Η Μαριεντίνα, γεννήθηκε τον Αύγουστο του 2002 στις Καμάρες. Ήταν μαθήτρια του Γενικού Λυκείου των Καμαρών, από όπου και αποφοίτησε το 2020. Η νεαρή, είναι κόρη του Παναγιώτη Ψαριάδη και της Αγλαϊας Βλάχου και πλέον… φοιτήτρια της Φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου στην Αθήνα.
Η αγάπη της για τα φιλολογικά αλλά και την γλώσσα, ήταν και ο αρχικός στόχος. Στράφηκε στην ποίηση που… ¨καλλιεργήθηκε¨ μέσα της, πριν από 6 χρόνια. «Όταν χτυπάει για πρώτη φορά η καρδιά μιας έφηβης, πάλλεται σαν το αίμα μέσα στην φλέβα και σαν το μελάνι μέσα στο στυλό. Ο έρωτας αποχωρεί ήσυχα… με τις βαλίτσες του, όμως η ποίηση είναι ο σπόρος που έχει φυτρώσει και δεν φεύγει ποτέ» αναφέρει η Μαριεντίνα Ψαριάδη, δίδοντας έτσι το “στίγμα” για το ποιο ήταν το κίνητρό της και το αρχικό ερέθισμα, για το οποίο ασχολήθηκε με την ποίηση.
“Παράλληλος κόσμος” η φιλολογία και η λογοτεχνία
Η συγγραφική της ενασχόληση είναι επί καθημερινής βάσης. Το επίπεδο της γραφής αλλάζει ¨ύφος¨ συχνά, αφού η φιλολογία έγινε η νέα βάση προσέγγισής της. Αλλά αυτό, δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα αποσπαστεί εντελώς από τον καλλιτεχνικό ¨οίστρο¨ του μυαλού. Προσπαθεί να ανταποκριθεί με το καλύτερο δυνατό τρόπο στις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις, ενώ ένας “παράλληλος κόσμος”… ζει μέσα της και υπάρχει εντελώς αμόλυντος, από κάθε υγειονομικό πρόβλημα ή κορωνοϊό: Αυτός της λογοτεχνίας και της δημιουργίας. Ομιλεί την αγγλική και την γερμανική γλώσσα. Η μεγάλη αγάπη αλλά και ευαισθησία της, είναι ότι λατρεύει τα παιδιά. Η ίδια λέει για αυτό: «Λατρεύω το ότι στο κόσμο τους όλα είναι δυνατά! Στα μάτια ενός παιδιού μπορείς να δεις το μέλλον του κόσμου. Μέγιστος στόχος μου είναι η παιδική συγγραφή. Μέσα από αυτή… νομίζω ότι δεν θα μεγαλώσω ποτέ».
«Η ποίηση είναι κάτι που ¨ενώνει¨ – η διάκριση είναι έννοια που με απομακρύνει»
Μέσα από τους διάφορους διαγωνισμούς που διοργανώνει κάθε έτος ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, της δόθηκε η ευκαιρία να συναντήσει και να ¨συναναστραφεί¨ με το έργο ποιητών, όπως του Γιάννη Ρίτσου, της Κ. Δημουλά και του Τίτου Πατρικίου. Ό,τι είναι απλά ύλη ή αφορά απλώς τίτλους… δεν την γοητεύει όμως:
«Η ποίηση είναι κάτι που ενώνει και η διάκριση είναι μια έννοια που εν γένει, απομακρύνει. Με έχουν τιμήσει με διακρίσεις οι διαγωνισμοί. Ε, και λοιπόν; Εάν η ζωή είναι ο καμβάς… η ποίηση είναι το χρώμα. Αν δεν πιάσουμε όλοι από ένα πινέλο, ο πίνακας δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ» επισημαίνει η νεαρή, που ελπίζει σε μια μελλοντική, συγκεντρωτική έκδοση του έργου της, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό… οικονομικά και πρακτικά, για κάθε ποιητή.
