-ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Σ. ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ-
«Γιόρτασαν» και φέτος τα «ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ» στο Αίγιο, προχθές Σάββατο, 21 Νοεμβρίου 2020. Προσοχή κύριε Χαρδαλιά μας, δεν λέω «γιορτάσαμε», αφού η πανηγυρική –έστω κι έτσι- Θ. Λειτουργία έγινε κεκλεισμένων των θυρών, στο υπόγειο που, ως γνωστόν, φιλοξενείται η εκκλησία, μετά τον σεισμό του 1995.
Βεβαίωση μετακίνησης στο χέρι για ψώνια στην Κλ. Οικονόμου, όπως κάθε Σάββατο, και κατά τις 10.30 στρίβω στην πλατεία Αγ. Λαύρας (που ήταν έρημη εκείνη την ώρα, μόνον τα αδέσποτα ήσαν εκεί, πάντα (!) παρόντα) και αμέσως βγαίνω στην Πολυχρονιάδη στους «Νέους Ορίζοντες», δεν είναι στο δρομάκι τα γνωστά βάγια (σμέρτα), μόνον κάτι σημαιάκια. Για να πω την αλήθεια σκεφτόμουν, εάν η εκκλησία θα είναι «ανοιχτή» μετά την Λειτουργία για κεράκι ανήμερα της μέγιστης εορτής της. Και μέσα μου είπα κι εγώ «ωχ, τώρα στο υπόγειο –εάν είναι ανοιχτά- θα υπάρχει κάποιο ίσως «ιϊκό φορτίο…», αλλά είχε βρεθεί η λύση:
Μια μικρή εικόνα της αγαπημένης μας Παναγίας της Εισοδίτισσας έστεκε στολισμένη, έξω, στα σκαλιά που οδηγούν επάνω στις αίθουσες των «Νέων Οριζόντων». Ομολογουμένως, οι λίγοι πιστοί που πέρασαν από εκεί κρατούσαν κάποιες αποστάσεις και φορούσαν μάσκα.
Άναψα το κεράκι μου, καθάρισα τα χέρια μου με το αντισηπτικό δίπλα στα κεριά και σιγά-σιγά γύρισα, αφού ψώνισα, σπίτι.
Και είπα να γράψω «δύο» γραμμές, για να θυμίσω, ότι αυτή η ιστορική ενορία του Αιγίου γιορτάζει εδώ και 25 χρόνια έξω από το «σπίτι» της, λίγες δεκάδες μέτρα «μακρυά» έστω. Αλλά φέτος, την …έξωσε και ο ιός, που όλον τον κόσμο βασανίζει, και από το υπόγειο!
Παρηγορήθηκα όμως, όταν σκέφθηκα ότι φέτος άρχισε να επισκευάζεται -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, χάρις στον ευεργέτη μας κ. Αθ. Μαρτίνο- ο λαμπρός πανέμορφος Ναός της, στον οποίον ήδη από τον Σεπτέμβριο γίνονται εργασίες.
Και καθώς η ματιά μου επικεντρώθηκε στο, σκεπασμένο με το γνωστό πράσινο δίχτυ, καμπαναριό με τους πεσμένους σπάνιους οβελίσκους ρωμανικού ρυθμού, προσευχήθηκα, αν όχι του χρόνου, τουλάχιστον τον μεθεπόμενο να γιορτάσουμε και πάλι εκεί, μέσα στο αριστούργημα του Ερνέστου Τσίλερ!
