Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΔΙΑΝΥΕΙ ΤΗ 2Η …ΝΕΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΕ ΑΙΓΙΟΥ
Γεννημένος τις 27 Φλεβάρη του 1974, ο Στέφανος Τριανταφύλλου διανύει μια δεύτερη πορεία νεότητας. Στα 47 του, συνεχίζει να διακρίνεται και να κερδίζει τον θαυμασμό, να ανακηρύσσεται ακόμα και MVP, όπως το περασμένο παιχνίδι που παρακολουθήσαμε ανάμεσα στην ομάδα του ΑΕ Αιγίου και το Δρέπανο. Ο προπονητής του Δρεπάνου Χρήστος Λάιος, τον υπολόγιζε με το παραπάνω, έδινε εντολές για ασταμάτητο μαν του μαν πάνω στο Στέφανο, που δεν πτοήθηκε. Έκανε για μια ακόμα φορά το παιχνίδι του και το καθήκον του, κέρδισε το χειροκρότημα όλου του κόσμου. Έχει προσφέρει τις υπηρεσίες του σε πολλά σωματεία, έχει φορέσει και την μελανόλευκη, έχει υπηρετήσει με μεγάλη επιτυχία σωματεία από την Δ΄ Εθνική. Με τη σειρά οι ομάδες που συνεργάστηκε είναι: ΑΕ Αιγίου, Αιγιέας / Άρης, Διακοπτό, Παναιγιάλειος, Ζαβλάνι, Αχιλλέας Καμαρών, Ακράτα, Αναγέννηση Συμπολιτείας, Φοίνικας, Ζήρια για να επιστρέψει πίσω στην ομάδα που πρωτόπαιξε και αναδείχτηκε, την ΑΕ Αιγίου. Όσον αφορά την οικογενειακή του κατάσταση, είναι παντρεμένος από το 1995 κι έχει αποκτήσει δυο παιδιά.
Μεταγραφή στην ΑΕ Αιγίου από τα 13 του
Όπως και τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, ο Στέφανος Τριανταφύλλου ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στις αλάνες, αναζητώντας τον περισσότερο δυνατόν ελεύθερο χρόνο, για να παίξει το άθλημα που αγάπησε από την στιγμή που έκανε τα πρώτα του βήματα.
Ξεχωριστός στις γειτονιές που σύχναζε κι έπαιζε, δεν πέρασε απαρατήρητος. Άνθρωποι της ΑΕ Αιγίου εντυπωσιάστηκαν από το ταλέντο του, ζήτησαν από τον πατέρα του να τον πάρουν στην Αιγιώτικη ομάδα.
Τι σε έκανε να επιλέξεις το ποδόσφαιρο πως ξεκίνησες με επίσημα παιχνίδια;
Αυτή ήταν η μεγάλη αγάπη μου από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου. Ξεκίνησα από τις αλάνες σε διάφορες γειτονιές παίζοντας με φίλους. Ήταν μια εποχή που το άθλημα γνώριζε μεγάλο έρωτα και πάθος, που σε καμιά περίπτωση δεν συναντάμε σήμερα.
Με είδαν από την ΑΕ Αιγίου, μίλησαν με τον πατέρα μου και σε ηλικία 13 χρονών πήγα ΑΕ Αιγίου, που ανήκε τότε στη Γ΄ κατηγορία. Από τον επόμενο χρόνο στα 14μου έγινα βασικός, με πρώτο προπονητή τον Αργύρη Αρβανίτη. Θυμάμαι τότε πρόεδρος ήταν ο Νίκος Αλεξόπουλος μαζί με τον Δημήτρη Αγουρίδη γενικό αρχηγό, επίσης τους αείμνηστους Αντώνη Μαστροκυριάκο, Δημοσθένη Βαλίλα.
