Έλλη Πετροπούλου – Από το Αίγιο εθελόντρια σε ορφανοτροφείο της Κένυας (pics+video)

Η Έλλη Πετροπούλου γύρισε πριν από μερικές μέρες από την Κένυα. Όσοι γνωρίζουν αυτή την κοπέλα που έχει μεγαλώσει και ζει στο Αίγιο ξέρουν τη μανία και την αγάπη της για τα ταξίδια.

Όμως δύσκολα θα μπορούσαν να φανταστούν ότι η νεαρή θα άφηνε στην άκρη τα ταξίδια στα κοσμοπολίτικα μέρη, τις παρέες της και γενικότερα τη ζωή που έχει μία κοπέλα στην ηλικία της για να πάει στην Κένυα και να γίνει για δύο εβδομάδες περίπου εθελόντρια σε ορφανοτροφείο που φιλοξενεί δεκάδες παιδιά, τα οποία έχουν μαζέψει από το δρόμο οι υπεύθυνοι του ιδρύματος.

Πρόκειται για το ορφανοτροφείο “Spirit of Mercy” στην Kahawa West σε μια από τις φτωχότερες περιοχές μιας χώρας που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της, ζει κάτω από δύσκολες συνθήκες, χωρίς να έχει νερό και ρεύμα.

Η εθελόντρια από το Αίγιο οργάνωνε αυτό το ταξίδι εδώ και αρκετούς μήνες και έζησε στην Κένυα όπως μας λέει μια συγκλονιστική εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό της.

Το patrasevents.gr είχε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί της, λίγες ώρες μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα. Η ίδια μέσα από τα λόγια της δεν κρύβει το πόσο δέθηκε με τα παιδιά του ορφανοτροφείου και τους υπόλοιπους εθελοντές, ενώ τονίζει ότι το ταξίδι αυτό τη βοήθησε στο να εκτιμήσει πράγματα και καταστάσεις.

My orphan angels in Kenya_Ellie Petropoulou

P.E.: Πώς βρέθηκες σε ένα ορφανοτροφείο στην Κένυα και τι είναι αυτό που σε οδήγησε στο να πας εκεί;

Ε.Π.: “Από τα 9 μου άρχισα να ψάχνω και να ερωτεύομαι την Αφρική, με εντυπωσίαζε η ενέργεια των ανθρώπων της και με έθελγαν τα τοπία της. Πιο πολύ όμως με άγγιζαν μέσα μου όσα μάθαινα για την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει την ήπειρο. Με τον καιρό, η αγάπη μου για τα ταξίδια, αλλά και για τις δύο μικρότερές μου αδερφούλες (6 και 8 χρονών σήμερα) με οδήγησαν με πολύ φυσικότητα, μετά από οργάνωση του ταξιδιού για 1 χρόνο, στο ορφανοτροφείο “Spirit of Mercy” στην Kahawa West”.

P.E.: Πώς σε υποδέχτηκαν τα παιδιά του ορφανοτροφείου, εσένα και τους υπόλοιπους εθελοντές;

Ε.Π.: “Μαζί με την συνεθελόντριά μου Ashley από την California, πλησιάσαμε τα παιδιά με τον τρόπο που αυτά μας υπέδειξαν: με το παιχνίδι και με ένα συνεχές χαμόγελο. Με τις μέρες, ανοίγαμε την πόρτα το πρωί, μας περίμεναν εκεί και πήδαγαν πάνω μας καταχαρούμενα. Είναι τα πιο καλά παιδιά”.

P.E.: Περιέγραψε μας με δύο λόγια την κατάσταση που υπάρχει στην Κένυα;

Ε.Π.: “Αντίκρισα έναν άλλον κόσμο, μια αναπτυσσόμενη χώρα, με μεγάλες αντιθέσεις. Μεγάλες μεσιτικές επενδύσεις δίπλα σε συνωστισμένα σπίτια από τσίγκινες σκεπές και χωμάτινους τοίχους. Όσους ρώτησα γιατί συμβαίνει αυτό μου είπαν: curruption. Μετά την αποικιοκρατία, η πολιτική διαφθορά έχει γονατίσει τις δημόσιες παροχές, την ευκαιρία για εργασία και συνολικά ένα λαό ικανό για τόσα πολλά.

Έζησα δύο εβδομάδες όπως το 80% των Κενυατών, με συνεχές διακοπές νερού και ρεύματος, με 3 απλά γεύματα ημερησίως (φιδέ, πατάτες, ρύζι, ζυμάρι, όσπρια, τσάι), με πλύσιμο ρούχων στο χέρι, ντους με κρύο νερό σε κουβά και κουνουπιέρα στο κρεβάτι (τα κουνούπια μεταδίδουν ελονοσία). Κι όμως πιστέψτε με, αγάπησα την Κένυα”.

