-Γράφει ο ΠΑΝ. ΒΑΓΙΑΣ, Φιλόλογος- Δημ/φος-
Όταν συνηθίζεις με μια εικόνα που επαναλαμβάνεται, ότι ξεφεύγει από αυτό που έχει αποτυπωθεί στο μυαλό σου μοιάζει αλλόκοτο και παράξενο. Έτσι έπαθα κι εγώ ένα πρωινό στην αγορά του Αιγίου. Είμαι στο πεζοδρόμιο έξω από ένα ψαράδικο και περιμένω να ψωνίσω. Βλέπω ξαφνικά ένα μηχανάκι με δυο επιβάτες να έρχεται και να παρκάρει δίπλα μου. Όπως διαπιστώνω είναι πατέρας και γιος.
Τίποτε το παράξενο μέχρι εδώ. Το εντυπωσιακό είναι ότι και οι δυο φοράνε κράνος! Μια εικόνα σπάνια πλέον στους ελληνικούς δρόμους. Μετά την πρώτη μου έκπληξη αποφασίζω να κινηθώ προς το μέρος τους. Τους πλησιάζω, τους καλημερίζω και τους δίνω συγχαρητήρια για την επιλογή τους.
Δεν το βλέπεις συχνά αυτό που κάνουν. Συνήθως οι γονείς κουβαλούν δυο και τρία μικρά παιδιά πάνω στο μηχανάκι τους, πάντα χωρίς κράνος και προφυλάξεις. Οι δυο επιβάτες δε φάνηκαν να ξαφνιάζονται από την παρέμβασή μου. Ο πατέρας μάλιστα μου είπε ότι είναι θέμα ασφάλειας και για τους δυο.
Απομακρύνθηκα χαρούμενος. Σκέφθηκα ότι υπάρχουν ευτυχώς οδηγοί με μυαλό και συνείδηση. Φέρνω στο νου μου τις κλασσικές εικόνες των ελληνικών δρόμων και αυτό που είχα αντικρύσει μοιάζει με όαση! Κυκλοφοριακή αναρχία, παραβίαση των κανόνων, κανένας σεβασμός στους πεζούς, επιθετική οδήγηση. Κι όταν μιλάμε για μηχανές και «παπάκια», οι εννιά στους δέκα κυκλοφορούν χωρίς κράνος. Και το καλοκαίρι με… παντόφλες και μαγιό! Αν τους συμβεί ατύχημα με αυτή την εξάρτηση… παραλίας δε γλιτώνουν.
Δείτε τι συμβαίνει καθημερινά στο Αίγιο: οι μηχανές στην πλειονότητά τους παραβιάζουν τους ερυθρούς σηματοδότες και τις προτεραιότητες, κάνουν απίστευτη φασαρία με πειραγμένες εξατμίσεις, κινούνται με γκάζια στο φουλ, συχνά αντίθετα στους μονόδρομους (ειδικά οι «ντελιβεράδες»), τρέχουν ανεξέλεγκτα ακόμα και μέσα στην πλατεία στα Ψηλά Αλώνια, ανάμεσα σε δεκάδες παιδιά!
Κανείς δεν είναι ικανός να τους αποτρέψει. Η Τροχαία είναι απούσα, οι οδηγοί τους ανέχονται κι αν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν τα ακούνε κι από πάνω!
Αυτή την κυκλοφοριακή αναρχία που επικρατεί στην περιοχή μας την έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά με ανθρώπινες ζωές τα τελευταία χρόνια. Πάνω από πέντε νέα παιδιά έχασαν τη ζωή τους με μηχανές και πολλά ακόμα τραυματίστηκαν. Πού είναι ο έλεγχος και τα αυστηρά πρόστιμα; Ή μήπως οι αρμόδιοι ασχολούνται μόνο με την παράνομη στάθμευση; Αυτή, τουλάχιστον, δε σκοτώνει…
Την ώρα που η πολιτεία «σφυρίζει» αδιάφορα οι νεκροί και οι τραυματίες σε τροχαία είναι απλά νούμερα κι όχι ανθρώπινες ζωές. Κάθε στροφή και προσκυνητάρι, κάθε ευθεία χαμένες ψυχές στην άσφαλτο.
Και να φανταστεί κανείς ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που χάνονται σε τροχαία ή τραυματίζονται σοβαρά, είναι νέοι μέχρι τριάντα ετών. Στις πιο παραγωγικές ηλικίες δηλαδή…
Νέοι που δε θα κάνουν ποτέ οικογένεια και παιδιά, νέοι που δε θα προλάβουν να ζήσουν. Γενοκτονία, όπως λένε χαρακτηριστικά οι ειδικοί. Ποιος τους ακούει όμως;
Αν η οδική ασφάλεια δε μπει ως μάθημα στα σχολεία από το Νηπιαγωγείο κι αν δε ληφθούν αυστηρά μέτρα, οι συνέλληνες θα συνεχίσουν να χάνονται στους δρόμους.
Δυστυχώς δεν είμαι αισιόδοξος ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί. Ακόμα κι εμείς οι ίδιοι δε λέμε να αποχωριστούμε τις κακές οδικές μας συνήθειες. Κι όταν μας συμβεί κάτι τραγικό δεν προλαβαίνουμε να μετανιώσουμε. Κι έπειτα φοβούμαστε που η πανδημία έχει σκοτώσει καμιά τριακοσαριά συνανθρώπους μας στην Ελλάδα. Και δε σκεφτόμαστε ότι σε τροχαία σκοτώνονται υπερδιπλάσιοι κάθε χρόνο ενώ εκατοντάδες μένουν ανάπηροι για μια ζωή. Κρίμα…