Πόσο συνεπής ήσουν στις προπονήσεις
Δεν υπάρχει πιο συνεπής και πιστεύω ότι μόνο έτσι μπορώ να αποδώσω την καθολική παρουσία μου σε όλες τις προπονήσεις. Είναι ένα από τα σημαντικά εφόδια για να προχωρήσει ένας ποδοσφαιριστής.
Αυτό το στοιχείο με διέκρινε και με ξεχώριζε, αφού μετά τη σκληρή δουλειά όπως γνωρίζετε, πήγαινα χωρίς φαγητό για προπόνηση, ακόμα και στο καταχείμωνο.
Πολλοί απορούσαν πως τα συνδύαζα όλα, αποφεύγοντας την σωματική κόπωση. Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη μου για το άθλημα. Η μπάλα με αναζωογονούσε και με ξεκούραζε.
Πότε έφυγες από την ΑΕ Αιγίου και τι σου πρόσφερε η μετακίνησή του από τη μια ομάδα στην άλλη;
Συμπλήρωσα μια ολόκληρη 12ετία στην ΑΕ Αιγίου. Πολλά τα χρόνια, ο κορεσμός, η φθορά στην ομάδα. Προσέγγισα τον μετέπειτα πρόεδρο της ΑΕΑ, που μου άνοιξε την πόρτα για τον Αιγιέα / Άρη. Εκεί γνώρισα έναν σπουδαίο προπονητή, τον Θόδωρο Πατρώνη, ο οποίος με τις γνώσεις του μου άνοιξε πολλούς ορίζοντες, σε ατομικό, σε ομαδικό επίπεδο, σε συστήματα…
Στον Αιγιέα / Αρη τα έζησα όλα. Ανόδους από την Β΄ στην Α΄ κατηγορία, μπαράζ, υποβιβασμούς. Έπαιξα τον πρώτο μου τελικό κυπέλλου απέναντι στον Άρη Πατρών βράδυ στα προσφυγικά, παιχνίδι που είχε απ’ ευθείας και η τηλεόραση. Χάναμε μέχρι το 86΄ 0-2, μείωσα με φάουλ στο 87΄ 1-2 και με δικό μου γκολ πάλι στις καθυστερήσεις ήρθαμε 2-2 στην κανονική διάρκεια και στην παράταση, χάσαμε το κύπελλο στα πέναλτι.
Για να απαντήσω στο 2ο σκέλος, η κάθε μεταγραφή μου πρόσφερε αλλαγή περιβάλλοντος, διεύρυνση κύκλου γνωριμιών και πολλούς καλούς φίλους. Ανέβηκα επίπεδο και κατηγορία και καλά ήσαν τα οικονομικά μου οφέλη, αφού σαν ξεχωριστός, ήμουν και καλοπληρωμένος.
Σε ποιο σωματείο είχες αισθανθεί καλύτερα και γιατί;
Θεωρώ ότι το να αγωνίζεσαι στην μεγάλη ομάδα της πόλης σου είναι μαγεία. Μεγάλη η περηφάνια να φοράς τη μελανόλευκη, να παίζεις με τόσο κόσμο στο πλευρό σου, να κερδίζεις το χειροκρότημα και τον αντίπαλο. Με είχε ζητήσει το 1993 στον Παναιγιάλειο ο Εσπινόζα, αλλά τότε ήμουν φαντάρος. Αξιώθηκα να συνεργαστώ με τον δικό μας ιστορικό σύλλογο που με σημάδεψε βαθιά, το 2004. Έζησα τις καλύτερες ποδοσφαιρικές στιγμές μου.
Άλλες ξεχωριστές στιγμές;
Είχα επίσης την τύχη όταν με κάλεσαν στην Μικτή Ερασιτεχνών να στεφθούμε πρωταθλητές Ελλάδας.
Ακόμα μετά το EURO 2004, πήρα μέρος σε επίσημο τουρνουά Ουέφα, που έγινε στην Ουγγαρία. Τουρνουά ιδιαίτερης σημασίας, θυμάμαι μας έραψαν τα ίδια κοστούμια με το εθνόσημο, που φορούσε η Εθνική Ανδρών.