P.E.: Ένα παιδί από πλευράς συνθηκών διαβίωσης και εκπαίδευσης τι προβλήματα αντιμετωπίζει;

Ε.Π.: “Τα παιδιά του ορφανοτροφείου “Spirit of Mercy” είναι τυχερά καθώς έχουν πόσιμο νερό, φαγητό, στέγη, πάνε σχολείο και, το πιο βασικό, ζουν σε οικογενειακό περιβάλλον, αφού οι “ιδρυτές/υπάλληλοι” είναι ο Jackson, με τη μητέρα του που μάζεψαν τα παιδιά από το δρόμο.

Για τα υπόλοιπα παιδιά, είτε έχουν το προνόμιο να μπορούν οι γονείς ή ο γονιός τους να πληρώσουν το σχολείο τους και να τα συνοδεύσουν κάποια χιλιόμετρα περπατώντας μέχρι εκεί, είτε δεν πάνε σχολείο επειδή στο σπίτι δεν υπάρχει φαγητό ή επειδή τα παιδιά δεν έχουν γονείς και άρα ζουν χωρίς οικογένεια μόνα τους στο δρόμο”.

P.E.: Πες μας τι είναι αυτό που σου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση από τη ζωή εκεί;

Ε.Π.: “Αυτό που ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω, είναι ότι ο Κενυάτης που ζει στην απόλυτη φτώχεια και κοιμάται με άδειο στομάχι είναι ο ίδιος που στο δρόμο θα σου χαμογελάσει, θα σε καλοδεχτεί σπίτι του, θα σου πει “Καλωσόρισες στην Κένυα” και θα παλέψει για την κάθε του μέρα. Το ίδιο περνάνε και στα παιδιά τους. Έχουν τα πιο λαμπερά μάτια, τα πιο ζεστά χαμόγελα και τις πιο ευγενικές ψυχές. Είναι μαχητές από μικρά και πανέξυπνα”.

P.E.: Πες μας μια εμπειρία σου από την Κένυα που θα σου μείνει αξέχαστη και σε συγκινεί;

Ε.Π.: “Όταν επισκέφθηκα την Κιμπέρα, την μεγαλύτερη παραγκούπολη της Αφρικής στην Κένυα, αγόρασα με ένα ντόπιο φίλο μου φαγητό για 5 οικογένειες, που μας είχαν υποδείξει ότι είχαν μεγαλύτερη ανάγκη. Καθώς αφήναμε τα τρόφιμα σε ένα από τα σπίτια, βγήκε από το απέναντι σπίτι μια γυναίκα ξυπόλυτη στη λάσπη, ενώ πίσω από την φούστα της στριμώχνονταν δύο πολύ αδύνατα κοριτσάκια.

Τα κοριτσάκια με κοίταγαν στα χέρια, εκείνη με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «στα δικά μου παιδιά γιατί δεν έφερες, ξέρεις πόσες μέρες έχουν να φάνε;» Ήταν μια γροθιά στο στομάχι, δεν είχα πάνω μου τι να της δώσω, της ζήτησα συγγνώμη και της είπα ότι είμαι ξένη και δεν ήξερα ότι τα παιδάκια της είχαν ανάγκη. Είναι σκληρό να συνειδητοποιεί κανείς ότι εκείνο το βράδυ στη Κιμπέρα δεν κοιμήθηκαν μόνο τα κοριτσάκια της χωρίς φαγητό”.

P.E.: Έχεις έρθει σε επαφή με τους Κενυάτες φαντάζομαι. Πώς είναι ως λαός και τι εντύπωση έχεις;

Ε.Π.: “Αγαπώ τους Κενυάτες, είναι άνθρωποι ζεστοί, φιλόξενοι και εγκάρδιοι. Καλοδέχονται τον ξένο και όταν δουν muzungu (μουζούνγκου: λευκός) στο δρόμο θα έρθουν να του σφίξουν το χέρι και να του πουν καλήμερα.

Δίνουν πολύ σημασία στα παιδιά και στο σχολείο τους, αφού αυτό είναι η μόνη ευκαιρία για το μέλλον τους. Θεωρούν, ότι κάθε παιδί που γεννιέται δεν ανήκει μόνο στους γονείς του, αλλά και στην ευρύτερη κοινότητα, η οποία το προστατεύει και το φροντίζει.

Αυτό το κατανοεί κανείς καλύτερα όταν βλέπει τα παιδάκια να παίζουν το βράδυ που δεν έχει φως μόνα τους στους δρόμους. Κανείς δεν θα πειράξει το παιδί του άλλου. Τέλος, οι Κενυάτες έχουν το Θεό τους ψηλά, την προσευχή τους αντίβαρο στις στερήσεις τους. Νιώθεις πως είναι μια μονοιασμένη κοινωνία”.

