Από τον Ηλία Δημ. Ασπρούκο
Περιβαλλοντολόγο
Πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο πρώην βουλευτή και πολλές φορές υπουργού. Το διάβασα επανειλημμένος και με μεγάλη προσοχή. Το μελέτησα αρκετά και καλά. Οι απόψεις του σε πολλά σημεία συμπορεύονταν με τις δικές μου. Στην ουσία είχε δίκιο, μιλούσε για τα κλειστά λόμπι της πολιτικής και για το γεγονός ότι οι παλιοί δεν ανοίγουν τις πόρτες στους νέους. Ναι θα απαντήσω ισχύει αυτό όπως ίσχυε πάντα.
Οι νέοι άνθρωποι φέρνουν αέρα ανανέωσης, όταν κουβαλάνε στις αποσκευές του μυαλού και της ψυχής τους το νέο και το άφθαρτο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Βουλευτές από την μεταπολίτευση και μετά κυρίως στην Αχαΐα συμπεριφέρονταν λες και είχαν φέρει την βουλευτική έδρα από το σπίτι τους. Με έπαρση και απίστευτο κυνισμό έκλειναν την πόρτα κατάμουτρα σε κάθε νέο άνθρωπο που εμφορείτο από απόψεις προοδευτικές. Για το μόνο που νοιάζονταν ήταν μήπως και… δυσαρεστήσουν την κομματική τους πελατεία. Μετρούσαν κεφάλια ανά οικογένεια, ψήφους παιδιών, εγγονιών και λοιπών συγγενών. Κύριο μέλημά τους ήταν πόσους και κάτω από ποια τρικ θα βολέψουν στο δημόσιο και τα κέρδη που θα τους επέφερε αυτή τους η επιλογή. Στήριζαν Δημάρχους από φόβο μήπως και… χάσουν την πελατεία τους. Μάλιστα δεν δίσταζαν να πουν «Όχι δεν στηρίζω αυτόν για δήμαρχο αύριο θα τον βρω μπροστά μου ως βουλευτή» η ωμότητα και η κυνικότητα τους περίσσευε.
Έτσι τα χρόνια πέρασαν, ο κρατισμός έγινε τρόπος σκέψης και ζωής. Τα πάντα έγιναν ρημαδιό, η ζωή μας άλλαξε και τα χρόνια που ήλθαν δύσκολα πολύ πιο δύσκολα από όσο όλοι μας μπορούσαμε να φανταστούμε. Έλα όμως που οι πρακτικές αυτές για τα καλά κρατούν.
Η πολιτική λειτουργεί σαν ένα μικρό λόμπι, δεν δέχεται εύκολα την ανανέωση, τους άξιους πολλές φορές και τις αξίες παραγκωνίζει, ενώ θέτει σε πρώτο πλάνο άλλα αξιακά κριτήρια. Έχουμε δει άλλωστε πολλές φορές να εκλέγονται πρόσωπα τα οποία είχαν κομματικό στρατό, πρόσωπα τα οποία ήταν λαϊκιστές ή ακόμα χειρότερα οπορτουνιστές. Φθάσαμε στο έσχατο σημείο κι όμως μυαλό ουδέποτε μπήκε στο κεφάλι. Αν δεν ήσουν ή αν δεν είσαι ενταγμένος σε μια ομάδα κομματαρχών καριέρα δεν κάνεις, αν δεν έχεις κληρονομήσει κάποιο όνομα ή δεν έχεις μηχανισμούς μην περιμένεις να εκλεγείς. Όσο για τους ανθρώπους του πνεύματος … δυστυχώς με μεγάλη λύπη παρατηρώ πως οι περισσότεροι καπελώνονται από ανθρώπους του οινοπνεύματος, της νύχτας και της ψευτομαγκιάς. Οι δήθεν κάνουν καριέρα, οι έρποντες και γλείφοντες ανεβαίνουν ψηλά. Εκείνοι που πραγματικά αξίζουν ανεβαίνουν από τις σκάλες, ενώ οι άλλοι με τον ανελκυστήρα και γρήγορα. Στην εποχή μας όλα γίνονται γρήγορα, καριέρες, πολιτικές, πρακτικές, όνειρα και επιθυμίες διπλωμένα σε μια κόλα χαρτί που πολλές φορές και οι ίδιοι που τα βιώνουν όλα αυτά δεν ξέρουν ή καλύτερα δεν μπορούν να διαχωρίσουν που σταματάει η πραγματικότητα και που αρχίζει το παραμύθι. Φτιάχνουν το δικό τους μικρόκοσμο, ζουν μέσα σε αυτό και αποκόπτονται από την κοινωνία και τις ανάγκες της.
Καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Γιος πολιτικού που ποτέ δεν βγήκε στην αγορά εργασίας και κατευθείαν από κολλέγιο μπήκε στη βουλή, για να μην χάσει την κομματική πελατεία του πατέρα του! Πως μπορεί να νιώσει τις ανάγκες μιας περιοχής η οποία μαστίζετε από την ανεργία;
Πατέρας πολιτικός ο οποίος εμφορείται από τον κρατισμό… Πως θα μπορούσε να μεταδώσει τις αρχές και τις αξίες του φιλελευθερισμού και του καλώς εννοούμενου ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς στο παιδί του;
Όταν οι δοσοληψίες είναι κομμάτι της πολιτικής ζωής τότε δύσκολα μένει ζωτικός χώρος για κάθε τι το νέο. Πριν λοιπόν μιλήσουμε όλοι για τα κλειστά λόμπι και για το γεγονός ότι η πολιτική δεν ανοίγει τις πόρτες της στους νέους ας κοιταχτούμε καλά στον καθρέπτη μας … Ποιους στηρίξαμε όλα αυτά τα χρόνια και γιατί; Τι παράδειγμα δώσαμε στη νέα γενιά; Τι μπορούμε να κάνουμε από εδώ και εμπρός για να ανατρέψουμε τις λάθος επιλογές μας και να διορθώσουμε τις παραλείψεις μας … Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε τη πολιτική ζωή … Η αυτοκριτική ποτέ δεν έβλαψε κανέναν!…
Ο πολίτης χρειάζεται εργάτες του φωτεινού που μπορούν να δώσουν διέξοδο στο φως και όχι αυτούς που ζουν για να απολαμβάνουν το παραμύθι τους.
Όλοι οι δημοτικοί άρχοντες θα πρέπει να γνωρίζουν ότι όταν φεύγει η επικαιρότητα από ένα θέμα δεν επιτρέπεται να παίρνει μαζί της και την προσοχή τους (βλέπε σκουπίδια) και το αβέβαιο μέλλον δεν θα πρέπει να το βλέπουν ως απειλή αλλά ως ευκαιρία!!!
«Σήμερα λοιπόν κανένας καλός δεν πάει να πολιτευθεί» μας λένε.
Συμφωνώ, δεν μας λένε όμως γιατί δεν πάει…
Είναι απλό. Γιατί οι μόνιμοι μνηστήρες δεν τους αφήνουν για να μη διακόψουν το παραμύθι που ζουν.
