background img
banner
banner

Όταν φεύγει ένας κορυφαίος

-Γράφει ο Παναγιωτης Βαγιας, Φιλόλογος- Δημοσιογράφος-

Το να αναλαμβάνει κάποιος τη Διεύθυνση ενός σχολείου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Τουναντίον. Είναι μια θέση γεμάτη ευθύνες, καθημερινή δράση και προβλήματα που ζητούν άμεση λύση. Για να το κάνεις λοιπόν αυτό και να έχεις να διαχειριστείς καμιά τριακοσαριά παιδιά και τριάντα καθηγητές, δεν αρκούν τα τυπικά προσόντα.

Χρειάζεσαι διοικητικές ικανότητες και πάνω απ’ όλα εμπειρία στην καθοδήγηση παιδιών και ανθρώπινου δυναμικού. Με μια λέξη αυτό λέγεται επικοινωνία. Είναι να το έχεις. Το κατακτάς βέβαια με τα χρόνια και κρίνεται, αν πέτυχες, εκ του αποτελέσματος. Ποιο είναι αυτό το αποτέλεσμα; Μα φυσικά η αγάπη των μαθητών! Και μετά των γονιών, των συναδέλφων σου και της κοινωνίας. Αυτό σε κάνει πραγματικά πετυχημένο και ξεχωριστό. Γιατί σε τοποθετεί στη μνήμη και στην καρδιά των ανθρώπων. Κι αν αυτό συμβεί, από εκεί δε σβήνεται ποτέ.

Εκφραστής, στο μέγιστο βαθμό, όσων προανέφερα είναι ο Επαμεινώνδας Δούλος. Ο Διευθυντής του Εσπερινού Γυμνασίου Αιγίου. Τον πρωτοείδα πριν δυο δεκαετίες περίπου στη Διεύθυνση Εκπαίδευσης στην Πάτρα. Μου έκανε εντύπωση το ροκ παρουσιαστικό του, ο επικοινωνιακός του χαρακτήρας και η αμεσότητά του. Οχτώ χρόνια αργότερα έμελλε να είναι ο Διευθυντής μου στο 1ο Γυμνάσιο Αιγίου. Από το 2011 ως το 2017. Γι αυτό και τώρα που δεν έχουμε καμία εργασιακή σχέση, μπορώ να γράψω ελεύθερα γι αυτόν. Για τον Διευθυντή που άλλαξε ριζικά την πορεία ενός σχολείου αλλά και για τον άνθρωπο που με επηρέασε όσο λίγοι. Τώρα που ο ίδιος ολοκληρώνει την εκπαιδευτική του θητεία και αποχωρεί, ήρθε η ώρα να κάνω γι αυτόν έναν μικρό απολογισμό.
Ο κ. Δούλος ανέλαβε τη Διεύθυνση του 1ου Γυμνασίου το καλοκαίρι του 2011. Είχε περάσει με επιτυχία από το 4ο Γυμνάσιο ως Φιλόλογος και Υποδιευθυντής και από το 1ο Λύκειο. Με καταγωγή από την ορεινή Ναυπακτία ήρθε με την οικογένειά του στο Αίγιο και ρίζωσε εδώ. Με το που ανέλαβε Διευθυντής έπιασε αμέσως δουλειά. Αναμόρφωσε την ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του σχολείου, τον περιβάλλοντα χώρο, τις αίθουσες. Με το πέρασμα του χρόνου το παλιό ιστορικό κτίριο άλλαξε όψη. Όλες οι αίθουσες εκσυγχρονίστηκαν και απέκτησαν νέο ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Αλλά και οι χώροι ομόρφυναν. Τάξεις ζωγραφίστηκαν, πόρτες μετατράπηκαν σε πίνακες κορυφαίων ζωγράφων από τα χέρια των μαθητών, διάδρομοι έγιναν μόνιμοι εκθεσιακοί χώροι για φωτογραφία και άλλες τέχνες. Αυτή ήταν μόνο η αρχή.

Σιγά- σιγά άρχισε να γίνεται πράξη η εξωστρέφεια του σχολείου. Εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, περιβαλλοντικές και κοινωνικές παρεμβάσεις. Μια πραγματική κυψέλη μάθησης και δημιουργίας, πάντα με πρωταγωνιστές τα παιδιά που ένιωθαν πλέον το σχολείο ως δεύτερο σπίτι τους.

