Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΘΕΟΛΟΓΗΣ ‘‘ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΟΥ’’ ΣΤΟ PROTIONLINE.GR
Ο Θανάσης Θεολόγης είναι ένας καλλιτέχνης του θεάτρου, που η πορεία του και το έργο του μέχρι στιγμής μόνο τυχαία δεν μπορούν να κριθούν. Πρόκειται για έναν μικρό ¨επαναστάτη¨ και ως άνθρωπος στο φέρεσθαι στην καθημερινή του ζωή, μα και σαν καλλιτεχνική φύση, που εμπνέεται από καθετί γύρω του και δεν βαδίζει στην βαρετή ¨γραμμή¨ της τυπικότητας. Κάποιον που τολμάει να κυνηγήσει να πιάσει αυτό που ονειρεύεται.
Από τα εφηβικά του χρόνια υπήρξε ένας ¨εραστής¨ της αναζήτησης και ο χώρος της ηθοποιίας, το σανίδι, ήταν ο πόλος έλξης μέσα του και η γη που συνεχώς αποζητούσε και θαύμαζε να βαδίζει. Ξεκινά στο Αίγιο, μετέχοντας σε μικρές παραστάσεις ως νέος ηθοποιός τότε και αργότερα συνεχίζει στην Αθήνα που εκεί ¨αποζητά¨ την μοίρα του. Ως ηθοποιός έχει να επιδείξει πλέον αμέτρητες εμφανίσεις και παραστάσεις, όπως και σαν σκηνοθέτης διαθέτει πολύ ¨διαβασμένα¨ και επιτυχημένα τολμήματα.
Ήταν ο άνθρωπος που βάζοντας προσωπικό κόπο και χρήματα, ατομική εργασία και ¨ένα όραμα χρόνων¨ έστησε το «Πολυτεχνείο Αιγίου» που σκοπό είχε τότε να στεγάσει τον τοπικό και όχι μόνο πολιτισμό. Τα κατάφερε και τον δημιούργησε μεν, μα πλέον το κτίριο ανήκει στην δημοτική αρχή και σήμερα δεν λειτουργεί πια. «Εκπλήρωσα το όραμα που είχα και έπειτα το άφησα ως παρακαταθήκη στην πόλη μου» όπως λέει.
Ο Θανάσης Θεολόγης ανοίγει τα ¨χαρτιά¨ του στo protionline.gr σε μια όμορφη κουβέντα που έγινε μεταξύ μας και μιλάει και καταγράφει την πορεία του, πώς βίωσε την πανδημία και τον εγκλεισμό, την ¨στροφή¨ του από την ηθοποιία στην σκηνοθεσία, τον έρωτα και πολλά άλλα, αφήνοντας ως ¨αποφώνηση¨ το «ό,τι διαιρείται… πολλαπλασιάζεται» και μια γλυκιά ανάμνηση στα λεγόμενά του, που αξίζει να διαβαστεί και να προσεχθεί.
Πώς βιώσατε την καραντίνα; Σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο καλλιτεχνικός κόσμος; Αρκεί το «Support the art workers»;
«Πώς βίωσα την καραντίνα; Μπορώ να πω ότι της φέρθηκα φιλικά… δεν την αντιμετώπισα σαν εχθρό. Απλώς την εκμεταλλεύτηκα. Δηλαδή, αυτό που δεν αποφάσιζα να κάνω μόνος μου, να βρω τον χρόνο μου και να επαναπροσδιοριστώ, θέμα που όλοι οι άνθρωποι κατά καιρούς επιβάλλεται να κάνουμε γιατί μόνο έτσι εξελισσόμαστε, ήρθε η καραντίνα και μου το χάρισε. Βέβαια δεν θα ήθελα να μου ξανασυμβεί και να στερηθώ την ελευθερία μου και την επαφή με το κοινό μου. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Πάντα από κάποια απόφαση κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Όσον αφορά το ¨Support the art workers¨ απλώς ήταν μια προσωρινή σωτήρια λέμβος».
