Ο ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΠΑΝΟΣ ΣΤΟ PROTIONLINE.GR
Το κόστος των μεταγραφών, η υποχρέωση συμμετοχής στα παιδικά πρωταθλήματα για τις μεγαλύτερες κατηγορίες, έχουν βάλει για τα καλά στη ζωή μας την λειτουργία των ακαδημιών στις ομάδες.
Σαν αποτέλεσμα έχουμε τη μείωση του κόστους των σωματείων, τις ευκαιρίες να κατεβάσουν τον μέσο όρο ηλικίας, αλλά και να προωθήσουν ταλέντα σε μεγαλύτερες ομάδες και κατηγορίες.
Σίγουρα δεν συναντάμε το πάθος, τον έρωτα και τη λατρεία που είχαν για το άθλημα οι ποδοσφαιριστές παρελθόντων εποχών, που με την απουσία τεχνολογικών εφαρμογών στην εκπαίδευσή τους, αψηφούσαν τις καιρικές συνθήκες, τις πενιχρές αθλητικές εγκαταστάσεις, τις δυσκολίες μετακίνησης σε άλλες έδρες. Πλέον η δουλειά στους αθλητές είναι πιο προσεγμένη, μέσα από αξιόλογους και ειδικευμένους για την περίπτωση προπονητές, που αγαπούν αυτό που κάνουν, με τις καλύτερες συνθήκες αθλητικών εγκαταστάσεων.
Με την ασταμάτητη ροή πληροφοριών της τεχνολογίας, το διευρυμένο κοινωνικό δίκτυο, την άμεση ενημέρωση, προσθέτουν γνώσεις, ικανότητα, ευφυΐα και εφαρμογές στους αθλητές, έχοντας μάλιστα χωρίσει τα τμήματα. Διαφορετική ηλικία, διαφορετική και η προπόνηση. Κάποτε αυτό που διέθεταν οι προπονητές, ήταν περισσότερο η εμπειρία. Τώρα ακολουθούν τα νέα δεδομένα, έχοντας τις μεγάλες βοήθειες από τις σχολές UEFA, οι οποίες σε συνεργασία με την ΕΠΟ, σου προσφέρουν τα περισσότερα εφόδια για να λέγεσαι και να λειτουργείς σαν προπονητής.
Χρ. Αθανασόπουλος: «Το όνειρο σε πάει παντού, το χόμπι σε ταξιδεύει λίγο»
Ο «ιπτάμενος» Χρήστος Αθανασόπουλος με τις απίστευτες εκτινάξεις του, δεν έβαλε ποτέ κανέναν να σκεφτεί και να ασχοληθεί με την ηλικία του. Τον απολαμβάνουμε για την ικανότητά του, για το περήφανο παρελθόν του, για το γεγονός ότι στο πρωτάθλημα που πέρασε δέχτηκε μόλις τρία γκολ, γιατί ήταν από τους βασικούς πυλώνες που έδωσαν από τους δυο ομίλους της Α΄ κατηγορίας, την πρωτιά και την άνοδο του Παναιγιάλειου στην Γ΄ Εθνική.
Στα 38 του βρίσκεται ακόμα στο προσκήνιο και ψηλά στην ποδοσφαιρική πυραμίδα. Σε μια ηλικία που πολλοί εγκαταλείπουν ο Χρήστος παραμένει στις επάλξεις και εξηγεί στo protionline.gr: «Η αγάπη για το άθλημα και τη θέση μου, η εκπλήρωση ενός παιδικού ονείρου, με κρατούν στον χώρο που λατρεύω. Όσο κάνω τη διαφορά στο σώμα και στη νοοτροπία, θα αγωνίζομαι.»
Για τις αλλαγές στην προπόνηση από παλαιότερους χρόνους
«Σίγουρα το ποδόσφαιρο έχει κάνει βήματα μπροστά. Έχει εμπλουτιστεί η προπονητική με την ενημέρωση, δουλεύεται πολύ η ταχύτητα, έχει διαφοροποιηθεί η τακτική. Η τεχνολογία προσθέτει πληροφορίες, μπορεί να καταγράφει κάθε δραστηριότητα και δυνατότητα του ποδοσφαιριστή.
Το μειονέκτημα όμως του σήμερα με το χθες, είναι ότι οι ποδοσφαιριστές λάτρευαν το άθλημα. Έπαιζαν απλήρωτοι και με ρουχισμό …ότι να ‘ναι. Τώρα οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές βλέπουν το ποδόσφαιρο σαν χόμπυ. Όμως το όνειρο σε πάει παντού, ενώ το χόμπι σε ταξιδεύει λίγο.»
Για το όριο ηλικίας στο ποδόσφαιρο και στον τερματοφύλακα
«Δεν μπορείς να βάλεις όριο. Προσωπικά έχω σαν «είδωλο» τον Μπουφόν και τον θεωρώ σαν τον καλύτερο τερματοφύλακα του πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο πως η Γιουβέντους του ανανεώνει το συμβόλαιο κάθε χρόνο.
Ειδικά η θέση του τερματοφύλακα καταξιώνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες κι αυτό γιατί είναι μεγάλος ο ρόλος της εμπειρίας και της φυσικής κατάστασης σε αυτή τη θέση, μην …κολλάμε στις ηλικίες.»
