ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΠΟΤΥΠΩΣΑΝ ΣΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ
Κάθε μορφή τέχνης έχει ως σκοπό όχι μόνο να ψυχαγωγήσει αλλά και να προβληματίσει. Πρωτίστως όμως οφείλει να καταγράψει την τρέχουσα εποχή. Η ποίηση, με λιτό και εκφραστικό τρόπο, κατορθώνει να διασκορπίσει φόβους, αναμετριέται με ανασφάλειες, καθησυχάζει ή κινητοποιεί. Δεν είναι παρακλητική λιτανεία. Είναι ενέσιμο υλικό που εμβολιάζει και θωρακίζει τον άνθρωπο. Κραδαίνει το μαχαίρι που πληγώνει, εξυγιαίνει ψυχές.
Οι επιδημίες αποτέλεσαν πάντα τον καμβά για ανάδειξη συναισθημάτων, κάθαρση, πολιτικό σχολιασμό, αλληγορίες και περιγραφή του πώς οι άνθρωποι αντιδρούν σε μεγάλες υγειονομικές κρίσεις. Αν η ποίηση δεν καταφέρει να ανακουφίσει από τα δεινά, όποια κι αν είναι αυτά, τότε ο άνθρωπος είναι βαλτωμένος στο παρόν του.
Το protionline.gr προσέγγισε πέντε από τους ποιητές που είτε ζουν στην Αιγιάλεια, είτε κατάγονται, είτε εμπνέονται από αυτή και τους ζήτησε να αποτυπώσουν με στίχους τους, το βίωμα της κοινωνίας στην πανδημία. Στίχοι γεμάτοι ένταση και προτροπές, σταλάζουν ιαματικές σταγόνες στις πληγές της ψυχής. Προσφέρουν διέξοδο και κάθαρση στα προβλήματα.
Οι ποιητές, κάθε ένας με τον δικό του τρόπο γραφής μα κυρίως από το πώς βιώνει τον εγκλεισμό πριν λίγους μήνες, την υποχρεωτική απόσταση μεταξύ των ανθρώπων αλλά και τον ίδιο τον ιό, δημιούργησαν μικρά «έργα τέχνης» που αξίζει να διαβαστούν.
ΑΠΟΣΤΑΣΗ (Πόλα Βακιρλή- Γιαννακοπούλου)
Τους χορούς των αρχαίων τραγωδιών συλλογιέμαι πώς θα τραγουδούν πάθη ανθρώπινα από απόσταση
μόνο που ο έλεος δεν βιώνεται
από αγάλματα το πλησίασμα των ψυχών με των χεριών το άγγιγμα
θα φέρει τη λύτρωση
Και το τραγούδι του γάμου, ο υμέναιος της Αντιγόνης με χέρια πλεγμένα χορός
μοναδικός γίνεται,
της Αθηναίας θεάς πάλι οι πιστές κορασίδες
χέρι χέρι πιασμένες δώρο έφερναν το πέπλο
στον προθάλαμο του Παρθενώνα του μαρμαρόχτιστου σε μια πορεία απαυγάζουσα.
Και τώρα τί;
Από απόσταση θα γίνονται οι χοροί μας
ανάμεσα στους χορευτές δυο μέτρα δρόμος
και τα χέρια ατελέσφορα
στων ψυχών το κάλεσμα!
«ΤΗΛΕ» (Παναγιώτης Κουμπούρας)
Τη συνήθισα, για τα καλά, την καραντίνα.
Θαρρώ, μου ήταν γνώριμη από παλιά.
Απλά, δεν τήνε φώναζα μ’ αυτή τη λέξη.
Σπιτόγατος, εκ συνηθείας,
ένιωθα ασφαλής μες στο κουκούλι,
πώς να’ ναι σίγουρος κανείς για τα φτερά του . Οι χίμαιρες είν’ άγρια άτια ,
αν δεν τις τιθασεύσεις σε γκρεμίζουν .
Θέλει κοντό τον χαλινό κι η φαντασία .
Το απαγορεύεται, αλήθεια, κάπως μ’ ενοχλούσε . Γιατί απαγορεύεται,
αφού μπορώ να το τηρήσω από μόνος.
Τώρα, μετά την καραντίνα,
καιρός να επινοήσω νέες μικρές αιχμαλωσίες, παραμυθίες, εθελούσιες στον γλυκασμό του πόνου.
Αρχίζουμε από την αφή.
Δεν αγγίζουμε ό,τι να’ ναι
και ιδιαίτερα ό,τι μας ελκύει.
Η έλξη εγκυμονεί κινδύνους.
Μετά, προσέχουμε κάθε επαφή μας,
τα χάδια, οι αγκαλιές ,
οι διαχύσεις , τέρμα .
Η θαλπωρή και η στοργή ζούνε στην αύρα.
Στην επικοινωνία, εύκολα τα πράγματα.
Όλα ηλεκτρονικά, εκ του ασφαλούς.
«Τηλε»,
μακριά, μοναχικά κι αγαπημένα.
Τήλε, ο άνθρωπος.
Τήλε, η κοινωνία του.
Τήλε, λοιπόν, τ’ όνομα της ζωής μου.
Για όσο ζήσω.
Απόσταση, δυο μέτρα,
τα όρια ελαχίστης προστασίας.
Ωσότου,
δυο μέτρα γης θα με σκεπάσουν.
Σαν πόση απόσταση να με χωρίζει
απ’ το αιωνία μου η μνήμη;
ΠΑΝΔΗΜΙΑ (Γιώργος Παπασταθόπουλος)
Είναι τρόπος ζωής η πανδημία,
μα κάτω από τις μάσκες των λυγμών
όλοι αναζητούν δια ελιγμών
να βρουν στις κοινωνίες ηρεμία!