«Η έμπνευση μου πηγάζει από την Ελλάδα, τις αξίες και την θρησκεία»
Τέλος, ερωτώμενη αν διαβάζει ξένη λογοτεχνία, απαντά: «Αγαπώ τον Oscar Wilde. Θαυμάζω τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ. ¨Απολαμβάνω¨ την γραφή της Τζέιν Όστεν. Ωστόσο δεν έκρυψα ποτέ πως η έμπνευση μου πηγάζει κυρίως από την Ελλάδα.
Είναι βλέπετε η ιστορία μας, η παράδοση και η θρησκεία μας. Αυτά, γίνονται χάρτης για τον νεοέλληνα και στίχοι για τον σύγχρονο ποιητή. Όσο κλισέ λοιπόν και αν ακούγεται, η χώρα αυτή είναι ζωτικής σημασίας για να γεμίζουν τα χαρτιά μου.
Ποιον ενδιαφέρει τι διαβάζει μια αθεράπευτα ρομαντική… που χρησιμοποιεί την ποιητική κραυγή σε μια κοινωνία που πίστεψε πως πρέπει να κάνει ησυχία;» συμπληρώνει, ενώ σε άλλη ερώτηση για το πώς βιώνει την ¨κορωνοϊού εποχή¨ που διανύουμε, τονίζει: «Η ποίηση είναι το φλερτ του ανθρώπου με το “αιώνιο”.
Αυτή είναι και η διαφορά του ανθρώπου με τον κορωνοϊό.
Ο πρώτος είναι διαχρονικός, ενώ ο δεύτερος πρόσκαιρος.
Η καθημερινότητα σαφέστατα και είναι αλλιώτικη. Είναι μια κοινωνική “δοκιμασία” που μοιάζει με διαίρεση. Και μια διαίρεση για να είναι τέλεια, πρέπει να έχει παρονομαστή τον άνθρωπο. Όταν ο ιός θα έχει παρέλθει ο “άνθρωπος” θα είναι στόχος όλων» καταλήγει να πει.
Η νεαρή κοπέλα, προσφέρει στους αναγνώστες του protionline.gr ένα ποίημα της και σαν ανταπόδοση… το protionline.gr της εύχεται, η ποίηση να γίνει η πυξίδα που θα ανακαλύψει μόνο τον εαυτό της. Όχι τον κόσμο:
Μου έδωσες την δύναμη να διαφεντεύω όνειρα
και αυτό σε έναν κόσμο πάντα ξύπνιο, έγινε αφορμή πολέμου.
Πόλεμος ο έρωτας και απ’ τους πιο μεγάλους,
σαν τα κύματα της θάλασσας που έρχονται
και διπλώνουν απαλά το ένα πάνω στο άλλο.
Πόλεμος ο έρωτας και απ’ τους πιο δυνατούς,
οχυρά και κάστρα αήττητα σαν τον θωρούν.
Αχρωμούν, ξεθωριάζουν, χάνονται.
Θεοί γεννιούνται, θεοί πεθαίνουν και η μέρα πάνω του ξυπνάει.
Βλέπεις, έκαναν λάθος κάποτε τ’ αστέρια και γέμισαν
με έρωτα τις φλέβες εκείνων που δεν έπρεπε.
Πόλεμος ο έρωτας μα και μεγάλος διπλωμάτης.
Εδώ που ήρθες – σου λέει – θα περάσεις από όλες τις καρέκλες,
θα πιείς από όλα τα ποτήρια, μα πρόσεξε και πίσω μην κάνεις ποτέ.
Η λιποταξία στον έρωτα πληρώνεται με θάνατο.
Πόλεμος ο έρωτας, ο μεγαλύτερος δυνάστης…
όπου οι νικητές του, γυρνάνε νικημένοι.
Πόλεμος ο έρωτας για αυτό, κλείσε τα μάτια και μην ελπίζεις.
Δεν θα γίνει καμία συνθηκολόγηση εδώ.
