12 ΟΜΑΔΕΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ COVID-19 ΣΕ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
Στην επί σειρά ετών διαδρομή των ποδοσφαιρικών σωματείων στις στα πρωταθλήματα, πολλές ομάδες μπήκαν σε ανώμαλο έδαφος, και βγήκαν με βλάβη από την αγωνιστική πίστα. Κάποιες ομάδες απ’ αυτές επέστρεψαν μετά από «μερεμέτια» στον αγωνιστικό στίβο, για να διεκδικήσουν μια θέση σ’ αυτό το ατέλειωτο ποδοσφαιρικό rally, και κάποιες εγκατέλειψαν στην πορεία οριστικά.
Πρόσφορο έδαφος για ομάδες «φωτοβολίδες»
Υπήρξαν εποχές που ευνοούσαν οικονομικά τα σωματεία. Θες η πολιτεία με τις επιχορηγήσεις, θες ο Δήμος Αιγιάλειας με τις οικονομικές βοήθειες, μπορεί κάποιες γνωριμίες με υψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα, τέλος κάποιοι παράγοντες που έβαζαν τα λεφτά τους και το καπρίτσιο τους για να γράψουν ιστορία στο ποδόσφαιρο.
Όλο και κάτι γινόταν, όλο και κάποιο νέο καταστατικό σωματείου ανέβαζε τον αριθμό των ομάδων στην περιοχή. Εκεί που οι ομάδες ήταν μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού, είδαμε κάθε χωριό να …κατεβάζει τη δική του ομάδα, άσχετα αν ο πληθυσμός του δεν επέτρεπε ούτε την δημιουργία ομάδας …μπάσκετ.
Φτάνουν 30 σε αριθμό τα ανενεργά σωματεία
Τα σωματεία της Αιγιάλειας και λίγα από τα Καλάβρυτα που δεν τα κατάφεραν, αριθμούν σε 30 και με αλφαβητική σειρά είναι:
Άγιος Αθανάσιος, Αίας Αβύθου, Αιγιέας / Άρης, ΑΟ Αιγίου, Άρης Βαλιμιτίκων, Άρης Κουνινάς, Άρης Λόγγου, Ατρόμητος Σταφιδαλώνων, Βουραϊκός, Δάφνες, Δάφνη Καλαβρύτων, Διακοπτό, Δόξα Ελαιώνα, Δροσάτο Καλαβρύτων, Ηρακλής Αιγίου, Ηρακλής Ζαχλωριτίκων, Κάτω Πτέρη, Κεραυνός Αιγίου, Κεραυνός Σελιανιτίκων, Λαύρα Καλαβρύτων, Λύκοι Αιγιάλειας, Λύκοι Διακοπτού, Μέγας Αλέξανδρος, Μελίσσια, Νέο Σαλμενίκο (μόνο καταστατικό), Νίκη Νικολεΐκων, Ολυμπιακός Αιγίου, Ολυμπιακός Καμαρών, Παντρυπιακός, Ποσειδών Ελίκης.
Πλέον η περιοχή μας διαθέτει μόλις 12 σωματεία – Κι αυτά τα απειλεί ο covid 19
Στο βάθος του χρόνου λίγα είναι τα σωματεία που κατάφεραν να επιζήσουν, ξεπερνώντας εύκολα ή δύσκολα τις παγίδες που στα ερασιτεχνικά και επαγγελματικά πρωταθλήματα.
Είναι ο Παναιγιάλειος στην Γ΄ Εθνική. Θύελλα Αιγίου, Αιγείρα / Ακράτα και Καλάβρυτα στην Α΄ κατηγορία.
ΑΕ Αιγίου, Άβυθος 2017, Απόλλων Αιγίου, Αστέρας Τέμενης, Αχιλλέας Καμαρών, Φλόγα Ροδιάς και Φοίνικας / Ζήρια στην Β΄ κατηγορία. Στην Γ΄ κατηγορία μετά την αποχώρηση των Σελιανιτίκων, έχει απομείνει μόνο το Σκεπαστό.
