ΕΠΙΑΣΕ… ΚΟΡΥΦΗ ΣΤΟΝ Ζ΄ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΚΑΙΣΑΡΙΟΣ ΔΑΠΟΝΤΕΣ»
Μία ακόμη μεγάλη επιτυχία σε πανελλήνιο διαγωνισμό προστίθεται στην τεράστια… συλλογή βραβείων τού Αιγιώτη ποιητή Θανάση Τρίψα, με τον ποιητικό του λόγο να αναγνωρίζεται πλέον σε όλη τη χώρα, προσφέροντας «τροφή» για σκέψη, συγκίνηση, ανθρωπισμό, όνειρα… Με το ποίημά του «Δείπνος Μυστικός» κατέκτησε το Α΄ βραβείο στον Ζ’ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό “Καισάριος Δαπόντες”, που διοργάνωσαν ο δήμος Σκοπέλου και το Γραφείο Εθελοντισμού της Τοπικής Κοινότητας Σκοπέλου, στη μνήμη του Σκοπελίτη λόγιου και ποιητή του 18ου αιώνα.
Σημειώνεται ότι ο Αιγιώτης ποιητής είχε λάβει πέρυσι το τρίτο βραβείο στον ίδιο διαγωνισμό, ενώ φέτος… πάτησε κορυφή. Τα βραβεία που απονεμήθηκαν ήταν τρία (Α΄, Β΄, Γ΄). Επίσης, δόθηκαν τρεις έπαινοι και έξι τιμητικά διπλώματα. Μάλιστα, έπαινο στον διαγωνισμό έλαβε ο ποιητής από το Αίγιο, ο Μιχαήλ Δημητρίου, για το ποίημά του, «Γλυπτών παλιννόστησις». Η απονομή έγινε προ ημερών σε εκδήλωση στην αίθουσα του κινηματογράφου «Ορφέας» στο όμορφο νησί της Σκοπέλου.
Με το ποίημα «Δείπνος Μυστικός», ο Θανάσης Τρίψας σκύβει ταπεινά στον ανθρώπινο πόνο, περιγράφοντας την σκηνή που το παιδί… πασχίζει να λάβει την τελευταία μητρική ανάσα προτού παραδώσει το πιο αγαπημένο του πρόσωπο στους ουρανούς. Ένα ποίημα που ζωγραφίζει με τα πιο έντονα χρώματα την φρίκη του πολέμου, την ορφάνια, την βουβή κραυγή της απόγνωσης… Δύσκολο να το διαβάσει κανείς χωρίς να απομακρύνει ένα δάκρυ από τα μάτια κι ένα «γιατί» από την ψυχή…
Δείπνος Μυστικός
Παιδιού δακρύων σταλαγμός, μια συντριβή ακόμα,
μια ψυχισμού κατάρρευση σε κίνηση αργή
κι αντίκρυ στ’ άδειο βλέμμα του μάνας ψυχή και σώμα
σε τελετή παράδοσης σε ουρανό και γη.
Στο αιχμηρό συναίσθημα του παιδικού του τρόμου
αργά συγκαταλέγεται κι ο αποχωρισμός,
ψυχής πορεία που ‘μεινε μες στα μισά του δρόμου,
σβήνει σαν άστρο π’ άφησε για πάντα ο φωτισμός.
Κατολισθήσεις αξιών πόρτα ζωής σφραγίζουν,
λόγια χωρίς απόκριση το σώμα ξενυχτούν,
χέρια στο αίμα παιδικά αγκάλη σχηματίζουν,
στερνές ανάσες μητρικής αγάπης να γευτούν.
Ορφανισμός υιοθετεί ακόμ’ ένα λουλούδι,
σ’ άγονο μέρος της ζωής να μεταφυτευτεί
και να ματώσει τα φτερά η λύπη σ’ αγγελούδι,
στην ερημιά για να πετά του κόσμου την καυτή.
Ποιος συλλογιέται άραγε σαν χάνεται μια μάνα
πόσο φτωχαίνει ο κόσμος μας, σαν κόβεται κλαδί
από το δένδρο της ζωής και γίνεται τσιγγάνα
παιδιού ψυχή σε σκοτεινιά, στοργής να βρει δαδί;
Ποιος του πολέμου τις πληγές σ΄ όλη τη γη σκορπάει
και σε ζωής αφαίρεση μιας μάνας συναινεί,
όταν στο ένα χέρι του μικρό παιδί κρατάει,
της φρίκης τ΄ άλλο χέρι του τα νήματα κινεί;
Πόσο ακόμα άνθρωπος θάνατο θα σκευάζει
και αίμα θ’ ανταλλάσσεται με πλούτο υλικό;
Ως πότε τα αργύρια θα στρέφουν το γρανάζι
π’ αναπαράγει φίλημα σε δείπνο μυστικό;
