμως είναι ο πολίτης να αποφασίσει επιτέλους να δώσει το στίγμα του σε όλους εκείνους που δημιούργησαν την αίσθηση πως αυτά τα ολίγα πρέπει να του αρκούν.
Βέβαια όσοι στηρίζονται σε εκείνους που αναζητούν το μικρό αυτονόητο, βασίζονται στην δημιουργία κλειστών συστημάτων, αποξενώνοντας τους αποστασιοποιημένους πολίτες από την πολιτική. Συντελώντας στον εκφυλισμό και την απαξίωση αλλά στην επιβίωση των ολίγων «συστημικών». Τον φίλο Γιάννη, Δημήτρη, Κώστα, Γρηγόρη, Νίκο. Λίγοι και «ελεγχόμενοι» διαμόρφωναν το πεδίο για τους πολλούς ανένταχτους. Μέχρι που μπήκαμε στα μνημόνια και αναδείχθηκε η γύμνια των παλαιοσυστημικών, παλαιοκομματικών. Ομάδες και ομαδούλες, διορισμένοι, εκλεγμένοι και πάλι …διορισμένοι, για την προάσπιση μικρών και μεγάλων συμφερόντων.Η περιοχή όμως εξακολουθεί να είναι καταδικασμένη στην φτωχή μιζέρια της.
Την ίδια στιγμή, εν μέσω κρίσης, κάποιοι «εκπρόσωποι» αυτών των νοοτροπιών με μόνη εμπειρία την εναλλαγή θέσεων και τοποθετήσεων, είτε επανεμφανίζονται, είτε κάνουν εναγώνιες προσπάθειες να πείσουν ή να παραπλανήσουν εκ νέου πως η δική τους πολιτική επιβίωση θα συνεπάγεται και την … «σωτηρία» των πολλών. Τα …παραμύθια όμως πρέπει να έχουν ένα τέλος όταν περνάμε στην φάση της ενηλικίωσης. Η κρίση δε μας έχει οδηγήσει στο να μην τα πιστεύομε πλέον. Είναι καιρός να ξεφύγουμε από τον παλαιοκομματισμό των παραμυθιών κάποιων λίγων και να αντικρύσουμε τον ρεαλισμό της σημερινής μας κατάστασης με νέους κανόνες και νέα οπτική προς όφελος των πολλών αυτή την φορά
