Από τον Ηλία Δημ. Ασπρούκο-
Περιβαλλοντολόγο
Βράδυ Σαββάτου βγήκα μια βόλτα στο κέντρο του Αιγίου, ανάμεσα στο χειμωνιάτικο κρύο και την ερημιά του δρόμου καθώς περπατούσα, έβλεπα διάφορα κτίρια εγκαταλελειμμένα… Κτίρια που άλλοτε έσφυζαν από ζωή τώρα να είναι λίγο πριν την κατεδάφιση. Ένα- ένα από αυτά άρχισα να τα ανακαλώ στη μνήμη μου, την πορεία των ιδιοκτητών τους, τη σφραγίδα που άφησαν όλοι αυτοί στην κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική ζωή του τόπου, το έργο που παρέδωσαν τις επόμενες γενιές και ….εκεί που έκανα αυτές τις σκέψεις, θυμήθηκα ότι άφησαν και τα οικήματα τους στον τότε Δήμο Αιγίου.
Σπίτια νεοκλασικά, οικήματα και κτίσματα μένουν στα αζήτητα, όχι γιατί τσακώνονται οι κληρονόμοι, αλλά γατί ο Δήμος Αιγιαλείας στον οποίο ανήκουν τα έχει εγκαταλείψει στην φθορά του χρόνου.
Προς στιγμή μου πέρασε από το νου πως θα ήταν όλα αυτά αν δεν ήταν σπίτια και οικήματα φαντάσματα.
Πηγαίνοντας στο δρόμο για το σπίτι πήρα τηλέφωνο έναν φίλο πολιτικό Μηχανικό που ήμασταν παλιά μαζί στο υπουργείο, άρχισα να του αναφέρω όλα όσα ένιωσα στην έρημη και μελαγχολική πόλη. Τότε αυτός μου είπε δύο απλά πράγματα, που θα έπρεπε ήδη να έχει κάνει διαχρονικά η εκάστοτε δημοτική αρχή.
Πολιτική βούληση χρειάζεται για να γίνει η πόλη σου καλύτερη τίποτα άλλο, μεράκι και όρεξη για δουλειά αγαπητέ φίλε Ηλία. Τι θες να πεις; Τον ρώτησα … Πήρα την παρακάτω απάντηση «Κάθε φορά που ο Δήμος αναθέτει κάποιο έργο σε εργολάβο να του βάζει ανταποδοτικό τέλος έτσι ώστε να ανακατασκευάζει και κάποιο από τα οικήματα αυτά ή ένα μέρος από αυτά. Λίγα –λίγα κάθε φορά να δεις πως θα γινόντουσαν πιο όμορφα από πρώτα όλα αυτά τα οικήματα».
Και προσθέτω εγώ το ίδιο μπορεί να γίνει και εκ των υστέρων βέβαια. Εάν δεν θέλεις να πάρεις προμήθεια έχεις μεγάλες πιθανότητες να αναγκάσεις(στριμώξεις) τον εργολάβο με μεγάλες εργολαβίες να σου κάνει μία «εξυπηρέτηση», φτιάχνοντας και αξιοποιώντας ένα μικρό, γι’ αυτόν πρόσθετο έργο μηδενικής αξίας. Αν αναλογιστεί κανείς πόσες εργολαβίες έχει περπατήσει ο Δήμος, όχι μόνο τελευταία αλλά και παλαιότερα θα είχε κάνει πολλούς παιδικούς σταθμούς, οίκους φροντίδας ηλικιωμένων και πολλές άλλες ιστορίες της καθημερινότητας. Έτσι θα απαλλάσσαμε τον φίλο πρόεδρο του ΝΠΔΔ, Σ. Βαρδάκη να σπάει το κεφάλι του για να βρει ακίνητα για παιδικούς σταθμούς που θα ανακούφιζαν την εργαζόμενη γυναίκα-δημότη αυτού του Δήμου.
Δεν ξέρω αν η ΔΕΥΑ π.χ. πλήρωσε τα ενοίκια παραμονής της στο ακίνητο Μπερούκα για να πάνε αυτά τα χρήματα σε ευαγείς σκοπούς κατά την επιθυμία του διαθέτη. Και αν τα πλήρωσε που πήγαν;
Έγινε κάποια ανακατασκευή εκεί που σήμερα πάσχει από υδραυλικά; Αυτά είναι τα ερωτήματα του απλού δημότη.
Ποιος ασχολείται με όλα αυτά τα ζητήματα; Ξέρει ο Δημότης ποια είναι η ακίνητη περιουσία του Δήμου σήμερα; Πολύ φοβάμαι ότι ούτε ο ίδιος ο Δήμος μπορεί να απαντήσει και σε αυτό το ερώτημα.
Το Δημαρχείο έχει καταντήσει διαχρονικά σε ένα κλειστό κλαμπ και ο δύσμοιρος δημότης έχει μαύρα μεσάνυχτα. Εμείς πιστεύουμε ότι κάθε τρεις μήνες θα πρέπει ο Δήμος να εκδίδει τα πεπραγμένα του και αθροίζοντας ο πολίτης όλα τα τρίμηνα της δημαρχιακής θητείας να μπορεί να ξέρει εμπεριστατωμένα αν μπορεί να εμπιστευθεί ξανά την κάθε δημοτική αρχή.
Η αλήθεια είναι πως οι σκέψεις αυτές με απασχόλησαν πολύ. Άραγε αν υπήρχε κάποιος να αγαπάει την περιοχή μας αληθινά, όχι με λόγια, αλλά με έργα, να νοιάζεται περισσότερο για την προβολή της πόλης και λιγότερο για την αυτοπροβολή του και κυρίως να έχει δίψα για επίτευξη συλλογικών στόχων και όχι προσωπικών… ε ναι τότε μπορεί κάτι να βλέπαμε, μπορεί να απολαμβάναμε τα οφέλη αυτών των κληροδοτημάτων.
Πόσες δομές θα μπορούσαν να έχουν στεγαστεί σε αυτά τα οικήματα έχει σκεφθεί ποτέ κανείς; Από κέντρα απασχόλησης παιδιών μέχρι ΚΑΠΗ και τόσα άλλα… ο Δήμος Αιγιαλείας θα ήταν πρότυπο και σημείο αναφοράς και για άλλους Δήμους της χώρας.
Σκέπτομαι όλους αυτούς που άφησαν τους κόπους μια ζωής, την πατρογονική τους περιουσία στο Δήμο με σκοπό να αξιοποιηθεί και να απολαμβάνουν οφέλη οι δημότες … και αντί για αυτό να χαραμίζεται και να φθείρεται. Σαφώς και θα μπορούσαν να την έχουν αφήσει σε ένα ίδρυμα ή έναν κοινωφελή οργανισμό ανά την χώρα όμως αυτοί επέλεξαν να τιμήσουν τον τόπο τους… Το ζήτημα όμως είναι πως ο τόπος τους δεν τους τιμά και αφήνει το έργο τους να πηγαίνει προς κατεδάφιση. Ας ελπίσουμε κάποτε όλα αυτά τα οικήματα να αξιοποιηθούν και να παραδοθούν στους δημότες.
