Η… ΑΡΧΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Το Εσπερινό Γυμνάσιο Αιγίου τα τελευταία χρόνια είναι ένας διαφορετικός “δρόμος” εκπαίδευσης μαθητών. Είναι μια επιλογή που λίγοι Αιγιαλείς προτιμούν και το πράττουν είτε επειδή οι συνθήκες της ζωής τους το επέβαλε, είτε γιατί ορισμένοι από αυτούς “άργησαν” κάπως… βάσει ηλικίας.
Το εκπαιδευτικό έργο που συντελείται είναι πραγματικά αξιοζήλευτο. Με “πρώτο βιολί” τον… μαέστρο του σχολείου, τον διευθυντή Επαμεινώντα Δούλο και δίπλα του μια “ορχήστρα” από αξιόλογους ανθρώπους της μάθησης σαν συνεργάτες του, φτιάχνουν όλοι μαζί μια “μελωδία” εξ ολοκλήρου όμορφη και σημαντική για την περιοχή και τον τόπο.
Το protionline.gr σε ένα μικρό οδοιπορικό, κατέγραψε φωτογραφικό υλικό και συνομίλησε με καθηγητές και μαθητές του Εσπερινού Γυμνασίου. Να σημειωθεί πως όπως σε όλα ανεξαιρέτως τα σχολεία της χώρας, έτσι και σε αυτό, κατά την εποχή του κορωνοϊού και του εγκλεισμού στο σπίτι παρέμεινε εκτός λειτουργίας. Κατά την επιστροφή στην κανονικότητα, τα μαθήματα ξεκίνησαν πάλι, έχοντας οι υπεύθυνοι πάρει τα απαραίτητα και επιβαλλόμενο υγειονομικά μέτρα σε όλους ανεξαιρέτως τους χώρους και με πολλή προσοχή και φροντίδα. Για το τι συνέβη με on line μαθήματα στο σχολείο του κατά την περίοδο του εγκλεισμού, ο Επαμεινώνδας Δούλος, δηλώνει: «Αρχικά δημιουργήθηκε η ομάδα υποστήριξης για όσα παιδιά δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, για να διαπιστωθεί αν είναι εφικτό η ταυτόχρονη μετάδοση των μαθημάτων. Όλοι οι συνάδελφοι πήραν τον κωδικό τους για να μπορούν να μπουν στην διαδικτυακή πύλη. Ενημερώσαμε τα παιδιά ένα – ένα, για τις διατάξεις του υπουργείου και δόθηκαν χέρι με χέρι οι λεπτομέρειες της γραμμής της κυβέρνησης για την ιντερνετική διδασκαλία με τις κάμερες. Δεν είναι εύκολο κάθε αίθουσα να έχει wifi φυσικά. Ούτε και θα μπορούσε εύκολα να γίνει live μετάδοση των μαθημάτων από την τάξη. Αυτή την στιγμή σε αυτή την φάση βρισκόμαστε και εξετάζουμε τι μπορεί να γίνει.
Να σημειωθεί ότι κατά την διάρκεια του εγκλεισμού η συμμετοχή των παιδιών στο διαδίκτυο ήταν μόνο τις πρώτες ημέρες. Έπειτα μειώθηκε αισθητά η διαδικασία. Η εξ αποστάσεως μάθηση σε τέτοιες ηλικίες πιστεύω ότι δεν μπορεί να τελεσφορήσει. Θεωρώ ότι η on line εκμάθηση αφορά περισσότερο πιο ώριμες ηλικίες, όπως Γ’ Λυκείου, όσους κάνουν το διδακτορικό τους ή φοιτητές. Νομίζω ότι μόνο στο ¨ζωντανό¨ μάθημα μπορεί το κάθε παιδί να έχει την απόλυτη προσοχή του και την αντίληψη στο να κατανοήσει την ύλη».
Συνεχίζοντας, ο κ. Δούλος επισημαίνει: «Η υπουργός λέει και καλεί τους εκπαιδευτικούς να ακολουθήσουν τον δύσκολο δρόμο, να γίνει δηλαδή το μάθημα και να αναμεταδίδεται μονάχα η παράδοση. Η εκτίμηση είναι ότι αυτό δεν γίνεται πρακτικά. Αυτός είναι τρόπος παλαιικού τύπου. Το μάθημα και η διδασκαλία έχει περάσει πλέον σε άλλο επίπεδο. Διαφορετικό, στην σύγχρονη εποχή.