Έχεις θέσει κάποιο δικό σου όριο να «κρεμάσεις» τα παπούτσια σου;
«Όσο λειτουργείς επαγγελματικά, προσέχεις το σώμα σου, βάζεις στόχους, όνειρα και φιλοδοξίες, μπορείς και μεγάλος να κάνεις τη διαφορά, αντί να κολλάς τα τελευταία …ένσημα.
Εξαρτάται αποκλειστικά από τον καθένα για το πόσο ανταγωνιστικός μπορεί να είναι.
Ανάλογα με την ομάδα που πηγαίνεις, θέτεις υψηλά ανταγωνιστικά κίνητρα. Προσωπικά ήρθα στο τοπικό πρωτάθλημα με τον Παναιγιάλειο. Έβαλα στόχο την άνοδο στην Εθνική κατηγορία, λειτουργώντας παράλληλα όλα τα ατού που με έχουν αξιώσει στη θέση μου.
Δεν ξέφυγα από τη νοοτροπία ούτε από την προσέγγιση των πραγμάτων. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το ποδόσφαιρο και με κάθε τρόπο, θα επιμηκύνω την παραμονή μου στον χώρο.»
Βαγγέλης Σπανός: Ανήκω στην «φουρνιά» των τυχερών ποδοσφαιριστών
Ανεπηρέαστος στο πέρασμα του χρόνου ο 44χρονος πρώην «μελανόλευκος» αμυντικός Βαγγέλης Σπανός, παραμένει πολύτιμη μονάδα για την Φλόγα Ροδιάς, από την οποία όπως πάει, θα βγει και στη …σύνταξη.
Τον θυμόμαστε στα πρώτα του βήματα με τον Ηρακλή Αιγίου του Νίκου Ρίτη και ήταν από τους πρώτους νεαρούς των Ακαδημιών, που επιλέχθηκε για την πρώτη ομάδα. Γεννημένος νικητής στους αγωνιστικούς χώρους, δεν πέφτει ποτέ κάτω από τα συνηθισμένα μεγάλα ποσοστά απόδοσης, παρασύρει μαζί του την ομάδα για τον στόχο του θετικού αποτελέσματος, είναι η «σημαία» της Φλόγας Ροδιάς.
Εκτός από τις πολύτιμες υπηρεσίες του στη μεγάλη ομάδα, από τον πολύτιμο χρόνο του, διαθέτει ώρες για να πλουτίσει τις γνώσεις στα παιδιά των Ακαδημιών. Καταδεκτικός και ευγενικός, μίλησε στo protionline.gr για τον εαυτό του και τις παλαιότερες εποχές
Βαγγέλη αγέραστος ακόμα αντέχεις να παίζεις, γιατί κάτι σε κρατά στο γήπεδο
«Ήμουν τυχερός όταν ξεκίνησα από τον Ηρακλή Αιγίου, αφού ήταν από τις πρώτες ομάδες στην περιοχή μας, που λειτούργησαν με μεράκι και υποσχέσεις όλα τα τμήματα των Ακαδημιών. Πρωτοποριακή κίνηση τότε του προέδρου Νίκου Ρίτη και μακάρι να είχαν αντιγραφεί οι κινήσεις του νωρίτερα από τους διοικητικούς εκπροσώπους της περιοχής μας. Το ότι η δική μας «φουρνιά» παρέμεινε στον χώρο του ποδοσφαίρου και σκορπίστηκε σε άλλα σωματεία όταν έπαψε να λειτουργεί ο Ηρακλής, φανερώνει την αξία της καλής προπόνησης από μικρή ηλικία.
Εκτός από προπόνηση, οι περισσότεροι από εκείνη την καλή εποχή, σεβάστηκαν το άθλημα σαν ένα κομμάτι του εαυτού τους και των καθημερινών υποχρεώσεων. Προσωπικά έχω δεθεί τόσο πολύ με το ποδόσφαιρο, στην κυριολεξία «κλέβω» πολύτιμες στιγμές από τις δουλειές μου και την οικογένειά μου, για να το υπηρετώ πιστά και υπεύθυνα όπως πάντα.»
Γιατί έχει εκλείψει πια αυτό το πάθος και ο έρωτας για την μπάλα;
«Σε άλλες εποχές εμείς είχαμε μάθει αλλιώς. Ελάχιστα τα τεχνολογικά εφόδια, λιγότερες οι ώρες φροντιστηρίων και μαθημάτων, φανατισμός μεγάλος για τις ομάδες που υποστηρίζαμε, «χρυσάφι» να παίξουμε ποδόσφαιρο στην αλάνα και πολύ περισσότερο σε κάποιο σωματείο. Ο Παναιγιάλειος ήταν η μεγάλη μας αγάπη, κάναμε όνειρα «μελανόλευκα», ήμουν τυχερός που υπηρέτησα κι εγώ τον μεγάλο Σύλλογο της πόλης μας.
Θα εξακολουθήσω να αγωνίζομαι τουλάχιστον και για την ερχόμενη σεζόν και μετά όσο αισθάνομαι ακμαίος».
Πλέον αν και οι νεαροί ποδοσφαιριστές τα έχουν όλα, τους λείπει αυτό το πάθος που παρατηρούσες σε άλλες παλαιότερες εποχές. Έχει αλλάξει και η νοοτροπία βέβαια, γεγονός που επιβαρύνει οικονομικά τις διοικήσεις
