-ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ-
Πάντα …ριγμένη ήταν αυτή η χώρα ή σχεδόν πάντα. Κι ας λένε κάποιοι ότι για όλα μας φταίνε δήθεν οι ξένοι. Ε, φταίνε και λιγάκι οι ξένοι, έχει αποδειχθεί από την Ιστορία.
Όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις φιλελληνισμού, σε επίπεδο ηγετών, γι’ αυτό ο λόγος. Ένας τέτοιος, μια τέτοια εξαίρεση ήταν και ο Βαλερύ Ζισκάρ Ντ’ Εσταϊν (παρακαλώ κύριε ..διορθωτά αφήστε το «αι» στην κατάληξη του ονόματος, μου θυμίζει όμορφες εποχές).
Την εποχή του 1974, που όλη η Ελλάδα αγάπησε σε μία νύχτα τον, αείμνηστο πια, Γάλλο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, γιατί με την συμβολική κίνησή του να παράσχει το Προεδρικό αεροπλάνο σε κάποιον, που εκείνη την στιγμή δεν ήταν εν ενεργεία Πρωθυπουργός, έδειξε την αγάπη του και τον ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Και επιπλέον ο Καραμανλής έπρεπε να γυρίσει γρήγορα, οι ώρες ήταν κρίσιμες.
Και πράγματι ο Καραμανλής γύρισε γρήγορα και πήρε (πάλι) τα ηνία σε μία χώρα «κατεστραμμένη». Και ο Ντ’ Εσταίν ήταν αυτός που ουσιαστικά μας έβαλε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Επηρέασε και τον Γερμανό Καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ, ας μην ξεχνάμε ότι όλοι οι άλλοι τότε είχαν αντιρρήσεις και πολλές επιφυλάξεις για την εισδοχή της χώρας στην Ε.Ο.Κ.
Κι όπως ο ίδιος ο Ζισκάρ είχε πει, η Ελλάδα της Ιστορίας και του Πολιτισμού, η αρχαία Ελλάδα μαζί με την σύγχρονη δεν μπορούσε να λείπει από το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί αυτή θα ήταν ατελής δηλαδή. Και μολονότι η χώρα μας ήταν ατελής η ίδια για κάτι τέτοιο, ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας εξήγησε ότι: «Θεωρούσα πως μετά την δικτατορία, έπρεπε να εδραιωθεί στην Ελλάδα η δημοκρατία. Επιπλέον, είχα και προσωπικές σχέσεις με τον κ. Καραμανλή -σημείωση δική μου, πάντα, καλώς ή κακώς, παίζουν ρόλο και οι προσωπικές σχέσεις- αλλά με έπειθε κιόλας. Πρώτον γιατί είχε αποδείξει την ικανότητά του να επαναφέρει την δημοκρατία στην Ελλάδα και είχε απολύτως δημοκρατική στάση σε ό,τι αφορούσε την λειτουργία της πολιτικής ζωής και δεύτερον γιατί είχε αποδείξει ότι ήταν ικανός διαχειριστής και έτσι η οικονομική βοήθεια δεν θα χανόταν…».
Σήμερα έχουμε την ευτυχία ως Ελλάδα, Πρόεδρος της Γαλλίας να είναι ο Εμμανουέλ Μακρόν, αποδεδειγμένα καλός μας φίλος και σύμμαχος, κυρίως για τα «Ελληνοτουρκικά», που κατά την γνώμη μου, είναι θέμα τόσο σοβαρό, που χωρίς την –έστω πιο αδύναμη πια- Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι δυνατόν να «επιλυθεί». Και μην ξεχνάμε, ότι φέτος το καλοκαίρι εάν η Γαλλία δεν ήταν παρούσα δια της αεροπλανοφόρου της, και όχι μόνον, στην Ανατολική Μεσόγειο, ίσως οι απειλές του Ερντογάν, να μην είχαν μείνει μόνον …απειλές!
Το περαιτέρω χτίσιμο της επιτευχθείσας συμμαχίας με την Γαλλία είναι καθοριστικό πολύ για μας. Μόνον να «πεισθεί», …μεθαύριο 10 Δεκεμβρίου, στην Σύνοδο Κορυφής και η Άγκελα Μέρκελ για τις κυρώσεις που πρέπει να επιβληθούν στην Τουρκία. Θα …καταφέρει άραγε ο Εμμανουέλ Μακρόν κάτι επ’ αυτού; Μα θα πει κάποιος, η Φράου Μέρκελ δεν είναι Χέλμουτ Σμιτ…
Πάντως, ο Μακρόν μοιάζει να είναι ως προς την Ελλάδα γνήσιο «τέκνο» ( ή «εγγονός») του Ντ’ Εσταίν, κι αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτούμε ακόμα περισσότερο. Διότι, όσο κι αν λέμε πως δεν έχουμε συμμάχους, το «Ελλάς-Γαλλία συμμαχία», δείχνει να έχει αναβιώσει!
Εμμανουέλ, όπως Ζισκάρ …λοιπόν!
Y.Γ. Θυμήθηκα μια …πικάντικη λεπτομέρεια: Ο Ζισκάρ, όταν ήρθε στην Αθήνα, πριν την οριστική ένταξή μας στην Ε.Ο.Κ. -όπως ο ίδιος αποκάλυψε το 2009- έτυχε τέτοιας αποθεωτικής υποδοχής από τους Αθηναίους (μαζί με τον Καραμανλή) που όμοιά της δεν ξανασυνάντησε ποτέ στην ζωή του!
