91 ΕΤΩΝ Η ΣΟΦΙΑ ΓΛΩΣΣΙΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΗΡΙΑ ΓΡΑΦΕΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΚΟΡΠΩΝΤΑΣ… ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ
Είχε εισέλθει στην ένατη δεκαετία τής ζωής της όταν άρχισε να γράφει ποίηση.
Σήμερα, στα 91 της χρόνια, η Σοφία Γλωσσίδη του Ευθυμίου, νιώθει πιο «πλούσια» γιατί μπορεί να αποτυπώνει τις χαρές, τις λύπες, τους φόβους, τις ανησυχίες της, σε μια κόλλα χαρτί, μοιράζοντας έτσι απλόχερα την αγάπη και την σοφία της στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά της που την περιτριγυρίζουν. Και μπορεί η ποίηση, ως μορφή έκφρασης να ήρθε στην ζωή της στα 84 χρόνια της, από τα γραφόμενά της όμως φαίνεται ότι ήταν κάτι που κουβαλούσε πάντα μέσα της. Άλλωστε για κάτι τόσο δημιουργικό και όμορφο, ποτέ δεν είναι αργά…
Η Σοφία γεννήθηκε το 1926 στη Ζήρια. Παιδί πολύτεκνης και φτωχής οικογένειας, οι γονείς της, αυτή και τα επτά αδέλφια της, με κόπο προσπαθούσαν να επιβιώσουν τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Κατόρθωσε να βγάλει το Δημοτικό Σχολείο. Μάλιστα, όπως θυμάται, είχε μεγάλη αγάπη και ζήλο για τα γράμματα, όμως μόλις που κατάφερνε να περνά τις τάξεις αφού οι γονείς της δεν είχαν την δυνατότητα να της αγοράσουν τετράδια ή μολύβια ακόμα και βιβλία και μόνη της προσπαθούσε από την παράδοση του δασκάλου να μνημονεύει τα μαθήματα για την επόμενη μέρα. Έμαθε ραπτική και ασχολήθηκε με αυτό πολλά χρόνια, μέχρι και σήμερα.
Παντρεύτηκε το 1951 τον Παναγιώτη Γλωσσίδη κρεοπώλη κι έκανε μαζί του πέντε αγόρια. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια, μας διηγείται, ότι κρατούσε το κρεοπωλείο, γιατί ο άντρας της έπρεπε να τρέχει για δουλειές, μεγάλωνε τα παιδιά και έραβε τα ρούχα τους αφού δεν υπήρχε η δυνατότητα αγοράς. Έτσι περνούσαν τα χρόνια χωρίς να έχει καταφέρει και η ίδια να ανακαλύψει την κλίση της προς την ποίηση. Από το 2010 όμως και μετά (αφού έχασε και τον αγαπημένο της σύζυγο Παναγιώτη κι ύστερα από μια περιπέτεια υγείας ενός από τους γιους της) άρχισε να γράφει διάφορα ποιήματα για να εξωτερικεύει προβληματισμούς και σκέψεις της. Σήμερα ζει στην Ζήρια περιτριγυρισμένη από τα παιδιά της και τα εγγόνια της.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Ο Γέρος
Όταν γερνά ο άνθρωπος
Κανένας δεν τον θέλει
Είναι βαρύς και ασήκωτος
Όσο και ένα βαρέλι
Οι νέοι τον περιφρονούν
Οι νέοι τον χλευάζουν
Ειρωνικά τον ερωτούν
κι όλοι τα γέλια βάζουν
Γέροντα δώς τους μια ευχή
Να ζήσουν να γεράσουν
Και αυτοί με την σειρούλα τους
Τα ίδια θ α περάσουν…
Ελλάδα
Την ωραία μας Ελλάδα
με το κατσαρό μαλλί
την κουρέψαν στην Ευρώπη
και την κάνανε γουλί
Κόψε ο ένας κόψε ο άλλος
με χοντρή και με ψιλή
αμφιβάλλω η Ελλάδα
αν θα ξαναδεί μαλλί.
Την κουρέψαν, την κουρέψαν
Και την ατσαλοκουρέψαν
Κι έφυγε μια ψαλιδιά
και τις κόψαν τα φτερά
Και από εκεί που επετούσε
Σαν την πέρδικα ψηλά
Τώρα τριγυρνά στους δρόμους
Εκατό χρονών γριά
Χωρίς μαλλί
Χωρίς παιδιά
Χωρίς λαλιά
Χωρίς φτερά…
