-Άρθρο του Δημήτρη Καλογερόπουλου, Δημάρχου Αιγιαλείας-
Μετά το πρώτο μούδιασμα για να μην πούμε ΣΟΚ από τα σταδιακά μέτρα για τον κορωνοϊό χρειαζόμαστε ένα δίαυλο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο.
Ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές και καταστάσεις που δεν έχουν και συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα για το τέλος τους.
Αν μας λέγανε πριν από λίγο καιρό ότι θα συνέβαιναν αυτά, θα τα νομίζαμε ανέκδοτο.
Μια αναπάντεχη απειλή κατά της ζωής μας που η ανάγκη για την προστασία της συμπαρασύρει στην απαγόρευση την ελευθερία της κίνησης, της επικοινωνίας δια ζώσης, της έκφρασης, των πάγιων συμπεριφορών μας.
Εκτός από την προσωπική επηρεάζεται και η κοινωνική και η οικονομική ζωή. Δοκιμάζονται η υπομονή μας, τα όρια μας, τα φρένα στην ιδιοσυγκρασία μας, αλλά και η υπευθυνότητά μας ως πρόσωπα και ως πολίτες. Αναμφισβήτητα ζούμε έναν εφιάλτη και αόρατη απειλή. Κάθε φορά που ξυπνάμε τις τελευταίες μέρες συνειδητοποιούμε μετά το πρώτο – δεύτερο δευτερόλεπτο ότι δεν είδαμε όνειρο.
Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Πρέπει να ζήσουμε σε κατ’ οίκον περιορισμό εκόντες άκοντες. Όταν τρελαινόμασταν τα τελευταία χρόνια με την κρίση δεν γνωρίζαμε τα χειρότερα. Πέρασαν 53 χρόνια από την προηγούμενη απαγόρευση της κυκλοφορίας (επί ΧΟΥΝΤΑΣ ήταν τότε και για άλλο, φυσικά μη συγκρίσιμο με τον σημερινό αναγκαστικό και για λόγους προστασίας της ανθρώπινης ζωής, λόγο) και να που το ξαναζούμε.
Οι εργασιακές σχέσεις αλλάζουν και κλονίζονται, οι καταναλωτικές μας συνήθειες στρέφονται μόνο στα τρόφιμα, τα αντισηπτικά, τα γάντια και τις ενυδατικές κρέμες για τα χέρια που στέγνωσαν από το συνεχές πλύσιμο.
Η αντιμετώπιση των νέων δεδομένων απαιτεί σοβαρότητα και υπευθυνότητα έχοντας εμπιστοσύνη στην Επιστημονική Κοινότητα που κάνει το παν στην πρώτη γραμμή εισηγούμενη μέτρα πρόληψης και θεραπεύοντας.
Μέχρι όμως να επανέλθουμε στους προηγούμενους ρυθμούς μας ας κάνουμε πράξη την αρχαία ρήση – ουδέν κακόν αμιγές καλού-. Ας εκφραστούμε με λόγια χωρίς χειραψίες και αγκαλιές και από το τηλέφωνο. Χαλάλι και οι φουσκωμένοι λογαριασμοί μπροστά στην εκτόνωσή μας.
Ας χαρούμε τα σπίτια μας, το επιτρέπει και ο καιρός ακόμα με το κρύο.
Το internet θα είναι πάντα διαθέσιμο, αλλά ας απολαύσουμε περισσότερο τον ύπνο που μας έλειπε, ας γυμναστούμε στο σπίτι και ας ψάξουμε στη βιβλιοθήκη μας.
Σίγουρα θα βρούμε βιβλία είτε για να συνεχίσουμε μόνοι μας τα ταξίδια ιστορίας, είτε για να αφεθούμε στις πλοκές των λογοτεχνικών κειμένων που είτε είχαμε ξαναδιαβάσει κάποτε είτε δεν προλαβαίναμε να διαβάσουμε με ηρεμία. Ήρθε η ώρα να απολαύσουμε ζεστό το φαγητό, όλοι μαζί σα γιορτή με το καλό τραπεζομάντηλο για τόνωση της ψυχολογίας μας, επικοινωνώντας πιο ουσιαστικά με τους δικούς μας ανθρώπους.
Η Άνοιξη ευτυχώς μας φέρνει και στα μπαλκόνια και τις αυλές μας για περιποίηση τους, μια μορφή ψυχοθεραπείας λένε. Η συνεχής προσπάθεια για διατήρηση της υγείας μας με την ενδυνάμωση του ανοσοποιητικού μας συστήματος είναι απαραίτητη αυτήν την ώρα περισσότερο από ποτέ.
Εκτός από Σκάκι, Τάβλι και κυνήγι ερωτήσεων, την αγωνία των επιτραπέζιων παιχνιδιών, και επειδή η ζωή θέλει ποικιλία, ας ταξιδεύσουμε νοερά απλώνοντας τους χάρτες που έχουμε όλοι στο σπίτι μας πάνω στο τραπέζια να ξαναθυμηθούμε χώρες, πόλεις, νησιά, ποτάμια, λίμνες, κ.λ.π..
Ας κοιτάξουμε έξω από τα παράθυρα μας, θα διαπιστώσουμε ότι η θέα της θάλασσας ή του βουνού ότι έχει ο καθένας, είναι πιο απολαυστική όταν δεν έχεις την επιλογή να πας κοντά.
Και επειδή οι 24 ώρες είναι πολλές επί πόσο άγνωστο ακόμα και πόση τηλεόραση να δεις ή πόσο να περνάς στο Facebook η αποτύπωση των σκέψεων και των συναισθημάτων μας σ’ ένα ημερολόγιο μπορεί να γίνει αιτία για νέα ταλέντα στη λογοτεχνία, αφού λένε ότι αν δεν κάνεις ένα γιο, δεν φυτέψεις ένα δέντρο και δεν γράψεις ένα βιβλίο δεν αφήνεις το σημάδι σου στην γη που πέρασες. Εκτός και έχουμε πιο εύκολες τις άλλες δυο επιλογές.
Και επειδή έχουμε να ζήσουμε μεγάλες στιγμές όπως λέει και ο πιτσιρικάς της διαφήμισης, όπως το Πάσχα από το ημερολόγιο και την τηλεόραση, χρειάζεται ψυχραιμία, αισιοδοξία, καλή ενημέρωση, υπευθυνότητα, σεβασμός και εμπιστοσύνη στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό με πολλές ευχές όλα να πάνε καλά για όλους μέχρι το τέλος.
Γιατί είμαστε πλασμένοι για να ζήσουμε, και να αντέξουμε αυτά, που υπό άλλες συνθήκες όταν τα σκεφτόμαστε τρομάζουμε..….