Το μήνυμα δεν άργησε να περάσει στην τοπική κοινωνία. Μαθητές από κάθε γωνιά ήθελαν πλέον να έρθουν να φοιτήσουν στο 1ο Γυμνάσιο Αιγίου. Έτσι, το σχολείο τα επόμενα χρόνια γιγαντώθηκε κι απέκτησε μια εξαιρετική δυναμική.

Η φήμη του σχολείου άρχισε να ξεπερνά τα εθνικά μας όρια. Η συνεργασία με το αντίστοιχο σχολείο του Ότιγκεν της Γερμανίας, όπως την είχε ήδη ξεκινήσει ο κ. Δούλος από παλιά, σημάδεψε την πόλη μας θετικά για πολλά χρόνια. Μαθητές από τη Γερμανία φιλοξενούνταν εδώ, έπαιξαν θέατρο και αγάπησαν το Αίγιο. Το ίδιο συνέβαινε και με τους δικούς μας μαθητές, κάθε καλοκαίρι στη Γερμανία. Είναι εντυπωσιακό ίσως και μοναδικό, ότι εν μέσω οικονομικής κρίσης, το 2018 η Αιγιώτικη αποστολή φιλοξενήθηκε με έξοδα της κεντρικής κυβέρνησης της Γερμανίας και την υπογραφή της ίδιας της κ. Μέρκελ! Πίσω από όλα αυτά ο κ. Δούλος. Λάτρης του αρχαίου θεάτρου κι εμψυχωτής των μαθητών- ηθοποιών. Ένας από τους λίγους ανθρώπους σε πανελλήνια κλίμακα που υπηρέτησε πιστά το θεσμό αυτό. Οι διακρίσεις και τα βραβεία που ήρθαν στο σχολείο για την πολιτιστική του δραστηριότητα ήταν αναμενόμενα. Το σημαντικότερο όμως, όπως πάντα έλεγε ο ίδιος, ήταν ένα: η συμμετοχή. Δεν ήταν μόνο το σχολικό θέατρο που έκανε γνωστό το 1ο Γυμνάσιο. Συμμετοχές και διακρίσεις σε επιστημονικούς διαγωνισμούς, έκδοση βιβλίων και εφημερίδων, μουσικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που αγαπήθηκαν από τους Αιγιώτες, αθλητικές δράσεις, πειράματα τεχνολογίας και Φυσικής, πανελλήνια βραβεία. Το 1ο Γυμνάσιο δικαίωσε πλέον τον τίτλο του. Αναγνωρίζονταν ως ένα από τα καλύτερα Γυμνάσια στην Ελλάδα.

Αυτό βέβαια δεν άρεσε σε κάποιους. Οι «καρεκλοκένταυροι» της Πάτρας, που έχουν ξεχάσει τι θα πει ζωντανό σχολείο, ταράχθηκαν που έβλεπαν ένα δημόσιο σχολείο να διακρίνεται και να ξεπερνά ακόμα και τα ιδιωτικά. Κι έψαχναν τρόπους να μειώσουν τη δύναμή του. Μάταιος κόπος!

Η φόρα που είχε το 1ο Γυμνάσιο υπήρξε σαρωτική. Στη συνείδηση όλων είχε καταγραφεί ως κορυφαίο σχολείο. Με «κυβερνήτη» τον κ. Δούλο συνέχιζε πλέοντας προς ανοιχτές θάλασσες. Κι ο ίδιος παρέμεινε στη θέση του με την εκφρασμένη αγάπη των συναδέλφων του, γονέων και μαθητών. Γι αυτό δε χρειάστηκε ούτε χαρτιά ούτε άσχετους τίτλους. Όταν άλλοι γίνονταν Διευθυντές με μεταπτυχιακά στην… αποξήρανση της σταφίδας, εκείνος απαντούσε με το εκπαιδευτικό, διοικητικό και πολιτιστικό του έργο.