Κάθε γωνιά της γης μοιρολογήτρα,
έγινε από την κίτρινη φυλή
το γένος των ανθρώπων απειλεί,
η των πανδημιών του κόσμου μήτρα!
Απλώθηκε παντού, σ’ όλη τη σφαίρα,
Ασία, Αυστραλία, Αμερική
κι αφού πήγε στη μαύρη Αφρική,
ήρθε και στην Ευρώπη η φοβέρα!
Γέμισαν κλινικές, νοσοκομεία
τρόμος βαθύς συνέχει τις ψυχές
κι ήρθαν στη μνήμη άλλες εποχές,
που γέμιζαν παντού νεκροτομεία!
Από τη διαδρομή του Μάρκο Πόλο,
έφτασε να σκορπίσει τη θανή
μα εμείς τον πολεμήσαμε ικανοί
κι άρχισε να μας παίζει άλλο ρόλο!
Φόρεσε το σακάκι από τη φόδρα,
έφερε τουριστών το συρφετό
κι είπε προς την κυβέρνηση: «Απαιτώ,
διώξτε από το δρόμο μου τον Τσιόδρα!
Κι εμείς που την πατήσαμε, χαϊβάνια,
κλαίμε πάνω στους τάφους των νεκρών
το δάκρυ τ’ αλμυρόν και το πικρόν,
καίγοντας της συγχώρεσης λιβάνια!
Ποιος παίζει τη ζωή μας στην γκανιότα,
ποτέ μη τους ακούς αυτούς που λεν
ιός πως δεν υπάρχει, αυτοί δεν κλαιν
αν τη στερνή τη γνώση είχαμε πρώτα!
ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ (Αθανάσιος Τρίψας)
Παράξενος κι επίμονος τούτος ο παραγιός,
εξοπλισμένος το ΄΄τρωτό΄΄ καλά να
προφυλάσσει, χαρές στερεί ,τρομοκρατεί, τον νου τον υποτάσσει,
και κάθε ημέρα γίνεται πιο αινιγματικός.
Αναθρεμμένος με ισχύ σε σκοτεινά παλάτια,
κάθε ένα φράγμα άμυνας με μένος διαπερνά,
χωρίς ταυτότητα ελεύθερος
τα σύνορα περνά και τις ανάσες διαιρεί σ’ απόμακρα κομμάτια.
Εντολοδόχος μιας φωνής κανείς
που δεν γνωρίζει,
στενεύει τον ορίζοντα έλκοντας συμφορά,
του δρόμου που διαβαίναμε αλλάζει τη φορά και σ’ απομόνωσης
κελιά το λογισμό τειχίζει.
Ενός πολέμου αναίμακτου βίαιος
στρατηλάτης συλλέγει τρόπαια ψυχών χωρίς αναστολές,
μιας νέας τάξης εκτελεί πιστά τις εντολές,
το όνειρο του καθενός να γίνει λιποτάκτης.
Μα τούτον το στυγνό φονιά βόλι δεν τον λαβώνει, το άτρωτό του κάμπτεται
μονάχα με το νου και σύνεργα συνείδησης πάλης του σκοτεινού κι όχι με το
΄΄αδιάφορο΄΄ ,γιατί τον δυναμώνει.
Μήπως καθίσαμε πολλοί στον
ήλιο από κάτω και έγινε ακριβό το φως ,σπατάλη κι η χαρά; Μήπως κραιπάλη
θεωρούν κάποιον που λαχταρά,
ίδια τροφή να γεύεται μ΄ αυτούς στο ίδιο πιάτο; Μήπως από το μερτικό του γέλιου μας ζητάνε, κι ένα κονάκι έστησαν του
φόβου μες το νου, στου καθενός που
αντιστοιχεί κομμάτι ουρανού,
αντί για μας των φεγγαριών τους
κύκλους να κοιτάνε; Μήπως είναι μια
ανεξέλεγκτη του κορεσμού μανία;
Μήπως κάποιοι ευδαιμονούν με τον
εκφοβισμό ; Και ανάσυρε το ΄΄είναι΄΄ τους νέο κατακλυσμό, που μόνο οι πειθήνιοι χωρούν στην κοινωνία;
Μια εικασία ειν’ αυτή, κόρη ανησυχίας,
μια αναζήτηση φωτός σε θολωμένο τζάμι ,
σε όψη ενός νομίσματος σε ανοιχτή παλάμη,
αν η άλλη όψη κουβαλά μορφή κυριαρχίας.
Δική μου η αγωνία, δική σας η ερμηνεία.
ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ (Ευθύμιος Φαλτάκας)
Μας κύκλωσε αόρατος εχθρός,
με τα φαρμακερά τα βέλη του τριγύρω σημαδεύει. Πήγαν στον Άδη αρκετοί,
οι πιο πολλοί, ασθενικές μορφές,
ερείπια κι απ’ τους ανθρώπους ξεχασμένοι.
Στήθηκαν γύρω του καθρέφτες παραμορφωτικοί, κι άλλοτε μοιάζει ανίκητος
κι άλλες φορές σαν άκακο μυρμήγκι.
Όσοι τα νήματα κινούν,
αυτό που θέλουν μας βυζαίνουν,
πείθουν πως είναι αλήθεια, ό,τι επιθυμούν.
Λάστιχο ο καινούριος ο εχθρός
κι είναι νωρίς να μάθουμε ποια είναι η αλήθεια. Ο ορατός αιώνιος εχθρός
πάντοτε καιροφυλαχτεί,
με το συμφέρον οδηγό, παίζει με το μυαλό μας. Μια μαριονέτα βολική ο αόρατος εχθρός μας, ακόμα ένα άλλοθι για ό,τι μας ετοιμάζουν.
