-ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Σ. ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ Πρ. Αντιπροέδρου Ιστορικής – Λαογραφικής Εταιρείας Αιγιαλείας-
Και ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος δεν υπολείπεται σε «εκκλησιαστική» αξία, όμως ο προκάτοχός του, πλην αυτής, κατά την δεκαετή αρχιεπισκοπεία του (28 Απριλίου 1998-28 Ιανουαρίου 2008) διακρίθηκε για την εξωστρεφή και λίαν δυναμική δράση του επί των εθνικών θεμάτων. Τούτο μου ήρθε στο νου, στην 13η επέτειο από την εκδημία του, τις προηγούμενες ημέρες, καθώς μάλιστα φέτος έχουμε τα 200 χρόνια από το 1821.
Φαντάζομαι, ότι εάν ο κυρός Χριστόδουλος ήταν σήμερα ανάμεσά μας, θα είχε –ας μου επιτραπεί η έκφραση- …χαλάσει τον κόσμο από (και με) την δυνατή- δυναμική φωνή του! Θα πρωτοστατούσε ο ίδιος, σε …καθημερινή –πιστεύω- βάση και δράση! Βεβαίως και η σημερινή «Εκκλησία» έχει προγραμματίσει πάμπολλες εκδηλώσεις και ορθότατα πράττει.
Ο «Εθνεγέρτης» λόγω της πληθωρικής εν προκειμένω ενεργού παρουσίας του και συμπεριφοράς του ενόσω ζούσε, θα έδινε σίγουρα άλλο, πρόσθετο τόνο! Νιώθω την ανάγκη να μεταφέρω κάποια αποσπάσματα από ομιλίες του, όχι μόνον εις μνήμην του Αρχιεπισκόπου ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, αλλά και για να θυμόμαστε και να τηρούμε βεβαίως, κάποια σοφά λόγια του:
«…Δεν είναι εθνικιστική υστερία να διαβάζεις την Ιστορία σου και να λες τα πράγματα με το όνομα τους. Αντίθετα, υστερία είναι να προσπαθείς, με κάθε τρόπο να κρύψεις να πράγματα… Σε πείσμα της καλλιεργούμενης ειδυλλιακής εικόνας για τη ζωή των Ελλήνων στα χρόνια της τουρκοκρατίας, η πραγματικότητα ήταν βουτηγμένη στους λυγμούς και στο αίμα. Οι κατακτητές Τούρκοι εφάρμοσαν πολιτική εξαφάνισης της γλώσσας, της πίστης και της παράδοσης των υποδούλων με σκοπό να αλλάξουν την εθνική τους συνείδηση…
Συνιστά αναμφισβήτητη ιστορική πραγματικότητα ότι η Εκκλησία αγωνίστηκε και πέτυχε να διατηρήσει την αυτοσυνειδησία του γένους. Όσο και να διαστρέφουν την Ιστορία οι εχθροί της ορθοδοξίας, όσο και να προσπαθήσουν να σβήσουν τον ρόλο της Εκκλησίας και τους δεσμούς της με το γένος, δεν θα κατορθώσουν να κάνουν αυτό που και οι Οθωμανοί δεν το μπόρεσαν: Να βγάλουν τον παπά από τη μέση. Όσο και να προσπαθήσουν, δεν θα μπορέσουν να ανατρέψουν ένα γεγονός: Τα σπάργανα του νέου ελληνισμού φτιάχτηκαν από ράσο. Το αίτημα σήμερα δεν είναι να λυτρωθούμε από τους Τούρκους. Είναι όμως να νιώθουμε πως είμαστε συνέχεια, πως οφείλουμε να κρατήσουμε τη συνέχεια…
…Είναι μάταιο να αρνηθούμε τις συνθήκες. Κι ούτε μας βοηθά η επετειακή αναπαράσταση παλιών εθίμων, χορών και φορεμάτων. Ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε τον ελληνισμό ζωντανό είναι να τον βάλουμε να περπατήσει και να τρέξει, να τον βοηθήσουμε να δώσει τη δική του απάντηση στα πιεστικά σημερινά προβλήματα. Τις απαντήσεις αυτές, για να είναι ελληνικές, πρέπει να τις δίνει η παράδοσή μας –και μας τις δίνει αν δεν τη διατηρούμε απλώς και μόνο σαν ωραία ανάμνηση, αν δεν τη νιώθουμε σαν προστατευτικό περίβλημα, αλλά τη χρησιμοποιούμε ως δημιουργική δύναμη…».
Λόγω ελλείψεως χώρου, το παρόν σημείωμα δεν είναι δυνατόν να παραθέσει κι άλλα από τα εμπνευσμένα αποσπάσματά του για την Ιστορία και το Μέλλον της Ελλάδας και του Ελληνισμού γενικότερα. Σταματώ εδώ, αυτό το μικρό αφιέρωμα εις μνήμην του, αυτή την μεγάλη επετειακή χρονιά των 200 χρόνων από την Έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821.
Μου (μας) λείπει πολύ φέτος. Αλλά σίγουρα κάπου εδώ, πάνω από τη γη και την θάλασσα την αιματοβαμμένη της Ελλάδας μας θα πλανάται φέτος… από την αρχή έως το τέλος του 2021! Και θα δέεται εν ουρανοίς γι’ αυτήν την χιλιοβασανισμένη πατρίδα…