-Ακολουθεί το Ζαβλάνι που είχε ένα άλλο δυνατό χαρακτηριστικό. Είχαμε εκπληκτική πορεία με πρόεδρο τον αξέχαστο Γιάννη Γασπαρινάτο. Πήραμε τη 2η θέση μετά τον Παναιγιάλειο, πήγαμε όμως στον τελικό κυπέλλου με τη Νίκη Προαστείου. Με φάουλ δικό μου, πάσα στον Γιάννη Βογιατζή και γκολ 1-0.
Όταν παίξαμε Ζαβλάνι – Παναιγιάλειος στα Προσφυγικά (0-1), ήμουν αρχηγός στο Ζαβλάνι και ο Θανάσης Καρανικόλας στον Παναιγιάλειο. Με τον Θανάση είχαμε ξεκινήσει μαζί στην ΑΕ Αιγίου.
Μάλιστα είχαμε πάρει τη νίκη από τον Παναιγιάλειο στο Αίγιο, με γκολ του Κατσαρέλια. Ένα γκολ που είχα σημειώσει εγώ, ακυρώθηκε.
-Από τον Αχιλλέα Καμαρών που πήγα μετά το Ζαβλάνι, είχαμε πάρει το πρωτάθλημα και την άνοδο στην Δ΄ Εθνική, με φοβερούς συμπαίκτες τότε όπως τους επιθετικούς Φατούρο, Λαμπρόπουλο.
Με τα προσόντα σου σε ποια ανώτερη κατηγορία θα μπορούσες να είχες παίξει;
Θα ήταν εγωιστικό … να κρίνω τον εαυτό μου. Άφηνα πάντα τους άλλους να το κάνουν και μου υπογράμμιζαν ότι αν με είχε λίγο βοηθήσει η τύχη θα έπαιζα Α΄ Εθνική.
Ποια ήταν και είναι η συμπεριφορά των αντιπάλων απέναντί σου;
Υπάρχει σεβασμός στο πρόσωπό μου, αφού επί σειρά ετών έγινα γνωστός για το ήθος μου. Βρίσκεις όμως ποδοσφαιριστές που δεν σέβονται τίποτα, λειτουργούν σε άλλο επίπεδο, που θα το έλεγα καταστροφικό για το ποδόσφαιρο. περισσότερο από νέους και άπειρους ποδοσφαιριστές.
Οι προπονητές που με γνωρίζουν, με σέβονται και με υπολογίζουν πολύ σαν αντίπαλο, αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίζω να αγωνίζομαι.
Θυμάσαι κάποια …πικάντικη ιστορία από το ποδόσφαιρο
Θα πω μια …γλυκιά. Στο Ζαβλάνι είχα γίνει ιδιαίτερα αγαπητός στο ποδοσφαιρικό τμήμα, τους φιλάθλους και τους γονείς. Στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι μου, η μητέρα του συμπαίκτη μου Γιώργου Αντωνόπουλου έφτιαξε δυο ταψιά …ραβανί.
Ήταν το 2005 και μα αποχωρίστηκαν με δάκρυα. Όταν το 2020 πήγε η ΑΕ Αιγίου να παίξει στο Ζαβλάνι, στο παιχνίδι δηλαδή που έλειψα φέτος, πάλι η μητέρα του Αντωνόπουλου είχε φέρει ένα ταψί ραβανί και με έψαχνε. Παίρνω τώρα την ευκαιρία να την ευχαριστήσω δημόσια για αυτή της τη χειρονομία και την αγάπη της στο πρόσωπό μου.
Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να θυμηθώ μαζί σας κάποιες προσωπικές αξέχαστες στιγμές.
Ελπίζω να τελειώσουμε το συντομότερο με το “lockdown”, γιατί δεν κρατιέμαι μακριά από τα γήπεδα!!!!
