Υπάρχουν κάποιες γυναίκες που ξεχωρίζουν για τη στάση ζωής τους, την κοινωνική τους παρουσία αλλά και τη γενναιότητα της ψυχής τους. Μια από αυτές είναι η κ. Θεοδώρα Σάττα- Μετζελοπούλου. Μικροβιολόγος στο επάγγελμα που τα τελευταία χρόνια έχει συνταξιοδοτηθεί, αποτελεί ένα από τα πιο αγαπητά και σεβαστά πρόσωπα της Αιγιώτικης κοινωνίας.
Ασχολήθηκε με τα κοινά από μικρή ηλικία πάντα με αγάπη για τον τόπο της και με αστείρευτη διάθεση προσφοράς. Είναι παντρεμένη με το γνωστό συμβολαιογράφο Θανάση Μετζελόπουλο και απέκτησε τρία παιδιά. Όλοι την αναγνωρίζουν ως εξαίρετη επιστήμονα αλλά και σπουδαίο άνθρωπο. Η προσωπική της μάχη με τον καρκίνο πριν από 26 χρόνια ανέδειξε την υπομονή, την παλικαριά και την πίστη της ότι θα τα καταφέρει. Βγήκε νικήτρια και αποτέλεσε πρότυπο ζωής και αγωνιστικότητας για πολλούς άλλους ασθενείς. Είναι επίσης εντυπωσιακό ότι από την πρώτη στιγμή δημοσιοποίησε το πρόβλημά της και πάλεψε συνεχίζοντας τη ζωή της και τις δραστηριότητες της. Και ποτέ δεν κρύφτηκε από τα προβλήματα.
Στην απορία μας πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο, μας απαντάει με φυσικότητα: «Είναι πολύ εύκολο. Γιατί η αλήθεια σε απελευθερώνει ενώ το ψέμα σε δεσμεύει».
Τη συναντήσαμε στο όμορφο σπίτι της στην Κουλούρα και μιλήσαμε έχοντας συντροφιά ένα πανέμορφο μαλλιαρό σκυλάκι, την Μαρτίνα. Η ιατρική, ο κορονοϊός, η αυτοδιοίκηση, η οικογένεια. Σε όλα τα θέματα συζήτησης κοινός παρονομαστής είναι η αγάπη της για τον άνθρωπο και τη ζωή. Είναι πάντα δραστήρια έχοντας ενεργό συμμετοχή στα ΚΑΠΗ του Δήμου ενώ απολαμβάνει παράλληλα τον υπέροχο ρόλο της γιαγιάς με τρία αξιαγάπητα εγγονάκια.
Χαίρεσαι πραγματικά να μιλάς μαζί της. Η ηρεμία, η καλοσύνη και η φιλικότητά της σε κάνουν να μην αισθάνεσαι ξένος, αλλά οικείος. Η κ. Σάττα- Μετζελοπούλου είναι αναμφίβολα ένα πρότυπο ζωής και μια σπουδαία γυναικεία προσωπικότητα. Και δεν παύει να είναι μια κυρία που διακρίνεται για τη χάρη και την κομψότητά της, αποδεικνύοντας ότι η ομορφιά του ανθρώπου πηγάζει από τα βάθη της ψυχής του.
– Τι σας έχει προσφέρει η πολύχρονη ενασχόληση με την ιατρική επιστήμη;
Εγώ ήθελα να γίνω γιατρός από τη Δευτέρα δημοτικού. Ήταν η απορία μου πως λειτουργεί το σώμα μας και πως εξελίσσεται ο άνθρωπος αλλά και να μάθω σε βάθος τις ασθένειες. Η ιατρική κάλυψε τις απορίες μου αυτές. Ήθελα λοιπόν αυτό το επάγγελμα γιατί πάντοτε ήμουν άνθρωπος της προσφοράς και βοηθούσα τον κόσμο. Αυτό το πέτυχα, νομίζω… πρώτον από τη δουλειά μου αλλά και μετά, μέσα από την περιπέτεια της υγείας μου, βοηθούσα πολύ κόσμο να αντιμετωπίσει την ασθένεια του καρκίνου. Ανακοινώνοντας δημόσια τι έχω και με τη γνώση της πάθησης μου, οι ασθενείς με σέβονταν, πίστευαν και υιοθετούσαν αυτά που τους έλεγα και τους βοηθούσε πολύ. Αυτό με ικανοποίησε ιδιαίτερα και αυτή η προσφορά μου ήταν η μεγαλύτερη απ’ ότι η καθημερινή άσκηση της ιατρικής.
– Πώς προέκυψε η αυτοδιοίκηση στη ζωή σας;
Αυτό ξεκίνησε μετά τη μεταπολίτευση και είχαμε ενεργό συμμετοχή με το σύζυγό μου. Το 1982 επέμεινε πάρα πολύ ο Αλέκος Μέγαρης να είμαι υποψήφια. Βγήκα στο συμβούλιο, αν και πίστευα το αντίθετο. Ο Μέγαρης, παρ’ ότι δύσκολος σαν χαρακτήρας, ήταν έξυπνος, δημιουργικός, εργατικός. Την τέταρτη χρονιά αυτής της θητείας, θέλοντας να τιμήσει τη γυναίκα στο πρόσωπό μου καθώς ήμουν η μόνη στο δημοτικό συμβούλιο, με έκανε αντιδήμαρχο πολιτιστικών και κοινωνικών θεμάτων. Συμφώνησα να μπω αλλά χωρίς να πληρώνομαι. Τα λεφτά που έπαιρνα πήγαιναν κάθε μήνα σε διαφορετικό πολιτιστικό ή αθλητικό σωματείο. Ήμουν συνολικά έξι φορές υποψήφια και τέσσερις τετραετίες εκλεγμένη σύμβουλος. Όλα αυτά τα χρόνια ήμουν ανένταχτη κομματικά και στήριζα ακόμα και προτάσεις της αντιπολίτευσης, αν τις έκρινα σωστές.
