Αγαπημένη μου μαμά, καλημέρα. Πίνοντας τον πρωινό μου καφέ, κοιτώ μία φωτογραφία που είσαστε αγκαλιά μαζί με τον μπαμπά. 3 του Δεκέμβρη, Παγκόσμια ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία, μία ημέρα που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου γιατί σαν σήμερα έφυγες για το μεγάλο ταξίδι χωρίς επιστροφή.
17 χρόνια πριν και 9 χρόνια μετά σε ακολούθησε και ο μπαμπάς. Νιώθω έντονα την ανάγκη να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, αγαπημένοι μου γονείς, γιατί, αν και γεννήθηκα με κάποια αναπηρία, με μεγαλώσατε να μπορώ να συμμετέχω σε όλα τα πράγματα, να… πιάνω τη ζωή από τα μαλλιά και να αγωνίζομαι γι’ αυτή στα καλά και στα δύσκολα.
Το όποιο μειονέκτημα με μάθατε να το κάνω πλεονέκτημα. Στη ζωή μου μαμά, έχω διαφορετικά δεδομένα από τότε που έφυγες. Είμαι πολύ καλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω, να μην παραπονιέμαι. Προσπαθώ να περνώ την κάθε μου μέρα όσο πιο όμορφα και δημιουργικά γίνεται.
Σας ευγνωμονώ για τα εφόδια που μου δώσατε για να έχω τη ζωή που πάντα ονειρευόμουν. Αυτά είχα να σου πω μαμά. Δώσε ένα φιλί και μία μεγάλη αγκαλιά στον μπαμπά. Τα λέμε. Θα σας έχω για πάντα μέσα στην δική μου ψυχή.
Σας αγαπώ τόσο πολύ, η κόρη σας,
Σούλα Κανατσέλη.
