-Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΓΙΑΣ, Φιλόλογος- Δημοσιογράφος-
Όταν ανηφορίζω προς τις Εργατικές Κατοικίες Αναπαύσεως, σ’ αυτή την όμορφη γειτονιά του Αιγίου, ξέρω ότι εκεί με περιμένουν οι υπέροχοι ηλικιωμένοι φίλοι μου. Χτυπάω την πόρτα τους απροειδοποίητα και εκείνοι με υποδέχονται πάντα με χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά.
Η κυρία Γεωργία αλλά και ένα ξεχωριστό και αγαπημένο ζευγάρι, ο κύριος Κώστας και η κυρία Χριστίνα. Άνθρωποι ευγενικοί, φιλόξενοι, με απεριόριστη αγάπη για το Θεό και τους ανθρώπους. Εκπέμπουν αξίες και ήθος, από αυτά που σήμερα σπάνια συναντάμε. Κουβεντιάζεις μαζί τους και νιώθεις σεβασμό αλλά και χαρά, σαν ένα μικρό παιδί που μαθαίνει τα πρώτα του βήματα στη ζωή.
Με εντυπωσιάζει όμως και η αγάπη τους για τα γράμματα. Συζητάμε για ποίηση, λογοτεχνία, αναλύουμε την επικαιρότητα και αναζητούμε ενδιαφέροντα θέματα μέσα από παλιά αποκόμματα εφημερίδων. Ένα ταξίδι ζωής, εμπειριών και συναισθημάτων από αυτά που απλόχερα μας χαρίζουν οι δικοί μας ηλικιωμένοι. Είμαστε πολύ τυχεροί που τους έχουμε κοντά μας.
Έχουμε άραγε αναρωτηθεί τι θα συνέβαινε με τους ηλικιωμένους μας αν δε ζούσαμε στην Ελλάδα, αλλά σε μια από τις χώρες που χτύπησε ανελέητα ο κορωνοϊός;
Εύλογη η απάντηση σ’ ένα ερώτημα που τριβελίζει το μυαλό μου εδώ και καιρό. Μήπως όμως το προσπερνάμε αδιάφορα; Ίσως μας φαίνεται φυσιολογικό που οι γονείς μας, παππούδες και γιαγιάδες, στέκονται στα πόδια τους και όχι κάτω από το χώμα. Είναι εκεί για να μας προσφέρουν πάντα την αγάπη τους, τη στοργή τους και πάνω απ’ όλα την παρουσία τους. Είναι εκεί γιατί η πολιτεία και οι επιστήμονες, σε πείσμα των συνομοσιολόγων, τους σεβάστηκαν και τους προστάτεψαν από την αρχή της πανδημίας. Συνέβη άραγε το ίδιο και σε παγκόσμια κλίμακα;
Ακούω στην τηλεόραση τον θλιβερό απολογισμό των νεκρών παγκοσμίως και ανατριχιάζω. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών είναι άνθρωποι τρίτης ηλικίας. Αδυνατώ να κατανοήσω τι συμβαίνει στο εξωτερικό. Στην Ιταλία βρέθηκαν πάνω από 120 νεκροί γέροντες σ’ έναν οίκο ευγηρίας.
Στην Ισπανία οι αντίστοιχοι νεκροί ξεπερνούν συνολικά τους 10.000! Στο Βέλγιο και στη Γαλλία αλλά και σε άλλες χώρες από το σύνολο των θανάτων, με βάση τα επίσημα στοιχεία, σχεδόν οι μισοί αφορούσαν άτομα που έμεναν σε χώρους φροντίδας ηλικιωμένων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα δημοσίευμα των New York Times στις 17 Απριλίου ανέφερε ότι οι νεκροί ηλικιωμένοι ως τότε ξεπερνούσαν τους 7,000. Εγκατάλειψη…
Θυμώνω όταν σκέφτομαι ότι σε κάποιες, δήθεν προηγμένες και αναπτυγμένες χώρες, η πολιτεία αλλά και οι οικογένειες άφησαν την Τρίτη ηλικία αβοήθητη να πεθάνει.