P.E.: Οι Κενυάτες γνωρίζουν την Ελλάδα και τι γνώμη έχουν για τους Έλληνες;

Ε.Π.: “Η αλήθεια είναι ότι όταν έλεγα στον κόσμο εκεί “I am from Greece” δεν ήταν και σίγουροι κατά που πέφτει αυτό. Όμως υπήρχαν και περιπτώσεις που είτε γνώριζαν την Ελλάδα από τον Olympiacos και τον Panathinaikos στο στοίχημα, είτε είχαν διαβάσει για την αρχαία ιστορία μας είτε ήξεραν την οικονομική κρίση της Ελλάδας από τις ειδήσεις.

Γενικά δεν νομίζω πως πολλοί Έλληνες ταξιδεύουν συχνά στην Κένυα οπότε οι ντόπιοι δεν είχαν την ευκαιρία να μας γνωρίσουν. Νομίζω κάθε Έλληνας έχει να κερδίσει πολλά από ένα ταξίδι εδώ”.

P.E.: Από την εμπειρία σου εκεί, τι πιστεύεις ότι κρατά αυτή τη χώρα να ζει σε τέτοιες συνθήκες;

Ε.Π.: “Μίλησα αρκετά με τους ντόπιους προσπαθώντας να απαντήσω αυτήν την ερώτηση και για μένα. Οι περισσότεροι μου είπαν ότι είναι θέμα πολιτικής της χώρας, διαφθοράς και συνεπώς ελλιπούς κοινωνικής πρόνοιας (δωρεάν νοσοκομεία σχολεία κτλ) και μεγάλων ποσοστών ανεργίας με ελάχιστες ευκαιρίες για εργασία.

Επομένως αυτό οδηγεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού να μην μπορεί να εξέλθει από την παγίδα της φτώχειας. Πρόκειται για ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο από γενιά σε γενιά, αφού φτωχοί γονείς δεν έχουν ευκαιρίες και στήριξη από το κράτος και άρα γεννούν φτωχά παιδιά”.

P.E.: Τι θα έλεγες σε κάποιον που σκέφτεται να πάει εθελοντής σε μία χώρα της Αφρικής;

Ε.Π.: “Αρχικά θα του έλεγα ένα μεγάλο μπράβο και θα τον ενθάρρυνα. Το ίδιο έκαναν και για μένα όλοι μου οι φίλοι, ακόμα και κάποιοι που έμαθαν για το ταξίδι μου χωρίς να με γνωρίζουν. Και αυτό συγκινεί.

Βλέπετε, κάποιος που πηγαίνει για εθελοντισμό στην Κένυα πρέπει να είναι οπλισμένος με αποφασιστικότητα, προσαρμοστικότητα και ψυχικά αποθέματα, ένα άτομο δοτικό που να πιστεύει στον “άνθρωπο” και να θέλει να συνεισφέρει. Πηγαίνοντας στην Αφρική κανείς για να συνεισφέρει, στο γυρισμό συνειδητοποιεί ότι κέρδισε πιο πολλά απ όσα έδωσε”.

P.E.: Μετά την εμπειρία σου στην Κένυα, έρχεσαι αλλαγμένος σαν άνθρωπος πίσω στην Ελλάδα;

Ε.Π.: “Δεν θέλω να πω ότι άλλαξα. Θα πω ότι συνειδητοποίησα, εκτίμησα και αφυπνίστηκα. Είναι πολύτιμο να φεύγουμε από το comfort zone μας, από την ασφάλεια της καθημερινότητάς μας, εκεί ξεκινάει το αληθινό ταξίδι.

Η Αφρική είναι δασκάλα και έχει πολλά να σου μάθει, αρκεί να θέλεις να ακούσεις: τους ανθρώπους της, τη ζωή τους και τις ιστορίες τους. Τότε αναθεωρείς πολλά πράγματα και το μυαλό γεμίζει με εικόνες. Το σίγουρο είναι ότι η Κένυα με σημάδεψε και δεν θα την ξεχάσω ποτέ”.

P.E.: Ποιους θα ήθελες να ευχαριστήσεις γι’ αυτό το ταξίδι;

Ε.Π.: “Ευχαριστώ και τους δυο μου γονείς που μου έδωσαν τα συναισθηματικά θεμέλια και την ηθική στήριξη να κυνηγήσω ένα τέτοιο ταξίδι. Ευχαριστώ τον Jackson, την μητέρα του και τα παιδιά το καθένα ξεχωριστά στο ορφανοτροφείο “Spirit of Mercy” που μου έδωσαν αγάπη και μαθήματα ζωής.

Ευχαριστώ τους οργανισμούς IVHQ και NVS που με βοήθησαν στην οργάνωση του ταξιδιού, καθώς και την Winnie που με φιλοξένησε σπίτι της και μου έμαθε τα πάντα για την καθημερινότητα στην Κένυα”.