Σχετικά με το στολισμό του Χριστουγεννίατικου δέντρου, ένα από τα πλέον παραδοσιακά σύμβολα τις πιο λαμπερής γιορτής του χρόνου, υπάρχουν πολλές εκδοχές σχετικά με την προέλευση του ως εθίμου.
Οι επικρατέστερες αναφέρουν είτε ότι οι ρίζες του είναι Βαυαρικές – Γερμανικές, είτε ότι είναι αρχαιοελληνικές – βυζαντινές.
Μάλιστα σώζονται ακόμα και σήμερα κάποια βυζαντινά χειρόγραφα που παρουσίαζαν μέσα στους βυζαντινούς ναούς, ορειχάλκινα δέντρα στολισμένα με διάφορα ασημένια και χρυσά στολίδια. Για τους Χριστιανούς, το έλατο μένει καταπράσινο και ζωηρό ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο δηλώνοντας πως κοντά στο Θεό οι δυσκολίες είναι εύκολο να ξεπεραστούν.
Στη Γερμανία στις 24 Δεκεμβρίου την ημέρα της θρησκευτικής γιορτής του Αδάμ και της Εύας, συνήθιζαν να στολίζουν ένα δέντρο με μήλα θέλοντας να συμβολίσουν τον Κήπο της Εδέμ. Το έθιμο αυτό ήταν γνωστό ως δέντρο του Παραδείσου.
Επίσης κατά την περίοδο των Χριστουγέννων στο δωμάτιο υπήρχε και η «πυραμίδα των Χριστουγέννων», δηλαδή μια ξύλινη τριγωνική κατασκευή με ράφια, πάνω στα οποία έμπαιναν διακοσμητικά ειδώλια, κλαδιά, κεριά και ένα αστέρι.
Με το πέρασμα των χρόνων τον 16 αιώνα, το «δέντρο του Παραδείσου» και η «χριστουγεννιάτικη πυραμίδα» συγχωνεύτηκαν και έτσι προέκυψε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο παρόμοιο με αυτό που ξέρουμε σήμερα.
Τον 19ο αιώνα το χριστουγεννίατικο δέντρο φτάνει και στην Αγγλία και ο στολισμός του διαδίδεται χάρη στις προσπάθειες του Γερμανού πρίγκιπα Αλβέρτου και της συζύγου του, βασίλισσας Βικτωρίας. Στο βικτωριανό δέντρο κρεμούσαν κορδέλες και χάρτινες αλυσίδες διάφορα κεριά, γλυκά και εντυπωσιακά κέικ.
Οι Γερμανοί άποικοι θα φέρουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα στη Βόρειο Αμερική, στις αρχές τού 17ου αιώνα ενώ κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα οι Αμερικανοί ιεραπόστολοι εισάγουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα στην Κίνα και την Ιαπωνία, όπου επικράτησε η διακόσμησή τους με περίπλοκα σχέδια από χαρτί.
Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία το Χριστουγεννιάτικο δέντρο έχει αρχαιοελληνικές και βυζαντινές ρίζες.
Στην αρχαία Ελλάδα η περίοδος 22 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου, ήταν διάστημα για έκφραση ευχαριστίας για τη γονιμότητα του λήξαντος έτους.
Έτσι τα παιδιά περιφερόντουσαν από σπίτι σε σπίτι λέγοντας τα κάλαντα και κρατώντας ένα στολισμένο κλαδί ελιάς, την Ειρεσιώνη.
Η Ειρεσιώνη στολιζόταν με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς.
Το έθιμο της Ειρεσιώνης διατηρήθηκε με μια παραλλαγή στο Βυζάντιο για τα Χριστούγεννα, όταν ο έπαρχος της κάθε πόλης έδινε διαταγή να στολίζονται στύλοι με δενδρολίβανα, κλάδους μύρτου και άνθη εποχής.
Με την τουρκοκρατία το έθιμο αυτό καταργήθηκε και επανήλθε τα Χριστούγεννα του 1834, όταν στολίστηκε δέντρο στην κατοικία του Όθωνα στο Ναύπλιο και συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια στο παλάτι των Αθηνών.
Όσον αφορά το στόλισμα του καραβιού, μετά την επανάσταση του 1821, επειδή πρώτη απελευθερώθηκε η νησιωτική Ελλάδα, δεν υπήρχαν δένδρα ικανά για να κοπούν και να στολιστούν σε ναούς ή σε σπίτια έτσι στόλιζαν το καραβάκι ως το μόνο παραδοσιακά ελληνικό.
Πηγή : /www.in.gr/
