background img
banner
banner

Αιγιώτικες επιτυχίες στον 19ο Διαγωνισμό Ποίησης Κερατσινίου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΕΠΑΙΝΟΥΣ ΓΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

Επιτυχία σημείωσαν δύο Αιγιώτες ποιητές στον 19ο Ποιητικό Διαγωνισμό Δήμου Κερατσινίου, αποσπώντας επαίνους για τα ιδιαίτερα ποιήματά τους που ξεχώρισαν σε ξεχωριστές κατηγορίες. Ο Γιώργος Παπασταθόπουλος έλαβε έπαινο για το ποίημα «Έρωτας πορθητής» και ο Μιχάλης Δημητρίου έπαινο σατιρικού έργου για το ποίημα «Τύχη… βουνό», τα οποία αξίζει να διαβαστούν!

Έρωτας πορθητής

Τ’ αλαβάστρινο το σώμα σου κρατώ
στις παλάμες μου σαν πρόσφορο αγίων
και τα χείλη σου σταλάζουνε πιοτό
μεταλήψεως αχράντων μυστηρίων!

Των δακτύλων μου το χάδι ακροβατώ,
γιατί καις μέχρι τα βάθη των μορίων
κι απ’ τον ίδιο μου φλογίζεις πυρετό
τις αισθήσεις υπεράνω των ορίων!

Κρεμεζί βάφει τον κόρφο σου βαθύς
μυστικός κυματισμός βουβής θαλάσσης
και κρυφά, μες στη σιγή μου εκπορθείς

την ψυχή με τις βαθιές σου προσπελάσεις,
ενός έρωτα γενάρχη στον αιώνα
πορθητή μαζί και μύστη και ηγεμόνα!

«Τύχη… βουνό»

Μικρό παιδί σαν ήμουνα, αντάρτες
κάποια μέρα, ήρθαν και με την απειλή ,
του όπλου των, τη σφαίρα, μας άρπαξαν
τα πρόβατα, γελάδια και δαμάλια,
ταυροκαθάψια ο νους και η ψυχή παρτάλια.

Κάποτε αποφάσισα, να πάω μία τσάρκα,
στην ψαροθρόφα θάλασσα με την καλή μου βάρκα, δρόλαπας ανεξέλεγκτος
μ’ έριξε στ’ ακρογιάλι,
ταυροκαθάψια ο νους και η ψυχή παρτάλι.

Όταν για πρώτη μου φορά ,του έρωτα
το βέλος, με χτύπησε κατάκαρδα
κι απέτυχα στο τέλος, ένοιωσα σα να έπεσε
μια πέτρα στο κεφάλι, ταυροκαθάψια
ο νους και η ψυχή παρτάλι.

Έδωσα το σακάκι μου σ’ ένα γυμνό
ζητιάνο, με κερδισμένο το λαχνό,
στην τσέπη την επάνω, ταυροκαθάψια
ο νους και η ψυχή παρτάλι,
μα αν εισπράξει τα λεφτά,
του εύχομαι χαλάλι.

Έφτασε το ποθούμενο, να παντρευτώ,
ο τάλας, ήταν καλό το προξενιό,
η κόρη μιας δασκάλας,
όταν πήγα στην Εκκλησιά ,
νύφη έφεραν άλλη, ταυροκαθάψια
ο νους και η ψυχή παρτάλι.

Το μυστικό το γνώριζαν όλοι οι καλεσμένοι
κι αντί η δροσερή μικρή, ήρθε η σιτεμένη,
το αναμμένο με κεριά άρπαξα μανουάλι,
ταυροκαθάψια ο νους και η ψυχή παρτάλι.

Με μιας εξαφανίστηκαν, στα γύρω
τα σοκάκια και, όπως έξω απ το νερό,
έτρεμαν σα λαυράκια, όσες και όσους στρίμωξα, άρχισαν παρακάλια,
ταυροκαθάψια ο νους και η ψυχή παρτάλια.

Γύρισα να προσευχηθώ, μετάνοιες
να βάλω και από μέσα μου, ευθύς,
τα σατανά να βγάλω.
Θρήνος , κλαυθμός και οδυρμός,
η νύφη ήταν χάλια,ταυροκαθάψια
η νους και η ψυχή παρτάλια.

Μία φωνή με ξάφνιασε, μέσα
απ τα Άγιο βήμα, δεν έχεις μέσα σου
καρδιά; δεν τη λυπάσαι; Κρίμα,
γυναίκα παντρευόμαστε
εκείνη, που μας θέλει, αυτό είναι
συμπέρασμα απ τη ζωή, εν τέλει.

Παντρέψου την, τρομάρα σου, λίγη ,
τάχα, σου πέφτει; Πιάσε την τύχη
απ τα μαλλιά, φίλε μου κυρ Μιχάλη,
γιατί θα κάνω πρόβλεψη και ας με βγάλει ψεύτη, μόνος θα μείνεις κι έρημος,
σαν αδειανό τσουκάλι, θα σ αναγκάσει
ο έρωτας, να γίνεις και ρεμάλι,
ταυροκαθάψια ο νους και η ψυχή παρτάλι.

Πήγα και την αγκάλιασα, τη φίλησα
στα χείλη, έκανα νεύμα του παπά ,
φόρεσε πετραχήλι.
Το νάμα του γλυκύτατο , στεφάνια
από χρυσάφι, σώθηκα και δεν
έμεινα παντοτινά στο ράφι.

Σε μενεξέθωρο γιαλό, σ’ απάνεμο λιμάνι,
βρήκα αγάπη κι έρωτα ,που το μυαλό δεν πιάνει. Λένε και τρέξε ,πήγαινε
και όποιον θέλεις ρώτα, πως στη ζωή μας τα στερνά πάντα τιμούν τα πρώτα.


Κατηγορίες Άρθρου
ΤΟΠΙΚΑ

Σχετικα αρθρα


Τα σχόλια είναι κλειστά.

protionline.gr