– Έχετε μιλήσει δημόσια για τη σοβαρή ασθένειά σας πριν από 26 χρόνια. Πώς την αντιμετωπίσατε;
Από την αρχή δέχθηκα ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να το πάθει αυτό. Όταν το διαπίστωσα είπα ευτυχώς που δεν είχαν κάτι τα παιδιά μου αλλά εγώ. Εγώ θα το παλέψω, θα το πολεμήσω. Δηλαδή το πήρα με θετική σκέψη, αν και ήξερα ότι ο καρκίνος ωοθηκών με υγρό στην κοιλιά δεν έχει ελπίδα. Δεν είπα ότι πεθαίνω, ήμουν ψύχραιμη και είπα θα κάνω τον αγώνα μου. Δέχθηκα βέβαια μια βαριά θεραπεία που την άντεξε ο οργανισμός μου, επειδή είχα υγιεινή ζωή και δεν είχα πάρει φάρμακα ποτέ. Οι γιατροί έλεγαν ότι σε έξι μήνες μπορεί να μην υπάρχω. Είχα ψυχική αντοχή και έπαιρνα δύναμη από τα παιδιά μου και από το Θεό. Έλεγα ότι πρέπει να ζήσω για τα παιδιά μου και ο Θεός θα με βοηθήσει να μην τα αφήσω ορφανά. Επίσης, στη διάρκεια της χημειοθεραπείας ζούσα φυσιολογικά και δεν κλείστηκα κοινωνικά. Πήγαινα στο ιατρείο, δεν απουσίαζα από το δημοτικό συμβούλιο, δεν άλλαξα τη ζωή μου.
– Ποιος ήταν ο ρόλος της θρησκείας σε αυτό τον αγώνα σας;
Άντλησα μεγάλη δύναμη από το Θεό και τον Άγιο Ραφαήλ. Είχα δει κι ένα όνειρο που το πίστεψα πάρα πολύ. Μόλις είχα τελειώσει τη χημειοθεραπεία είχα πάει σε μια εκκλησία και προσκύνησα την εικόνα της Παναγίας. Είδα στον ύπνο μου το ίδιο βράδυ ότι, εκεί που προσκυνούσα την εικόνα της, έσπασε το τζάμι και η Παναγία σήκωσε τα φορέματά της και τα έβαλε πάνω μου. Αυτό για μένα ήταν ένα σημάδι ότι όλα θα πάνε καλά και δεν θα πάθω τίποτα. Ποτέ όμως δε μ’ έπιασε με την ασθένειά μου κακομοιριά και μεμψιμοιρία. Ποτέ δεν είπα «γιατί εγώ». Όλα αυτά ήταν σημαντικά για την αντιμετώπιση. Και πάνω απ’ όλα η ψυχολογία μου ήταν θετική.
– Ποιο είναι λοιπόν το μήνυμά σας σε όσους αντιμετωπίζουν τον καρκίνο;
Θετική σκέψη κι απ’ όπου μπορούν να παίρνουν δύναμη. Από το Θεό, από τα παιδιά, από την οικογένεια. Να μην απομονώνονται, να μην μεμψιμοιρούν, να μην πιστέψουν ότι τελείωσαν.
– Ως γιατρός, τι πιστεύετε ότι θα γίνει με τον κορωνοϊό;
Ανησυχώ, γιατί δε γνωρίζουμε λεπτομέρειες από τη συμπεριφορά και την εξέλιξη του ιού. Όλοι οι επιστήμονες πάνε ψάχνοντας… θα εξασθενήσει ή θα έχουμε μεταλλάξεις; Είναι μια δύσκολη εποχή. Στεναχωριέμαι όμως και με όσους αμφιβάλλουν και μιλούν για συνομωσία. Αν πάντως βρεθεί εμβόλιο με 75- 80% αποτελεσματικότητα, θα πάμε καλά. Αν όμως έχει χαμηλή ανταπόκριση στη δημιουργία ανοσίας τότε θα ζούμε πάντα στη σκιά της ασθένειας.
– Τα τελευταία χρόνια είστε και γιαγιά. Πώς είναι αυτός ο νέος σας ρόλος;
Είναι ωραίος ρόλος. Χαίρομαι τις μικρές ηλικίες των εγγονιών μου γιατί τα παιδιά μου δεν τα απόλαυσα τόσο πολύ όταν ήταν μικρά. Χαίρομαι τώρα όλες τους τις στιγμές. Ο ρόλος αυτός είναι καταπληκτικός.
– Τι θα συμβουλεύατε τις νέες μητέρες;
Οι νέες μητέρες να έχουν υπομονή και αντοχή για να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες. Να μην το βάζουν κάτω σε ότι τους συμβαίνει. Όταν μεγαλώνεις παιδιά είναι σίγουρο ότι θα σου τύχουν πολλά πράγματα. Κι εμένα μου έτυχαν. Με υπομονή και με συνεννόηση μέσα στην οικογένεια αντιμετωπίζονται όλα. Επίσης οι νέοι να μην επιτρέπουν παρεμβάσεις γονέων στο ζευγάρι. Από τις μανάδες ή τις πεθερές. Τα προβλήματα να τα λύνει το ζευγάρι μόνο του χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις. Έτσι θα μειώνονται οι αιτίες χωρισμού.