Δε θυμούνται πια ότι πρόκειται για τις μαμάδες και τους μπαμπάδες τους; Για τέτοια απαξίωση της ζωής; Μήπως εκεί τα γηροκομεία δεν είναι παρά αποθήκες «άχρηστων» ψυχών για τις οποίες κανείς δε νοιάζεται αν ζουν ή αν πεθαίνουν;
Στη χώρα μας γιατί δεν έγινε κάτι αντίστοιχο; Πάρτε παράδειγμα τα δυο γηροκομεία στο Αίγιο και στα Καλάβρυτα. Κανένα πρόβλημα. Και στην υπόλοιπη Ελλάδα όπου υπάρχει η φροντίδα των Μητροπόλεων ή άλλων δομών μέριμνας.
Χωρίς να το θέλω κάνω τη σύγκριση. Εδώ είναι Ελλάδα και διαφέρουμε απ’ τους άλλους.
Με κανένα σοβινιστικό σκεπτικό αλλά με αυτά που μας μεταφέρουν συχνά οι Έλληνες του εξωτερικού. Στην Αμερική για παράδειγμα, μου λένε ότι οι σχέσεις ενήλικων παιδιών με τους γονείς ή τους παππούδες τους είναι σχεδόν τυπικές. Επικοινωνία μικρή, συμβίωση ανύπαρκτη και ο καθένας να πορεύεται μόνος του. Ακούω ένα συγγενικό μου πρόσωπο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και μένω άφωνος. «Εδώ δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στη ζωή. Οι ηλικιωμένοι έχουν σαν τα προϊόντα ημερομηνία λήξης. Αφού κάποτε θα πεθάνουν, ποιος νοιάζεται γι αυτούς; Πολιτισμός είναι να σέβεσαι τη ζωή όλων». Ακούω τα ίδια από τη Γερμανία, από την Αγγλία, από την Ελβετία και συνειδητοποιώ πόσο διαφορετικοί είμαστε ως Έλληνες.
Είναι αυτονόητο να σημειώσω ότι εμείς δεν εγκαταλείπουμε γονείς και παππούδες. Ούτε τους πετάμε στα ιδρύματα.
Τους κρατάμε κοντά μας, δίπλα μας, στο σπίτι τους ή στο δικό μας. Τους φροντίζουμε διαρκώς ανταποδίδοντας, έστω και στο ελάχιστο, όσα έκαναν για εμάς. Πως αλλιώς θα γινόταν άλλωστε; Αυτοί οι άνθρωποι είναι η οικογένειά μας, η ψυχή μας, οι αγαπημένοι μας.
Αν τα άκουγε όλα αυτά ο καλός μου φίλος Ανδρέας από τα Σταφιδάλωνα, άνω των 90 σε ηλικία, θα κούναγε με νόημα το κεφάλι του. Αιώνιος έφηβος στο μυαλό και στην καρδιά, ζει στον παράδεισο των αγαπημένων του δέντρων και λουλουδιών. Και φιλοσοφεί τη ζωή κάνοντας κι εμάς τους φίλους του πιο σοφούς. Μοιράζομαι μαζί σας τα τρία πράγματα που φέρνουν, για εκείνον, ευτυχία στον άνθρωπο: ο ήλιος, η μουσική και μια ζεστή αγκαλιά. Αυτοί λοιπόν είναι οι ηλικιωμένοι φίλοι οι δικοί μου, οι δικοί σας, όλων μας.
Είναι και θα παραμείνουν βαθιά ριζωμένοι μέσα μας. Κι εμείς θα νιώθουμε πολύ τυχεροί που όχι μόνο μας έφεραν στον κόσμο, αλλά υπάρχουν πάντα στη ζωή μας.
