ΜΕ ΣΥΝΘΗΜΑ: «ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ ΠΟΤΕ»
Ένας σπουδαίος αριστεροπόδαρος επιθετικός, ο Δημήτρης Καραΐνδρος, ο οποίος μπορεί να στάθηκε άτυχος από τραυματισμό που είχε στον αστράγαλο, όμως και ύστερα από πέντε χρόνια απουσίας από τους αγωνιστικούς χώρους, εξακολουθεί να επιδεικνύει το μεγάλο ποδοσφαιρικό ταλέντο του.
Έχοντας ειδικευθεί στο ποδόσφαιρο, πήρε την δύσκολη απόφαση να ακολουθήσει τον δύσκολο ρόλο του προπονητή, συνεργάζεται με τη Θύελλα Αιγίου, και θέλει να διδάξει στα παιδιά ποτέ να μην τα παρατάνε, να βλέπει με τα δικά του χέρια, νεαρούς αθλητές να κάνουν προκοπή.
Τον επισκέφθηκε το protionline.gr για μια μεγάλη συνέντευξη, ακτινογραφώντας το χθες, το σήμερα, το στόχο για το μέλλον. Τα συναισθήματα που πηγάζουν από τους αγωνιστικούς χώρους και από τους πάγκους της τεχνικής ηγεσίας.
Πότε γεννήθηκες, τι έχεις σπουδάσει;
Έχω γεννηθεί το 1990, έχω τελειώσει το Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της Αθήνας με ειδικότητα στο ποδόσφαιρο ενώ τώρα κάνω και το μεταπτυχιακό μου στον τομέα της Εκπαίδευσης.
Που έχεις παίξει μπάλα;
Ποδόσφαιρο έχω παίξει κυρίως κατά την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων στην Αθήνα σε διάφορες ομάδες της Γ’ και Δ’ Εθνικής κατηγορίας όπως ο Ηλυσιακός, Ατρόμητος Πειραιά, Αγία Παρασκευή, Κορωπί, Άγιος Δημήτριος.
Θα σε ενδιέφερε τυχόν συνεργασία σου με τον Παναιγιάλειο;
Πιστεύω ότι σε όλους τους νέους ποδοσφαιριστές αποτελεί κίνητρο η συνεργασία με την ομάδα της πόλης τους, ειδικά όταν αυτή λέγεται Παναιγιάλειος. Από πολύ μικρή ηλικία όμως φοιτούσα και ζούσα στην πρωτεύουσα
Ποιος ο ρόλος που έπαιξε στην ποδοσφαιρική σου πορεία ο τραυματισμός σου;
Στα 25 μου αναγκαστικά να σταματήσω να παίζω λόγω ενός χειρουργείου στον αστράγαλο (χονδροπάθεια και οστεοαρθρίτιδα ποδοκνημικής) το οποίο ήταν πολύ πιο σοβαρό από ότι περίμενα. Έτσι άκουσα τις συμβουλές των γιατρών και αποφάσισα ότι η υγεία μου είναι πιο σημαντική από το παιχνίδι.
Ποιος ο λόγος που αποφάσισες να επανέρθεις μετά από 5 χρόνια αποχής;
Κατά αρχήν ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση καθώς το διάστημα αποχής ήταν μεγάλο και δεν ήξερα αν μπορώ να ανταπεξέλθω μετά από πέντε χρόνια και επίσης υπήρχε και ο φόβος αν θα μπορεί το πόδι μου να αντέξει τις συνεχόμενες επιβαρύνσεις. Ωστόσο υπήρχαν δύο σημαντικοί λόγοι που με ώθησαν στο να το δοκιμάσω. Πρώτων για να δώσω περισσότερο κίνητρο στα παιδιά της ομάδας μου να προσπαθούν και να μην τα παρατάνε και δεύτερον γιατί ήθελα να ζήσω αυτήν την πρωτόγνωρη ποδοσφαιρική εμπειρία για εμένα να βρεθώ συμπαίκτης εντός 4 γραμμών με ποδοσφαιριστές που έχουν μεγαλώσει μαζί μου ποδοσφαιρικά.
