Του Γεωργίου Ρούσσου – Δικηγόρου
Με αφορμή τα τελευταία «ειδεχθή» , όπως λέει ο λαός μας , εγκλήματα κατά της ζωής ή «ιδιαζόντως απεχθή» όπως έλεγε ο Ποινικός Νόμος πριν την κατάργηση της θανατικής ποινής , είχαμε την ευκαιρία ακόμα μία φορά να διερευνήσουμε την διαδικασία απονομής δικαίου που διακατέχει την ηλεκτρονική μάζα την οποία και θα προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε συνοπτικά στο κείμενο αυτό.
Κατ΄αρχήν το κοινό των χρηστών αποφαίνεται με ταχύτητα, μαζικότητα, αμεσότητα και ομοθυμία, στοιχεία αξιοζήλευτα σε κάποια άλλα δικαιϊκά συστήματα όπως αυτά του Δικαίου της Αγγλοσαξονικής Σχολής (π.χ. στο σύστημα των ενόρκων στην Αμερική).
Η απόφασή του κοινού βεβαίως δεν είναι αποτέλεσμα ουδέτερης και ανεπηρέαστης κρίσης, αλλά θυμικού. Συνήθως προηγείται ένα άνευ προηγουμένου υβρεολόγιο εκφράσεων πεζοδρομίου σε βάρος του δράστη, το οποίο ξενίζει απόλυτα σε σχέση με τις μέχρι τότε «ψαγμένες» αναρτήσεις των χρηστών , όμως είναι αυτό που συνιστά εν προκειμένω το βασικό υπόβαθρο της αδέκαστης ετυμηγορίας.
Αποδεικτικό υλικό και δικογραφία δεν χρειάζεται να μελετηθούν, τα ρεπορτάζ και οι συνοδευτικές φωτογραφίες συνιστούν πλήρη απόδειξη του εγκλήματος. Η δε απολογία του κατηγορουμένου όχι απλώς είναι περιττή, αλλά ούτε καν προβλέπεται από την διαδικασία του μέσου της κοινωνικής δικτύωσης.
Η απόφαση είναι συνοπτική και αμετάκλητη, συνεπώς δεν υπόκειται σε κανένα ένδικο μέσο, άρα είναι άμεσα εκτελεστή.
Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει ειδικές γνώσεις του Ποινικού Νόμου για να αποφανθεί σχετικά, αντιθέτως οι συμμετέχοντες, επαΐοντες και αδαείς , κοινωνούν της διαδικασίας ισότιμα.
Ουαί κι αλίμονο αν κάποιος επιχειρήσει να προβάλλει τον αντίλογο, γιατί για υπεράσπιση δεν τίθεται θέμα. Ο αντιρρησίας παραδίδεται με αμεσότητα ως βορά στον όχλο.
Η ποινή δεν έχει διακυμάνσεις ούτε ελαφρυντικά, αυτή είναι «σταυρωθήτω» ή «απολύσαι», ενδιάμεση τιμωρία δεν υφίσταται. Και φυσικά εφ΄όσον κάποιος οδηγηθεί στο συγκεκριμένο λαϊκό δικαστήριο ηλεκτρονικού τύπου , η ποινή είναι πάντα η «εσχάτη». Διαφέρουν μόνο οι προτεινόμενες μορφές εκτέλεσης της και είναι η πρώτη και μοναδική φορά στην διαδικασία που διαφοροποιούνται οι κριτές έχοντας αποδυθεί σε ένα άτυπο διαγωνισμό ευρηματικότητας και πρωτοτυπίας του τρόπου της εκτέλεσης της ποινής, μέσω παντός είδους «καινοτόμων» ιδεών.
Εννοείται ότι διαφέρει μόνο ο τρόπος της εκτέλεσης της ποινής και όχι η ίδια η επιβαλλόμενη ποινή η οποία σε κάθε περίπτωση είναι αδιαπραγμάτευτη. Έτσι δεν τίθεται ενδιάμεσος προβληματισμός , όπως θα συνέβαινε στην περίπτωση ενός ειδεχθούς εγκλήματος για το οποίο πράγματι θα υπήρξε η αναγκαιότητα αυστηροποίησης της ποινής π.χ. αντί να δικαιούται ο ισοβίτης την πρώτη αίτηση αποφυλάκισης με περιοριστικούς όρους στα 17 χρόνια , αυτή να γίνεται στα 25.
Κορυφαία στιγμή της διαδικτυακής μάζας η αντίφαση της αναγνώρισης μεν του ανεκτίμητου της αξίας της ανθρώπινης ζωής, η αφαίρεση της οποίας όμως τιμωρείται σύμφωνα με τους κριτές με θανατική ποινή .
Πάντως οι χρήστες στο facebook δεν βάφουν τα χέρια τους με αίμα, συνεπώς η εκτέλεση της ποινής ενίοτε ανατίθεται ελαφρά τη καρδία σε έγκλειστους βαρυποινίτες, οι οποίοι αίφνης κατά τρόπο απρόσμενο και πάλι αντιφατικό ανάγονται ως κορυφαίοι εφαρμοστές Δικαίου και εκτελεστικοί μηχανισμοί της Δικαιοσύνης .
Η ποινή μέσω του διαδικτύου δεν εμπεριέχει κανένα στοιχείο του επιβεβλημένου μεταξύ άλλων σωφρονιστικού της χαρακτήρα , αντίθετα διατηρεί στο ακέραιο αυτά του εκδικητικού και τιμωρητικού.
Ασφαλώς η διαδικτυακά επιβαλλόμενη ποινή συνήθως στερείται της αρχής της αναλογικότητας. Έτσι δεν υφίσταται ποινή ανάλογη με την βαρύτητα του αδικήματος, όλες έχουν αυστηροποιηθεί προς τα πάνω.
Ασφαλώς δεν υπάρχει κανένα περιθώριο επανόρθωσης στην όχι απίθανη περίπτωση της δικαστικής πλάνης, άλλωστε η μαζική συμμετοχή των κατηγόρων – τιμητών στην διαδικασία , εκμηδενίζει την πιθανότητα του σφάλματος.
Έτσι κατά τα προαναφερόμενα , άπαντες οι μετέχοντες της ετυμηγορίας , θεωρούν ότι εκφράστηκαν ισότιμα, επαρκώς και αιτιολογημένα.
Συνεπώς η διαδικασία εξελίχθηκε κανονικά.
Και με τον Νόμο.
Της ζούγκλας.