Το μεγαλύτερο όμως επίτευγμα του κ. Δούλου υπήρξε το χαμόγελο των μαθητών του. Από το πρωί μέχρι τις δυο το μεσημέρι. Τριακόσια και πλέον παιδιά απολαμβάνουν τη μάθηση, τη δημιουργικότητα, τις ανθρώπινες αξίες. Όλοι πλέον έλεγαν και ένιωθαν μαζί ότι ήταν μέλη μιας μεγάλης σχολικής οικογένειας. Μια από τις εικόνες που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι κάθε μεσημέρι ο κ. Δούλος να αποχαιρετά και να αγκαλιάζει όλους τους μαθητές! Κι εκείνοι να τον βλέπουν σαν πατέρα τους και να τον προσκαλούν σπίτι τους για φαγητό. Κι όταν μετά από τρία χρόνια έφτανε η ώρα της αποχώρησης από το Γυμνάσιο, οι μαθητές δε συγκρατούσαν πια τα δάκρυά τους. Γιατί έπαιρναν μαζί τους θαυμάσιες αναμνήσεις, γνώση, αγάπη, κι ένα μικρό πρίγκιπα στο λαιμό να τους θυμίζει πάντα το πέρασμά τους από αυτό το σχολείο. Κι ότι τα αληθινά και τα όμορφα τα βλέπουμε και τα ζούμε όχι με τα μάτια αλλά με την ψυχή μας.

Το 2017 ο κ. Δούλος μετακινήθηκε, όχι με δική του επιλογή, στο Νυχτερινό Γυμνάσιο, αφήνοντας κι εκεί σπουδαίο έργο. Οι αγαπημένοι του μαθητές πρόλαβαν και τον τίμησαν στο Πολύκεντρο, λίγο πριν φύγει κι αυτός από το 1ο Γυμνάσιο. Του έγραψαν συγκλονιστικά κείμενα και τον φόρτωσαν δώρα. Όλοι έκλαιγαν. Κι εκείνος συγκινημένος τους αποχαιρέτησε με ένα μεγάλο «ευχαριστώ» από την καρδιά του. Μοναδικές στιγμές από μια δημόσια εκπαίδευση που αποτελεί κόσμημα για την πατρίδα μας.

Τώρα πια ο κ. Δούλος φεύγει οριστικά από τα σχολεία. Αν το κράτος ήταν έξυπνο θα έπρεπε να τον ξαναπροσλάβει ως μέντορα νέων Διευθυντών, να μεταλαμπαδεύσει σ’ αυτούς τη γνώση και τη σοφία του. Μαζί με όλους θα τον θυμάμαι πάντα με πολλή συγκίνηση κι εγώ, που είχα την ευτυχία να δουλέψω μαζί του. Εργατικός, αποτελεσματικός, ανθρώπινος, συναδελφικός, μεγάλος παιδαγωγός. Δεν υπάρχουν χαρακτηρισμοί για να αποδώσουν εύκολα την έννοια του κορυφαίου.

Άξιος συνεχιστής του αείμνηστου Βαγγέλη Σκουβαρά, που στα χρόνια της δικτατορίας άνοιξε νέους δρόμους ως Διευθυντής του τότε Γυμνασίου. Ο κ. Δούλος σφράγισε μια εποχή και πολλές γενιές μαθητών. Απέδειξε με το έργο του ότι το δημόσιο σχολείο αξίζει το σεβασμό και τη στήριξη όλων για να πάει μπροστά. Πάνω απ’ όλα όμως φώλιασε στην καρδιά εκατοντάδων παιδιών. Που, όπου κι αν τον συναντήσουν, ανοίγουν γι αυτόν μια μεγάλη αγκαλιά εκτίμησης και αγάπης. Από αυτές που σπάνια βλέπεις από μαθητές προς εκπαιδευτικούς και μάλιστα προς Διευθυντές. Η αξία αυτής της αγκαλιάς είναι ανεκτίμητη. Και είναι αυτό που θα πάρει μαζί του ως δώρο ο κ. Επαμεινώνδας Δούλος, φεύγοντας από το αγαπημένο του σχολικό περιβάλλον. Αυτό που ταιριάζει σ’ έναν σπάνιο άνθρωπο και εκπαιδευτικό.


Κατηγορίες Άρθρου
ΑΠΟΨΗ

Σχετικα αρθρα


Τα σχόλια είναι κλειστά.

protionline.gr