– Της Ασπασίας Ρηγοπούλου-
Η ανασφάλεια είναι ένα συναίσθημα που στοιχειώνει την καθημερινότητα του πολίτη. Τα συνεχή περιστατικά που καταγράφει το αστυνομικό δελτίο δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να αισθανθεί ο πολίτης ασφαλής ακόμα και μέσα στον απολύτως ιδιωτικό του χώρο που είναι η κατοικία του.
Οι εισβολείς έχουν αποθρασυνθεί και καλλιεργούν την εντύπωση ότι τίποτα δεν τους σταματά και κανένα μέτρο προφύλαξης δεν μπορεί να τους σταθεί εμπόδιο. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ εισβάλλουν σε κατοικίες αδιαφορώντας ακόμα και για την παρουσία των ιδιοκτητών.
Το πρόσφατο περιστατικό στην περιοχή του Μιντιλογλίου με τη γυναίκα που βρίσκονταν στον κήπο του σπιτιού της, ώρα 11.30 το πρωί και δέχτηκε επίθεση με σπρέι από επίδοξο ληστή, επιβεβαιώνει το παραπάνω όπως άλλωστε και πολλά άλλα συμβάντα.
Όπως δείχνουν και οι σχετικές έρευνες το πρόβλημα έχει οξυνθεί σημαντικά από την εφαρμογή του νόμου Παρασκευόπουλου.
Η αποσυμφόρηση των φυλακών και η απελευθέρωση κακοποιών έχει καλλιεργήσει ένα κλίμα ανελευθερίας στην κοινωνία η οποία δεν έχει τα κατάλληλα νομικά όπλα για να σταθεί απέναντι στα νέα δεδομένα.
Ακόμα και η ίδια η Αστυνομία συλλαμβάνει τους δράστες και μετά είναι αναγκασμένη να τους αφήσει ελεύθερους αφού αυτό υπαγορεύει το νομοθετικό πλαίσιο.
Όπως και στην ασθένεια η πρόληψη αποτελεί την καλύτερη θεραπεία για την καταστολή της εγκληματικής δραστηριότητας.
Και πρόληψη στην περίπτωση αυτή σημαίνει ισχυρό νομοθετικό πλαίσιο που θα τιμωρεί και θα ελέγχει τον εγκληματία και ισχυρή αστυνομική παρουσία στο κέντρο και στις γειτονιές.
Σε αντίθετη περίπτωση ο φόβος και η ανασφάλεια θα κυριαρχούν στη ζωή μας. Και ο φόβος αλλοιώνει τον χαρακτήρα του ανθρώπου.
Τον απομονώνει από το περιβάλλον, του στερεί την απόλαυση κάθε δραστηριότητάς του ακόμα και του ήσυχου ύπνου του. Ο φόβος αποσυντονίζει τον άνθρωπο, τον κάνει καχύποπτο και μοναχικό. Επί της ουσίας του στερεί την απόλαυση της ζωής.
Η καλλιέργεια της ασφάλειας θα πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα για τη νέα Κυβέρνηση και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Το εγχείρημα είναι δύσκολο όταν μάλιστα έχουμε φτάσει σήμερα σε αυτό το ανεξέλεγκτο σημείο. Αλλά η κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει και να πάει μπροστά υπό τη μόνιμη σκιά ενός φόβου.
