Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΙΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ «ΒΙΒΛΙΟ ΧΡΟΝΙΑΣ» Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΣΤΟΝ 8ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΟΚ
Ο 8ος Παγκόσμιος λογοτεχνικός διαγωνισμός του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδας (ΕΠΟΚ), θα έλεγε κανείς ότι είχε «χρώμα»… Αιγίου, με τον πολυβραβευμένο Αιγιώτη ποιητή Θανάση Τρίψα να αποσπά σε αυτόν, δύο πολύ σημαντικά βραβεία. Το Α΄ βραβείο στην κατηγορία ποίηση με το ποίημά του «Αρωγός Αγάπη», καθώς και βραβείο «Βιβλίου Χρονιάς 2017» για την ποιητική συλλογή του «Ζωής διαδρομές».
Η απονομή έγινε στο κατάμεστο Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών προχθές Σάββατο 16 Ιουνίου, σε μία πολύ όμορφη ατμόσφαιρα, με τον Αιγιώτη ποιητή να παραλαμβάνει συγκινημένος τις δύο πολύ τιμητικές διακρίσεις του.
Ο κ. Τρίψας συμμετείχε στον διαγωνισμό, στην κατηγορία «Ποίηση» και στο θέμα «Η Αγάπη σε όλες της τις Μορφές» με το ποίημα «Αρωγός Αγάπη», λαμβάνοντας μάλιστα το πρώτο βραβείο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά!
Συμμετείχε ακόμη και στην κατηγορία «Αξιολόγηση Βιβλίων», με την ποιητική συλλογή «Ζωής Διαδρομές», λαμβάνοντας δικαίως το βραβείο «Βιβλίο Χρονιάς 2017»…
Το ποίημά του «Αρωγός Αγάπη», είναι μία προτροπή προς τον άνθρωπο. Τον καλεί να απλώσει το χέρι, να στείλει την θέρμη του σε όσους υποφέρουν. Ένα ποίημα γραμμένο με τόση ευαισθησία, μέσα από τους στίχους τού οποίου είναι εμφανής η αγάπη του ποιητή για τον άνθρωπο. Ζητά από τον αναγνώστη του να μπει για λίγο στη θέση τού ευάλωτου, του άστεγου, του πρόσφυγα, του απόμαχου, ενώ από αυτούς τους στίχους αντιλαμβάνεται κανείς ότι μόνο η αγάπη είναι αυτή που μπορεί να τρομάξει την θλίψη. Και να την νικήσει, θα προσθέταμε εμείς…
Δύο ακόμη διακρίσεις για τον Αιγιώτη ποιητή, που μας κάνουν υπερήφανους που ζει και εμπνέεται ανάμεσά μας. Αναμφισβήτητα, η ποιητική του ευαισθησία φωταγωγεί και ανθίζει τις ψυχές μας!
Αρωγός Αγάπη
Μια νύχτα ας ξαγρυπνήσουμε μ’ έν’ άστεγο μαζί,
μες στον χιονιά ας μείνουμε στο ίδιο σκαλοπάτι,
σαν μια σιωπή απλώνεται, όταν ρωτάει πού ζει,
γιατ’ έχει σε χαλάσματα χαρτόνια για κρεβάτι
και από στοργή διαβάτη και μόνο επιζεί.
Μια μέρα ας περπατήσουμε με πρόσωπο σκυφτό,
το βάρος ας μοιράσουμε μ’ έναν ξεριζωμένο,
σαν κουβαλάει στους ώμους του της μοίρας το γραφτό,
κείνο που σε ορίζοντα στενό είναι γραμμένο
και σε άνθος διψασμένο στον ήλιο τον καυτό.
Μια ώρα ας απλώσουμε το χέρι προς τα εμπρός,
της ικεσίας να γευθούν πίκρα τα δυο μας χείλη,
ρίγος του τρόμου ας νιώσουμε που σπέρνει ο εχθρός,
την ώρα που σαν άνεμος σβήνει ζωής καντήλι
και γίνεται ένα δείλι κάποιας πνοής το φως.
Για μια φορά ας φορέσουμε ρούχο από καπνιά,
που πόλεμος το πότισε μ’ αρώματα θανάτου,
κι εμπρός στην πόρτα ας μείνουμε έξω στην παγωνιά,
του δυνατού π’ όλο τηρεί σιγή του ασυρμάτου
στους κτύπους του αδυνάτου για μια ζεστή γωνιά.
Για λίγο ας ατενίσουμε ψηλά τον ουρανό,
τον ήλιο ας τον νιώσουμε το σώμα σαν αγγίζει
κι ας στείλουμε τη σκέψη μας σ’ υπόγειο σκοτεινό,
που η σκληρή η μοναξιά απόμαχους λυγίζει
και αργά κατηφορίζει στον δρόμο τον στερνό.
Σ’ αυτές τις ώρες της ζωής η μοίρα που δικάζει,
μόν’ η αγάπη είν’ ικανή, εμπρός της να σταθεί,
κείνη έχει τη δύναμη τη θλίψη να τρομάζει,
στην αγκαλιά της οι καημοί να γίνονται ανθοί,
ψυχής π’ ανθεί, χαράς γαλήνη και ευωδιάζει.