Πώς βλέπεις την προπονητική και τι ήταν αυτό που σε έσπρωξε σε αυτήν;
Η προπονητική για εμένα αποτελεί μια ξεχωριστή επιστήμη. Το επάγγελμα του προπονητή είναι τόσο πολυσύνθετο και πραγματικά δεν είναι καθόλου εύκολο για κάποιον να είναι προπονητής ακόμα και στις αναπτυξιακές ηλικίες. Πρέπει να κατέχεις γνώσεις ψυχολογίας , παιδαγωγικής, προπονητικής, που μόνο μέσα από ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα μπορείς να αποκτήσεις. Εμένα πάντα με γοητεύει αυτό το επάγγελμα και είχα αποφασίσει ότι θα το κάνω όταν σταματήσω να παίζω. Έτσι αφού σταμάτησα νωρίς, άρχισα και νωρίς να προπονώ. Ίσως όλο αυτό να ήταν για καλό.
Ποια η συνεργασία σου με την Θύελλα Αιγιου;
Η συνεργασία μου με την ομάδα της θύελλας τα τελευταία 5 χρόνια είναι σαν προπονητής της Ακαδημίας και τα τελευταία 2 χρόνια και σαν παίκτης της πρώτης ομάδας.
Πόσο εύκολο είναι να προσαρμόσεις κάθε παιδικό μυαλό στις απαιτήσεις της ομάδας;
Δεν είναι καθόλου εύκολο ακόμα και αν έχεις να κάνεις με άντρες ή επαγγελματίες παίκτες! Φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι αν έχεις να κανεις με δεκαπέντε 10χρονους ποδοσφαιριστές! Για αυτό όπως προείπα ο προπονητής των αναπτυξιακών ηλικιών πρέπει να είναι πρώτα παιδαγωγός! Να θέτει κανόνες, να βάζει όρια, και να αποτελεί πρότυπο συμπεριφοράς για τα νέα παιδιά!
Είσαι σταθερός στην ποδοσφαιρική φιλοσοφία σου; Ταιριάζει με το σκεπτικό και τις απαιτήσεις του διευθυντή στην ακαδημία της Θύελλας (Κυριάκου Αθανασίου);
Η φιλοσοφία στην θύελλα Αιγίου από τα babini μέχρι την πρώτη ομάδα είναι η ίδια και συγκεκριμένη! Να παίζουν οι ποδοσφαιριστές της σε οποιοδήποτε ηλικιακή κατηγορία ωραίο και σύγχρονο ποδόσφαιρο, ένα ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας που μονο μεσα από αυτό να επέρχεται η νίκη. Σαν Δημήτρης προτιμάω να χάνω με τα τμήματα μου παίζοντας ωραίο ποδόσφαιρο παρά να κερδίζω με κάθε κόστος και παίζοντας ανορθόδοξα. Και νομίζω ότι αυτής της φιλοσοφίας είναι όλοι οι προπονητές της θύελλας Αιγίου και όχι μόνο ο κύριος Κυριάκος! Η θύελλα λειτουργεί περισσότερο σαν σχολή ποδοσφαίρου παρά σαν ομάδα ποδοσφαίρου!
Έχεις κάποια προτίμηση να προπονείς ανδρικά ή παιδικά τμήματα;
Στα 5 χρόνια που είμαι στην ομάδα έχω προπονήσει από Κ6 μέχρι Κ20. κάθε ηλικία είναι ξεχωριστή και θέλει διαφορετική προσέγγιση. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο βρίσκομαι κυρίως στα μεγαλύτερα τμήματα καθώς σαν γυμναστής παράλληλα αναλαμβάνω και το δύσκολο έργο της βελτίωσης της φυσικής κατάστασης των παιδιών έτσι ώστε να είναι έτοιμα να μπουν με αξιώσεις στην πρώτη ομάδα ή να μεταπηδήσουν σε άλλον σύλλογο μεγαλύτερης κατηγορίας όπως πολλές φορές έχει γινει τα τελευταία χρόνια.