Να συμπληρώσω ότι υπήρξαν περιπτώσεις που κάποιοι γραφτήκαν στην ειδική πλατφόρμα εκμάθησης αλλά το έκαναν εντελώς τυπικά και προφασιζόμενοι διαφορά, δεν συμμετείχαν τελικά. Και εγώ και οι συνάδελφοι μου κάναμε σε κάθε περίπτωση, κάνουμε και θα συνεχίσουμε να πράττουμε το καλύτερο δυνατό. Τα προβλήματα είναι πολλά και γίνεται προσπάθεια, υπουργείο – καθηγητές – μαθητές να βρεθούν για όλα λύσεις».
Οι μαθητές… ο σφυγμός του σχολείου
To protionline.gr συνομίλησε με μαθητές του Γυμνασίου, δίνοντας τους το πάτημα και την δυνατότητα να πουν όσα αυτοί ήθελαν, για την σχολική χρονιά ή τους καθηγητές τους. Πώς βιώνουν την ζωή τους στο σχολείο; Τι γνώμη έχουν για το Γυμνάσιο και τους καθηγητές τους; Πώς η ζωή τους, τα έφερε έτσι; Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι απάντησαν και πώς βιώνει ο καθένας από αυτούς αυτή την ιδιαίτερη μαθησιακή εμπειρία:
Αδαμαντία Σούλη: «Άκουγα άλλα πράγματα έξω, άλλα συνάντησα εδώ όταν ήρθα. Μου έλεγαν πως το σχολείο αυτό ίσως να είναι υποδεέστερο των υπολοίπων και ότι δεν έχει την ίδια δυναμική με τα άλλα σχολεία. Ερχόμενη, συνάντησα πολύ διαφορετικά πράγματα. Επειδή οι περισσότεροι από εμάς τους μαθητές είμαστε ταυτόχρονα και εργαζόμενοι, μας βοηθούν τα μέγιστα και είναι ελαστικοί μαζί μας. Στην Αιγιάλεια επικρατεί εσφαλμένη εντύπωση για το σχολείο».
Μπίστροβα Έλενα: «Είναι η πρώτη μου εμπειρία σε σπουδές και ενώ η ελληνική δεν είναι η μητρική μου γλώσσα, παρόλα αυτά δεν αντιμετωπίζω κανένα πρόβλημα. Η βοήθεια που λαμβάνουμε ως μαθητές από τους εκπαιδευτικούς είναι τρομερά μεγάλη. Σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, γίνεται μια υπέροχη δουλειά από όλους. Είναι μια εκπαίδευση με ήθος και καθηγητές που γνωρίζουν καλά την δουλειά τους».
Αναστάσης Καρεφύλλης: «Είναι το μέσον να μάθουμε πέντε πράγματα παραπάνω και να εξελιχθούμε. Κάποιοι από εμάς, ενώ έχουμε κάνει το ¨σχολείο¨ της ζωής… η ζωή τα έφερε έτσι, που δεν είχαμε καταφέρει να βγάλουμε και το πραγματικό σχολείο. Ο κόσμος νομίζει πως η εκπαίδευση σε ένα εσπερινό Γυμνάσιο είναι μια υποδεέστερη μόρφωση. Δεν είναι καθόλου έτσι και επιτέλους αυτή η εσφαλμένη εικόνα πρέπει να σταματήσει. Εδώ, γίνεται ακριβώς όσα σε ένα ημερήσιο σχολείο, απλά με λίγη περισσότερη κατανόηση και αγάπη από τους εκπαιδευτικούς μας».
Αλεξάνδρα Ντάου: «Μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω στο σχολείο σε μεγάλη ηλικία. Το απολυτήριο αυτό, για κάποιους από εμάς είναι επιβλητικά χρήσιμο για το κοινωνικό ¨εργασιακό¨ μας μέλλον, καθώς προσμετρείται και σε προκηρύξεις διαγωνισμών. Οι καθηγητές μας είναι άψογοι. Όσα συμβαίνουν σε όλα τα υπόλοιπα σχολεία, ισχύουν και εδώ, με την διαφορά πως υπάρχει πιο μεγάλη κατανόηση σε εμάς από τους εκπαιδευτικούς».
Βασίλης Γιούπης: «Είμαι στην δεύτερη τάξη του εσπερινού Γυμνασίου. Παλαιότερα, όταν θα έπρεπε να πάω στο σχολείο δεν τα κατάφερα λόγω συνθηκών. Το τόλμησα τώρα και δεν το μετανιώνω, θα έπρεπε να το έχω κάνει πριν πολλά χρόνια. Η δουλεία που γίνεται είναι εξαιρετική και το κλίμα ιδανικό, για μια τέτοια ετεροχρονισμένη εκπαίδευση για οποιονδήποτε άνθρωπο. Προτρέπω ανεπιφύλακτα σε όποιον φοβάται ή θεωρεί τον εαυτό του μιας… ¨περασμένης ηλικίας¨ να το τολμήσει 100%. Όλα δουλεύουν άψογα εδώ».