Η Τέχνη υποστήριξε τον απομονωμένο στο σπίτι του Έλληνα;
«Η Τέχνη προσπάθησε να υποστηρίξει τον πολίτη. Άλλες τέχνες τα κατάφεραν αυτό, όπως η μουσική και τα εικαστικά και άλλες όχι. Το θέατρο ας πούμε, που περιλαμβάνει όλες τις τέχνες δεν μπόρεσε να τον υποστηρίξει τον πολίτη και να συνεργαστεί μαζί του. Όμως αυτή, χωρίς την παρουσία κοινού δεν δύναται να υπάρξει. Είναι μια δημιουργία και αίσθηση αλληλεπίδρασης. Χρειάζονται να είναι παρούσες όλες οι αισθήσεις, χρειάζεται την παρουσία του ανθρώπου εκατό τοις εκατό».
Τελευταίο έργο που ανεβάσατε ήταν το «Αϊνστάιν – το παιδί φαινόμενο»; Θα συνεχιστεί;
«Το τελευταίο μου έργο ήταν το ¨Αϊνστάιν – το παιδί φαινόμενο¨ που ανέβηκε στο θέατρο Βέμπο και το σταμάτησε ο κορωνοϊός επάνω στο απόγειο του. Δυστυχώς, δεν θα συνεχιστεί λόγω της δεδομένης κατάστασης».
Από ηθοποιός… σκηνοθέτης. Πώς προέκυψε αυτό;
«Από ηθοποιός μεταπήδησα στην σκηνοθεσία και αυτό προέκυψε από την ανάγκη μου να εξελιχτώ σαν καλλιτέχνης. Να δω τα πράματα από όλες τις πλευρές και να αποκτήσω σφαιρική αντίληψη της τέχνης μου. Έτσι, το 1989 έφυγα για την Πολωνία και το θέατρο Grotowski που σπούδασα εκεί σκηνοθεσία και όπου αργότερα λόγω της εξέλιξης μου (τον πλούτο του Αριστοφάνη) με κάλεσαν να σκηνοθετήσω το έργο».
Ποιες είναι ως τώρα οι κορυφαίες στιγμές στην πορεία σας;
«Οι κορυφαίες στιγμές της καριέρας μου είναι: Όταν σκηνοθέτησα στο Εθνικό θέατρο της Πολωνίας, όταν ιδρύσαμε μια ομάδα πρωτοποριακή το θέατρο της Καισαριανής, όταν σκηνοθέτησα για πρώτη φορά στην Επίδαυρο την ¨Λυσιστράτη¨ με τον Θύμιο Καρακατσάνη, στο Ηρώδειο τον Γιώργο Κιμούλη με τον «Έμπορο της Βενετίας», στην Επίδαυρο με την Άννα Συνοδινού, στο Μέγαρο Μουσικής σε κείμενα του Κώστα Γεωργουσόπουλου με τον Θύμιο Καρακατσάνη, τις «Όρνιθες» στο Πολυτεχνείο με την Θ.Ε.Α Αιγίου που υπήρξα ο ιδρυτής της και άλλα πολλά».
Ποιοι είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί που έχετε συνεργαστεί αλλά και γενικότερα ποιοι είναι οι κορυφαίοι , που έχει γεννήσει αυτή η χώρα;
«Οι καλύτεροι ηθοποιοί; Δύσκολη η απάντηση… Και πώς να απαντήσει κάποιος; Ποιο παιδί σου αγαπάς περισσότερο; Θα αναφέρω ενδεικτικά κάποιους που έχω συνεργαστεί και θεωρώ μέγιστους: Καρακατσάνης, Κιμούλης, Κυριακίδης, Χαϊκάλης, Γερασιμίδου, Μεντή, Λογοθέτης, Χρυσομάλλης, Παρτσαλάκης, Χαλκιάς, Συνοδινού, Δανδινόπουλος, Μουστάκας, Κωνσταντίνου, Λ. Πρωτοψάλτη».
