-Της Ασπασίας Ρηγοπούλου-
Αδιαμφισβήτητα η χώρα μας αλλά και η παγκόσμια κοινότητα γενικότερα, διέρχεται μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις της νεότερης ιστορίας μας. Η ίδια η ιστορία μας, μας διδάσκει ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε κι αυτή τη δύσκολη δοκιμασία, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν.
Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει όλοι μας να προσαρμοστούμε με τα νέα δεδομένα. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο αλλά θα πρόσθετα, ότι είναι και επώδυνο. Ωστόσο η προσαρμογή μας στον νέο τρόπο ζωής αποτελεί μονόδρομο για να μπορέσει η χώρα μας να διαχειριστεί την κρίσιμη κατάσταση.
Ως γιατρός που υπηρετώ το δημόσιο σύστημα υγείας και μάλιστα στο νοσοκομείο αναφοράς της περιοχής μας, το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών «Παναγία η Βοήθεια» ζω καθημερινά τη μάχη που δίνεται από το σύνολο του υγειονομικού κόσμου. Και κυρίως των συναδέλφων, των νοσηλευτών, των τραυματιοφορέων, του βοηθητικού προσωπικού και άλλων κατηγοριών που εργάζονται στις απομονωμένες μονάδες όπου περιθάλπονται ασθενείς με κορονοϊό ή ύποπτοι ασθενείς. Ο αγώνας τους μεγάλος και δύσκολος. Ωστόσο με αυταπάρνηση και βάζοντας ο καθένας τον εαυτό του στην άκρη επιχειρεί το καλύτερο για τον πάσχοντα και την κοινωνία.
Αυτός ο αγώνας όμως δεν συνάδει με την εικόνα που καταγράφουμε στην τοπική μας κοινωνία. Και θα αναδείξω δύο παραμέτρους. Η πρώτη έχει να κάνει με την επιφυλακτική αντιμετώπιση που επιφυλάσσουν μεμονωμένα, θέλω να πιστεύω, μέλη της κοινωνίας έναντι των υπηρετούντων στα νοσοκομεία που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνάει τα όρια. Η κοινωνία πρέπει να γνωρίζει ότι όλο το υγειονομικό σύστημα λαμβάνει όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας και δεν αποτελεί μεταφορέα της νόσου στην κοινότητα. Άλλωστε ποτέ δεν θα θέταμε σε κίνδυνο τα παιδιά μας, τους συζύγους μας, τους ηλικιωμένους γονείς μας.
Η δεύτερη αφορά την αδυναμία ενός μέρους της κοινωνίας μας να αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης και να γυρίζει την πλάτη της στο μοναδικό όπλο που έχουμε για την προστασία μας που είναι η πειθαρχία στις απαγορεύσεις.
Η εικόνα που κατέγραψα την Κυριακή στην πλατεία των Υψηλών Αλωνίων που παρέες κάθονταν σε κλειστά μεν καταστήματα που είχαν όμως ανεπτυγμένα τα τραπέζια τους, ή τα πολυπληθή πηγαδάκια που είχαν αναπτυχθεί σε διάφορα σημεία δείχνουν αδιαφορία και ανευθυνότητα που ευνοεί τη διασπορά της νόσου.
Πόσο δύσκολο είναι πια να συνεργαστούμε για το καλό όλων μας και κυρίως των ευπαθών ομάδων;
Πάω στο νοσοκομείο κάθε μέρα και με ρωτούν οι φίλοι αν φοβάμαι…
Δεν φοβάμαι, όχι γιατί το παίζω ήρωας, αλλά γιατί συνειδητά όλοι λαμβάνουμε μέτρα προστασίας και σεβόμαστε ο καθένας μας την υγεία μας και κατά συνέπεια και την υγεία των συναδέλφων μας και όλων των συνανθρώπων μας.
Απεναντίας φοβάμαι όταν βλέπω τόσο κόσμο, ανεξαρτήτου ηλικίας, να κυκλοφορεί χωρίς καμία προφύλαξη σαν να μην συνειδητοποιεί ότι τα μέτρα μας αφορούν όλους.
Πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι η συμπεριφορά μας και οι επιλογές μας στην καθημερινότητα επηρεάζουν σε μέγιστο βαθμό την πορεία της νόσου.
* Η Ασπασία Ρηγοπούλου είναι γιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας και διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
