-Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗ, γεν. γραμματέα του Φιλοζωικού Συλλόγου Αιγιαλείας-
Το ‘φερε η μοίρα να βρεθώ στην Πράγα για 3 μήνες. Και μπορεί η Πράγα να είναι πρωτεύουσα είναι όμως πρωτεύουσα της Τσεχίας που στο μυαλό μου δεν την είχα κι από τις πολύ εξελιγμένες χώρες, τύπου Γερμανία, Αγγλία κτλ, άλλωστε έχουν πολύ πρόσφατο το κομμουνιστικό τους παρελθόν, σίγουρα είμαστε πιο «ευρωπαίοι» σωστά;
Στην Πράγα λοιπόν, σχεδόν όλοι έχουν τουλάχιστον έναν σκύλο. Τα σκυλιά είναι παντού! Είναι στα άπειρα καταπράσινα πάρκα τους να τρέχουν ελεύθερα, στα πάρκα σκύλων να εκπαιδεύονται σε ειδικές κατασκευές και να κοινωνικοποιούνται, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα εστιατόρια, στα καφέ, βασικά δεν μπορώ να σκεφτώ ένα μέρος που δεν είναι!
Και δε βρίσκονται απλά. Όχι. Η φροντίδα του σκύλου είναι ιερή και ο σεβασμός στις ανάγκες του αυτονόητος. Δεν υπάρχει η έννοια του δεμένου σκύλου, αφού τα σκυλιά, λόγω και του κλίματος προφανώς, ζουν μέσα στο σπίτι με την οικογένεια. Είναι αυτονόητη η βόλτα του τουλάχιστον 2 φορές την ημέρα και δε μιλάμε για μια γρήγορη βόλτα στο τετράγωνο για τα αναγκαία, με το φυλλοκάρδι σου να τρέμει μη βγει καμιά κυριούλα από το μπαλκόνι να αρχίσει να σε βρίζει γιατί το σκυλί σου τολμάει να μυρίσει το πεζοδρόμιό της, αλλά για αξιοπρεπέστατη βόλτα, με τρέξιμο, παιχνίδι, εκπαίδευση, άλλους χαρούμενους σκύλους, παιδιά κι όλα αυτά που μάλλον συνιστούν την ευτυχία του σκύλου.
Τα σκυλιά είναι περιποιημένα και προσεγμένα, παντού υπάρχουν σακουλίτσες για τις ακαθαρσίες τους από τον Δήμο και όλοι τις χρησιμοποιούν γιατί στα ίδια πάρκα παίζουν και τα παιδιά τους και κάθονται κι οι ίδιοι να απολαύσουν τη χαρά του έξω.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Την έκπληξή μου όταν είδα σκύλο να πίνει από πηγή που γύρω της παίζαν πιτσιρίκια και κάθε τόσο πίναν κι εκείνα; Το άγχος μου όταν είδα σκύλο να τα «κάνει» στην είσοδο πολυκατοικίας και την ίδια ώρα να βγαίνει κάποιος από εκεί, και φυσικά δεν συνέβη τίποτα; Τα τόσα πιτσιρίκια με ύψος σκύλου που πήγαιναν τρέχοντας σε άγνωστους σκύλους κι οι γονείς τους παρατηρούσαν ψύχραιμοι και χαρωποί;
Αναπόφευκτες οι συγκρίσεις, αναπόφευκτη κι η σκέψη πόσο καλύτερα θα ζούσαν τα σκυλιά μου εκεί. Πόσο λιγότερο άγχος θα είχα η ίδια για το πόσο καλά περνάν.
Δεν παρατάν σκυλιά στην Πράγα. Αν για κάποιο λόγο πρέπει οπωσδήποτε να εγκαταλείψουν το σκύλο τους, κάτι εξαιρετικά σπάνιο, τότε πηγαίνει σε κάποιο από τα 5 καταφύγια της περιοχής. Το καθένα είναι 30 θέσεων. Στο ένα που επισκέφτηκα, υπήρχαν μόνο 7 σκυλιά, οι υπόλοιπες 23 θέσεις ήταν κενές! Το φαρμακείο τους είχες όσα φάρμακα δεν έχω δει ποτέ συγκεντρωμένα. Οι τροφές του ήταν Royal Canin και πάνω, γιατί προορίζονται για ζώα που χρειάζονται φροντίδα και έχουν ανάγκη τα καλύτερα. Χώρος άσκησης, εκπαιδευτές, ένας άλλος κόσμος.
Κι εκεί που το πολιτισμικό σοκ μ’ είχε χτυπήσει, ξαφνικά άρχισα να πλημμυρίζω χαρά, αισιοδοξία, περηφάνια. Άμυνα του οργανισμού; Όχι. Ήταν η στιγμή της συνειδητοποίησης. Για όλους εσάς, όλους εμάς, όλους που προσπαθούμε σε αυτή την αθλιότητα που ζουν τα ζώα να κάνουμε τις ζωές τους λίγο καλύτερες. Γιατί είναι σημαντικό να φροντίζεις το σκύλο σου όπως πρέπει είναι όμως σπουδαίο να αγωνίζεσαι για σκυλιά που δεν ξέρεις καν, σε συνθήκες που είναι ενάντια και σε νοοτροπίες που βρίσκονται πολύ μακριά.
Ο θαυμασμός μου για κάθε έναν από εσάς που από το υστέρημά σας βάζετε τροφή στις γωνιές για τα αδέσποτα, που σας πετάν τα μπολάκια, κι επιστρέφετε ξανά σταθερά. Που ανέχεστε τόση κακία και βρισιές από τον κάθε απολίτιστο. Η ευγνωμοσύνη για όλους εσάς που στερείστε για να πληρώσετε φάρμακα και χειρουργεία που δεν είναι δική σας ευθύνη, αλλά εσείς την κάνετε δική σας. Η περηφάνια για μας, για όλους εμάς, που δεν ζούμε σε έναν κόσμο ιδανικό, αντιθέτως, ζούμε σε έναν κόσμο που κάθε μέρα πρέπει να εξηγήσουμε και να απολογηθούμε για ό,τι κάνουμε, κι όμως κάτι μέσα μας δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Κάποτε θα γίνουμε όπως κι εκεί. Θα το έχουμε καταφέρει όλοι εμείς μαζί. Από τον πιτσιρικά που δίνει το χαρτζιλίκι του για να πάρει ένα χάπι για το αδέσποτο στο σχολείο του, μέχρι τη γιαγιά που τρώει 3 μέρες το ίδιο φαγητό για να μην αφήσει νηστικά τα γατιά της γειτονιάς.
Μην αφήσετε κανέναν να σας πείσει πως δε θα γίνει. Μπορεί να γίνει, γιατί ξέρουμε πως υπάρχει ήδη.
Και δε θα σταματήσουμε μέχρι να το πετύχουμε.