Το Αίγιο σας έχει ταυτίσει με τον πολυχώρο «Πολυτεχνείο». Τι έχετε να θυμηθείτε από αυτό; Υπάρχει περίπτωση να ξανανοίξει;
«Το Πολυτεχνείο Αιγίου ήταν για μένα ένα όραμα που είχα από όταν ήμουν ακόμα μαθητής στο Αίγιο. Ένιωθα άσχημα που η πόλη μου δεν είχε μια στέγη που να μπορούν οι καλλιτέχνες να εκφράζονται, ενώ είχε η Πάτρα. Και θυμάμαι την ερώτηση που κάναμε τα παιδιά μεταξύ μας: «Τι θα έκανες αν γινόσουν βασιλιάς;» Εγώ, δεν απαντούσα τα τετριμμένα. Έλεγα «ένα κτίριο που να χωρά όλο τον πολιτισμό». Τα κατάφερα. Θυσίασα χρόνο, καριέρα και χρήματα και τον δημιούργησα. Εκπλήρωσα το όραμα μου και το άφησα μετά σαν παρακαταθήκη στο Αίγιο χωρίς να μετανιώσω ποτέ. Τώρα, αν υπάρχει περίπτωση να ξανανοίξει… νομίζω ότι πρέπει και υπάρχει ανάγκη να λειτουργεί ο χώρος αυτός που όσοι καλλιτέχνες πέρασαν, μεγάλοι ή μικροί, έχουν να λένε τα καλύτερα. Και όχι μόνο βέβαια οι καλλιτέχνες αλλά και ο κόσμος του Αιγίου, ένιωθε κάποια υπερηφάνεια για το ¨σπίτι¨ αυτό. Σαν να τον θεωρούσε δικό του. Νομίζω ότι ανήκει στην δημοτική αρχή πλέον και μόνον ο δήμος μπορεί να τον στηρίξει. Εγώ βέβαια θα είμαι πάντα παρών να συνδράμω, εάν μου ζητήσει την βοήθεια μου».
Υποθέτω πως έχετε εικόνα για τα θεατρικά δρώμενα της Αιγιάλειας μέσα από τις «ομάδες» που υπάρχουν. Είχατε δημιουργήσει κι εσείς θεατρική ομάδα. Πώς βλέπετε το επίπεδο; Ποιους θα ξεχωρίζατε; Τι πιστεύετε ότι προσφέρουν;
«Όποιες ομάδες και να δημιουργούνται γύρω από τον πολιτισμό είναι ευχή. Όλες οι ομάδες έχουν κάτι να προσφέρουν, όλοι χρειάζονται, δεν υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου συνεργασία στο χώρο του Πολυτεχνείου όπου ανεβάσαμε κείμενα του Τσέχωφ και τον ρόλο ερμήνευσε με μεγάλη επιτυχία και αξιοπρέπεια – για πρώτη φορά στο σανίδι – ο δικηγόρος Ανδρέας Μαγκλάρας. Ήταν πιο Τσέχωφ… και από τον ίδιο τον Τσέχωφ».
Τι ρόλο παίζει ο έρωτας και η αγάπη στην ζωή σας;
«Κακά τα ψέματα, χωρίς αγάπη για αυτό που κάνεις τίποτα δεν παράγεται. Χωρίς να μοιράζεσαι δεν υπάρχει εξέλιξη. Άλλωστε ότι διαιρείται πολλαπλασιάζεται. Ο έρωτας για μένα υπήρξε πάντα η μούσα μου. Όσες φορές η μούσα μου ήταν απούσα ένιωθα ανάπηρος, έχανα την έμπνευσή μου και δεν είχα όνειρο. Φρόντιζα πάντα να τον προσέχω και να τον τροφοδοτώ. Χωρίς έρωτα πεθαίνεις κάθε μέρα».