Αυτή η «ντουζίνα» σωματείων που εκπροσωπεί την περιοχή μας, δέχεται μια νέα απειλή, άγνωστη στο παρελθόν και άγνωστο πως μπορεί να αντιμετωπιστεί. Η απειλή λέγεται covid -19, οι αποφάσεις για το πότε και πως θα παίξουν τα πρωταθλήματα λαμβάνονται από λοιμωξιολόγους και όχι από την ΕΠΟ, εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για την παραμονή τους στον αγωνιστικό στίβο. Ήδη αρκετοί παράγοντες χολωμένοι τα βροντούν και φεύγουν και να δούμε μετά πως θα αντέξουν στον χρόνο και στην πανδημία οι ομάδες της Αιγιάλειας και της Ελλάδας.
Εθνικός Αιγίου και Αιγιέας / Άρης τα πλέον ιστορικά απερχόμενα σωματεία
Δυο ιστορικές ομάδες που κάθε ποδοσφαιριστής της περιοχής μας θα το θεωρούσε τιμή του να έχει παίξει τα χρόνια που μεσουρανούσαν στο αχαϊκό ποδόσφαιρο.
Στις τάξεις τους υπήρχαν παράγοντες που είχαν μεράκι, απολάμβαναν αυτό που έκαναν χωρίς καμία διάθεση ατομικής προβολής. Οι παίκτες αγαπούσαν το ποδόσφαιρο και στη κυριολεξία ο ένας στήριζε τους άλλους δεκαπέντε και οι δεκαπέντε τον έναν (μην ξεχνάμε ότι τότε υπήρχε δεκαεξάδα).
Στον Αιγιέα και μετέπειτα Αιγιέα / Αρη σε μια περιπετειώδη διαδρομή από τη Γ΄ κατηγορία έως και την Α΄, με τρείς τελικούς κυπέλλου, με το ένα …πόδι στην Δ΄ Εθνική, με υποβιβασμούς και ανόδους. Ότι πετύχαιναν στον Αιγιέα το κατάφερναν με ομαδική δουλειά, με μικρά βήματα κάθε φορά και ένα κορμό που διατηρείτο για πολλά χρόνια.
Ο Εθνικός Αιγίου σωματείο με τεράστια ιστορία με εξαιρετική φουρνιά παικτών μεσουράνησε τη δεκαετία ΄70-΄80 έκανε μια προσπάθεια επιστροφής στα τοπικά πρωταθλήματα στα τέλη του 2000 κέρδισε την άνοδο στην τότε Α1 αλλά η συνέχεια ήταν καταστροφική.
Στη περίπτωση του Αιγιέα-Αρη το βασικό λάθος που έγινε είναι ότι τα τελευταία χρόνια ζωής του δεν υπήρξε ένας βασικός κορμός στηρίχτηκε σε πολλούς παίκτες με συμφωνία για ένα χρόνο που είχε σαν αποτέλεσμα να ξοδευτούν πραγματικά πολλά χρήματα χωρίς να υπάρχει έστω μια στοιχειώδης υποδομή για να υπάρξει και συνέχεια. Φυσικά αναφέρομαι στο διάστημα πριν το 2002 που ήταν και ουσιαστικά το τέλος της πορείας της ομάδας.
Στη περίπτωση του Εθνικού Αιγίου το 2010 η ομάδα κέρδισε την άνοδο στην Α1 κατηγορία και μετά από συνάντηση παλαιών και νέων στελεχών της ομάδας αποφασίστηκε η συγχώνευσή του με ομάδα της περιοχής μας (Διακοπτό) που συμμετείχε στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ελάχιστοι παίκτες, να ακολουθήσουν στη νέα ομάδα και φυσικά όταν η ομάδα αποχώρησε από τη συγχώνευση δεν υπήρχε ούτε ένας παίκτης και ούτε κάποιος παράγοντας για να ξαναζωντανέψει η ομάδα.
Τα παραπάνω είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του τι πρέπει να γίνει και τι πρέπει να αποφεύγεται για να υπάρχει μια ομάδα με σταθερή πορεία και να αντέξει στο χρόνο. Ιδίως τώρα που το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο ξεκινάει στην ουσία από το μηδέν ίσως είναι η χρυσή ευκαιρία όλοι να αναθεωρήσουμε ιδέες και πρακτικές και πιθανόν να γεννηθεί κάτι καλλίτερο αύριο
