Η προχθεσινή επιστολή της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως, προς όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης. Κι αυτό διότι η Υπουργός εγκαινίασε μία νέα διαδικασία ουσιαστικής συνομιλίας με τους ακαδημαϊκούς δασκάλους. Επί της ουσίας τους δίνει βήμα και τους κάνει συνδιαμορφωτές του πλαισίου λειτουργίας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Όπως η ίδια η κ. Κεραμέως επισημαίνει στόχος της ηγεσίας του Υπουργείου είναι η οικοδόμηση μιας σχέσης αγαστής συνεργασίας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης με την ακαδημαϊκή κοινότητα. Κάτι που είναι αυτονόητο σε κάθε κανονικό κράτος του πλανήτη. Στη χώρα μας όσες φορές αυτό επιχειρήθηκε γκρεμίστηκε από την επόμενη Κυβέρνηση που διαφωνούσε με το συγκεκριμένο μοντέλο της διοίκησης.
Κι αυτό συνέβαινε διότι οι κρίσιμοι τομείς, παιδείας και υγείας, διαχρονικά δεν έτυχαν της ενιαίας αντιμετώπισης από όσους αναδείχτηκαν στην ηγεσία των αρμοδίων Υπουργείων.
Την πολιτική της κοπτικής – ραπτικής που εφαρμόστηκε στα χρόνια της νεότερης ιστορίας της χώρας μας, την έχει πληρώσει ακριβά και ο χώρος της εκπαίδευσης και ο χώρος της υγείας. Η τακτική που εγκαινιάζει η νέα Κυβέρνηση στα θέματα αυτά δείχνει ότι πλέον γυρίζουμε σελίδα. Ενέργειες όπως αυτή της υπουργού Παιδείας, έρχονται να διαμορφώσουν ένα άλλο πλαίσιο λειτουργίας όπου οι επαΐοντες έχουν λόγο και καλούνται να συναποφασίσουν αυτό που οι ίδιοι θα υπηρετήσουν στη συνέχεια.
Ποιος αλήθεια γνωρίζει καλύτερα τον πανεπιστημιακό χώρο από αυτόν που τον ζει καθημερινά; Ποιος γνωρίζει καλύτερα τι πρέπει να αλλάξει και ποια θα πρέπει να είναι η βάση εισαγωγής στις πανεπιστημιακές σχολές από αυτό που μπαίνει καθημερινά στο αμφιθέατρο και διδάσκει; Ποιος γνωρίζει καλύτερα πιο θα πρέπει να είναι το κανονιστικό πλαίσιο για την αξιολόγηση των Ιδρυμάτων καθώς και για τη διαμόρφωση του ακαδημαϊκού χάρτη της χώρας από αυτόν που σκοντάφτει καθημερινά στις δυσλειτουργίες που προκύπτουν και στους φραγμούς που βάζει η επικρατούσα γραφειοκρατία;
Άλλωστε τι είδους αυτοδιοίκητο είναι αυτό όταν η μόνη που δεν αποφασίζει για τα όσα συμβαίνουν στον πανεπιστημιακό της χώρο είναι η ακαδημαϊκή κοινότητα;
Το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως μέσο άσκησης πολιτικής της κάθε κυβέρνησης και του κάθε κόμματος. Το πανεπιστήμιο πρέπει να έχει συνέχεια, να διέπεται από ακαδημαϊκούς κανόνες, αξιοκρατία και διαύγεια. Να διοικείται από τα αναγνωρισμένα όργανά του και το κράτος να είναι αρωγός και πάροχος των μέσων που θα το οδηγήσουν στην πρόοδο, στην ανάπτυξη και στην αριστεία. Το κράτος πρέπει να αποτελεί τη γέφυρα της αξιοκρατικής απόδοσης των ακαδημαϊκών καρπών της έρευνας και της καινοτομίας στην κοινωνία.
Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να μιλάμε για υγιής πανεπιστημιακές κοινότητες που θα υπηρετούν την πρόοδο, την εξέλιξη, την αριστεία και θα προωθούν τους πραγματικά άριστους και άξιους.
* Η Ασπασία Ρηγοπούλου είναι γιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας και πολιτευτής της Ν.Δ..