ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Σ. ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Λες και επέστρεφαν από φθινοπωρινές διακοπές. Νέες, γλυκές, καλοντυμένες με τα μπαγκάζια τους, στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου. Καμιά δεκαριά, οι κάμερες να τις …παρακολουθούν .
Αν κάποιος μόνωνε την φωνή στην Τ.V., θα νόμιζε ότι κάποια ανέμελη ξεκούραστη παρέα επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη.
Κι όμως, αντίστροφη ήταν η πορεία. Από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, ανέβαιναν στην συμπρωτεύουσα στην «Πάνω Ελλάδα», όπως είπε χαρακτηριστικά μία εξ αυτών.
Και πήγαιναν εκεί από την δουλειά τους, εθελοντικά πάλι για δουλειά, αλλά σκληρότερη και πιο σημαντική ίσως. Σίγουρα πιο σημαντική λόγω της έκτακτης ανάγκης και των τραγικότατων συνεπειών της.
Ναι, για τις Νοσηλεύτριες ο λόγος. Και δεν ήσαν μόνον αυτές, αλλά θα πάνε (πήγαν) κι άλλες, κι ένας άνδρας ανάμεσα σε 22, αν δεν κάνω λάθος, γυναίκες. Άλλες από την «Κάτω Ελλάδα» και άλλες από βόρειες περιοχές.
Τι μεγαλείο ψυχής! Τι αυταπάρνηση! Βούρκωσαν τα μάτια μας, καθώς έκαναν –σεμνά- κάποιες δηλώσεις όλο ανθρωπιά και ευαισθησία στο αεροδρόμιο. Αλλά και με ζήλο να ριχθούν στην …φωτιά. Στην πρώτη γραμμή του πυρός! Στις εντατικές των Νοσοκομείων της Θεσσαλονίκης. Στη «νύμφη» του Θερμαϊκού, που μοιάζει, δυστυχώς, να έχει φορέσει τα μαύρα της, όχι φυσικά για να …κυκλοφορήσει νύχτα στην «μάγισσα» θάλασσά του και στον Λευκό Πύργο, αλλά αντιθέτως γιατί πενθεί, πρώτη και κυρίως αυτή απ’ όλη την Ελλάδα στο δεύτερο αυτό κύμα του κορωνοϊού.
Και ήρθαν (πήγαν) αυτές οι όμορφες Νύμφες, Κρητικοπούλες και μη, με τις λευκές τους στολές (κι ας είναι …βαριές σαν τον κορωνοϊό) να προσπαθήσουν να της …σηκώσουν –της Θεσσαλονίκης- το μαύρο βαρύ της …πέπλο! Να την στηρίξουν, να την βοηθήσουν κι αυτές –μαζί με τις «γηγενείς»- να …επιζήσει. Αυτή και οι Θεσσαλονικείς, και όχι μόνον, βαριά ασθενείς στις Εντατικές.
Να δώσουν ανάσα στις ανάσες τους! Και να γλυκάνουν τον πόνο τους με την δουλειά τους, το χαμόγελό τους και το ήθος τους.
Το ήθος αυτό, που δείχνει το όμορφο, το άλλο πρόσωπο της σύγχρονης Ελλάδας. Αυτές οι εξειδικευμένες νοσηλεύτριες δίνουν κουράγιο σ’ όλους μας σ’ αυτόν τον ιδιότυπο πόλεμο.
Και στους πολέμους όλοι, Βόρειοι, Νότιοι, «ΠάνωΕλλαδίτες» και «ΚάτωΕλλαδίτες» γινόμαστε όλοι μια γροθιά! Κι ας είναι αόρατος ο εχθρός. Με σκληρόν …αγώνα, στο τέλος θα τον βγάλουμε νοκ-άουτ, θα τον ρίξουμε στο …καναβάτσο, όσο «τραύματα» κι αν έχει καταφέρει στο σώμα της χώρας.
Και γιατί, από …προχθές, μια νότα αισιοδοξίας πλανάται πάνω από την μεγάλη εστία του Κακού. Και ο Λευκός Πύργος, που με το διάβα του χρόνου έχει γίνει «καφέ», μοιάζει σα να …πήρε λίγο από το λευκό της μπλούζας και της ψυχής των Νοσηλευτριών!…