Ποια η άποψή σου για την ανυπομονησία παραγόντων και φιλάθλων για άμεσα αποτελέσματα από τον προπονητή;
Θεωρώ ότι το κτίσιμο μιας ακαδημίας, μια ομάδας, ή ενός συλλόγου γενικότερα αποτελεί μια πολύ δύσκολη υπόθεση που περνάει μέσα από πολλά στάδια για να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. θεωρώ ότι γονείς παιδιών , παράγοντες , φίλαθλοι πρέπει να εμπιστευτούν τους ειδικούς,να δώσουν χρόνο, να στηρίξουν και να έχουν υπομονή. Έχουμε δει δεκάδες όμορφες ιστορίες στο εξωτερικό με πέτρινα χρόνια να καταλήγουν σε όμορφα παραμύθια. Από αυτά πρέπει να παραδειγματιζομαστε.
Ποιους στόχους έχεις θέσει στην προπονητική σου καριέρα;
Ο μεγαλύτερος μου στόχος και όνειρο είναι να δω κάποια από τα παιδιά που προπονώ όλα αυτά τα χρόνια να παίζουν και να ξεχωρίζουν στο υψηλότερο επίπεδο. Η προπονητική καριέρα στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση και σίγουρα δεν μπορεί να συνδυαστεί με την κυρία δουλειά μου η οποία είναι γυμναστής σε γυμναστήριο.
Με την επιστροφή σου από την Αθήνα πως είδες στο Αίγιο τις εγκαταστάσεις και τον αθλητισμό;
Σίγουρα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από τα προηγούμενα χρόνια. Τα παιδιά του σήμερα έχουν περισσότερα πλεονεκτήματα σε σχέση με τα παιδιά των περασμένων δεκαετιών που στην κυριολεξία μάθαιναν μπάλα στην αλάνα. Είναι σημαντικό που έχουν γίνει βήματα προόδου και έχουν ανακατασκευαστεί γήπεδα έτσι ώστε να μπορούν τα παιδιά μας να χαίρονται τον αθλητισμό.
Τι χρειάζεται κατά την γνώμη σου έναν νέο αθλητή για να ξεχωρίσει και να κάνει καριέρα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο;
Θεωρώ ότι το πραγματικό ταλέντο ενός παιδιού, αυτό που μπορεί ίσως να του εξασφαλίσει μια σπουδαία καριέρα δεν βρίσκεται στα πόδια αλλά στο μυαλό του νεαρού ποδοσφαιριστή. Και εκεί είναι που πρέπει να εστιάσουμε εμείς οι προπονητές – παιδαγωγοί και οι γονείς των παιδιών. Άλλωστε πόσα ταλέντα έχουμε δει να χάνονται άδικα; Μήπως φταίμε εμείς και ο περίγυρος του παιδιού που ίσως δεν κάνουμε σωστή διαχείριση;
Θεωρείς ότι στις ελληνικές ακαδημίες γίνονται λάθη και δεν βγάζει η χώρα μας ποιοτικούς Έλληνες παίκτες που να μπορούν να σταθούν στο εξωτερικό;
Φυσικά. Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο λάθος που γίνεται στις περισσότερες ακαδημίες της χώρας μας είναι ότι περιορίζουμε, άθελά μας, την δημιουργικότητα και την φαντασία των παιδιών μας. Φράσεις όπως “παίξε πιο γρήγορα” ή “παίξε με τη μία” ακούγονται πολύ συχνά από τους προπονητές με αποτέλεσμα το παιδί να φοβάται να κάνει λάθος, να φοβάται να ντριμπλάρει ή να ρισκάρει. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί στην Ελλάδα δεν βγάζουμε ποιοτικούς επιθετικογενείς παίκτες. Να σας πω εγώ; Γιατί τους μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία να μην είναι επιθετικογενείς!
Κλείνοντας θα ήθελες να δώσεις μια συμβουλή προς τους γονείς των παιδιών;
ο ποδόσφαιρο ανήκει στα νέα παιδιά. Αυτά είναι οι πρωταγωνιστές. Όλοι οι άλλοι έχουμε δευτερεύοντες ρόλους. Αφήστε τα παιδιά ελεύθερα να παίξουν και να χαρούν το παιχνίδι. Αρκετή καταπίεση δέχονται ήδη από τα εκπαιδευτικά συστήματα. Δεν χρειάζονται άλλη καταπίεση και μέσα στο γήπεδο.