Κωνσταντίνα Τσάκου: «Είναι πολύ παρεξηγημένο για τον κόσμο στην Αιγιάλεια το νυχτερινό σχολείο. Στην αρχή το πίστευα και εγώ πως έτσι είναι, από όσα άκουγα. Αποδεικνύεται πως δεν είναι καθόλου έτσι. Καθηγητές και μαθητές έχουμε μια υπέροχη συνεργασία και σε πολύ φιλικό κλίμα. Ετούτο το σχολείο, αισθάνεσαι πως σε ¨αγκαλιάζει¨ σαν μια οικογένεια. Η ζωή κάποιες φορές τα φέρνει κάπως ανάποδα… μα πήρα τα ¨ρίσκα¨ μου και το αποφάσισα και ήρθα. Σκοπός μου είναι να τελειώσω και το Εσπερινό Λύκειο μετά από το Γυμνάσιο και αυτός θα παραμείνει ο στόχος μου».
Αλεξάνδρα Σκιαδά: «Για μένα ένα γλυκό ταξίδι, τελειώνει. Η αποφοίτησή μου από το Γυμνάσιο φέτος, μου φέρνει όμορφα και γλυκά συναισθήματα. Η ζωή δεν τελειώνει ούτε στα 30… ούτε στα 40… και νομίζω πως υπάρχει πάντοτε χρόνος να μάθεις το κάτι παραπάνω. Πίστευα πως λόγω ηλικίας, οι καθηγητές θα μας έβλεπαν με ένα ¨άλλο¨ και επιφυλακτικό μάτι. Όχι μόνο δεν είναι έτσι, μα κατά την γνώμη μου είναι ο ιδανικός τρόπος να συνεχίσει κάποιος αυτό που κάποτε άφησε στην μέση. Πέρασα 3 χρόνια υπέροχα».
Άννα Γκούτη: «Ξεκίνησα το σχολείο πολύ προβληματισμένη. Έχω δύο παιδιά και πίστευα πως ο ¨χρόνος¨ μου έχει τελειώσει. Ντρεπόμουν να φοιτήσω σε μια πιο μεγάλη ηλικία και ήμουν διστακτική, θεωρούσα τον εαυτό μου ¨μεγάλη¨ για να μαθητεύσω σε ένα Γυμνάσιο. Η αλήθεια ήταν τελείως διαφορετική: Εδώ όλα λειτουργούν σαν μια οικογένεια. Νιώθω χαρούμενη που τελειώνω το σχολείο μα συνάμα και μια… νοσταλγία που αφήνω όσα συνάντησα και βίωσα εδώ. Ο τρόπος που τελείωσε φέτος ήταν κάπως… άδοξος, λόγω της πανδημίας και του εγκλεισμού. Όμως κρατάω μέσα μου τις χιλιάδες υπέροχες αναμνήσεις».
Κωνσταντίνα – Αθηνά Χαρίτου: «Ήρθα στο σχολείο σε μία πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου. Το Εσπερινό σχολείο μου άλλαξε τον τρόπο να σκέφτομαι. Στεναχωριέμαι που σαν μαθήτρια της 3ης τάξης το ταξίδι αυτό για μένα τελειώνει εδώ. Εδώ έκανα καλές παρέες με ανθρώπους που δεν περίμενα και που θα διατηρηθούν και εκτός του σχολείου. Η μάθηση και η δίψα για αυτή δεν τελειώνει ποτέ».
Μαριλένα Ρούφα: «Ένα όνειρο που σε παρελθοντικό χρόνο δεν είχα καταφέρει να υλοποιήσω, έγινε τώρα πραγματικότητα για μένα ερχόμενη στο σχολείο ετούτο. Στο Εσπερινό σχολείο μπορείς να μάθεις εκτός από την διδακτική ύλη, ακόμα περισσότερα πράγματα και για την ζωή. Τώρα για μένα το επόμενο βήμα είναι το Λύκειο. Όσο για τους καθηγητές εδώ τι άραγε θα μπορούσα να πω; Είναι κάτι πολύ περισσότερο από δάσκαλοι: Είναι άνθρωποι! Δεν αρκεί να θυμάται κάποιος πότε έγιναν οι σταυροφορίες. Το σημαντικότερο όλων είναι να διδάσκεσαι μαθήματα ζωής και ανθρωπιάς. Και εδώ, αυτό συμβαίνει».
