ΞΕΤΥΛΙΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ ΣΤΗΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΟΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΑΝΟΛΕΥΚΟΥ ΜΕΣΟΥ
Από τα ονόματα και τις φυσιογνωμίες που διατηρούμε στη θύμησή μας από τα παιχνίδια του Παναιγιάλειου, δεν μπορεί να απουσιάζει ο Θανάσης Μαυρόπουλος Γεννημένος τον Δεκέμβριο του 1958, ντύθηκε γρήγορα στα μελανόλευκα, αποτελώντας από τα 16του βασικό μέλος της 11άδας του Παναιγιάλειου αγωνιζόμενος στη μεσαία γραμμή. Την μεγάλη του ποδοσφαιρική διαδρομή σαν παίκτης πρώτα και αργότερα προπονητής, εξιστορεί στο protionline.gr ο δικηγόρος στο επάγγελμα Θανάσης Μαυρόπουλος:
Πως βρέθηκες στον Παναιγιάλειο;
Από μικρό παιδί στις αλάνες ολημερίς μέχρι να σκοτεινιάσει. Για πρώτη φορά πάτησα στο γήπεδο την Άνοιξη του 1974, όταν με την παρότρυνση του παιδικού μου φίλου του αείμνηστου Πάνου Φειδάκη, έπαιξα σε ένα προπονητικό δίτερμα με την φανέλα της Α.Ε. Αιγίου εναντίον του Παναιγιαλείου. Αυτό ήταν, έγινα γνωστός και αποτέλεσα το μήλο της έριδας για όλες τις τότε κραταιές ομάδες του Αιγίου (Παναιγιάλειο, ΑΕ Αιγίου, Εθνικό). Μετά από φορτικές πιέσεις του τότε σχολικού μου και προπονητή στον Παναιγιάλειο Αλέκου Περσάκη και, αφού κατάφερε να νικήσει τις αντιρρήσεις του πατέρα μου, υπέγραψα στον Παναιγιάλειο, την ομάδα της καρδιάς μου και έπαιξα το πρώτο επίσημο παιχνίδι τον Δεκέμβριο του 1974, μόλις είχα κλείσει τα 16, σε ένα νικηφόρο παιχνίδι με την Δόξα Παραλίας για την Α΄ κατηγορία Πατρών τότε.
Τι συνέβη στη συνέχεια;
Από τότε ακολούθησε μία πορεία (10) αξέχαστων χρόνων με κατακτήσεις κυπέλλων και πρωταθλημάτων, μέχρι την άνοδο στην Β΄ Εθνική μέχρι το 1983 και την παραμονή για (4) χρόνια. Είχα την τύχη να είμαι συμπαίκτης με ιερά τέρατα της Α΄ Εθνικής, όπως τον αείμνηστο Δαβουρλή, Σταθόπουλο, Αγανιάν, Μωραϊτέλη, Εσπινόζα, Σταματάκη, Δωματιώτη, Δημαδάμα, Κορωνέλλο, Σταυριανέα, Σπαθάρο, τον ποδοσφαιρικό μου πατέρα τον αείμνηστο Θωμά Γερούκαλη και πολλούς άλλους παικταράδες, αλλά και μεγάλους Αιγιώτες παίκτες, όπως τους Βασίλη Τσινούκα, Αγουρίδη, Γιούπη, Καραγιαννάκη, Λιάτο, Σακελλαρίου, Ρόρο και άλλους, ζώντας μαζί τους αλησμόνητες στιγμές.
Κάποιες ξεχωριστές στιγμές;
Από αυτές η πρώτη που ξεχωρίζω είναι η ημέρα, που σε ένα παιχνίδι με την Ακράτα το 1976, έμαθα μέσα στο γήπεδο ότι πέτυχα στην Νομική, από συμμαθητές μου, που μου το φώναζαν από την κερκίδα. Η δεύτερη ήταν όταν, σε ηλικία (19) ετών έπαιξα για ένα ημίχρονο με την φανέλα της ΑΕΚ, με προπονητή τον Τσαϊκόφσκι, σε ένα παιχνίδι που έγινε με τον Εθνικό Αιγίου, για να δουν τον Λιάτο. Ο ίδιος Αεκτζής, αλλά δεν σκέφτηκα ούτε φανέλα να ζητήσω, ούτε φωτογραφία να βγάλω. Η χειρότερη ήταν φυσικά, όταν το 1983 σε ηλικία (25) ετών αποδεσμεύτηκα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Που αλλού έπαιξες μπάλα στη συνέχεια;
Από τότε αγωνίστηκα σε πολλές ομάδες της περιοχής, Αιγιέα, Αστέρα Τεμένης, Δόξα Ελαιώνος, Αίαντα Αβύθου, Διακοπτό, Αχιλλέα Καμαρών, Ηρακλή Αιγίου, Σταφιδάλωνα, Κεραυνό Σελιανιτίκων και Μέγα Αλέξανδρο, όπου το τελευταίο μου παιχνίδι το έπαιξα με τον γιό μου Βασίλη σκοράροντας μάλιστα και οι δύο.
Διετέλεσα προπονητής σε όλες τις παραπάνω αυτές, πλην του Αστέρα Τεμένης και επί πλέον στην Αναγέννηση Ροδοδάφνης, κερδίζοντας πρωταθλήματα με την Δόξα Ελαιώνος, Αίαντα Αβύθου και Αχιλλέα Καμαρών, κάνοντας μόνο φίλους σε όλη την Αιγιάλεια.
Είναι κάτι που σου είχε κάνει εντύπωση από τον Παναιγιάλειο;
Δύο πράγματα κρατάω από τον Παναιγιάλειο.
Την πανελλήνια αναγνώριση που τον ακολουθεί. Όπου και αν έχω πάει, πάντοτε θα υπάρξει κάποιος που θα μου πει πόσο μεγάλη ομάδα υπήρξε στο παρελθόν, θα με ρωτήσει για κάποιο παλαιό παράγοντα, τον αείμνηστο Σωτήρη Παναγιωτόπουλο, τον οποία πρόλαβα ως Πρόεδρο και τον μεγάλο Αστέριο Μπέλα τον «Αρχηγό», ή για κάποιο παίκτη από αυτούς που ανέφερα πιο πάνω. Το δεύτερο είναι φυσικά αυτή η «καψούρα» που έχουν σχεδόν όλοι οι παίκτες που έχουν περάσει από τον Παναιγιάλειο. Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η ομάδα τους έχει σημαδέψει για πάντα, με την καλή έννοια. Σε κάθε κάλεσμα είναι παρόντες από όλα τα πέρατα της Ελλάδας, παίρνουν τηλέφωνο, αγωνιούν, ρωτούν, προσφέρονται. Με πολλούς από αυτούς διατηρούμε επαφή, έρχονται στο Αίγιο και αναπολούμε τα νιάτα μας.
Πως συνδύαζες το ποδόσφαιρο με την οικογένεια και τις μεγάλες υποχρεώσεις της δικηγορίας;
Αυτό ήταν εύκολο, όταν έχεις την στήριξη και την κατανόηση της Μαρίκας, της γυναίκας μου. Κατάλαβε από την πρώτη στιγμή την τρέλα μου με το ποδόσφαιρο, ποτέ δεν έθεσε όρους, μέχρι και στο γήπεδο ερχόταν και έκανε υπομονή για πολλά χρόνια είναι η αλήθεια, αναλαμβάνοντας και τις δικές μου οικογενειακές υποχρεώσεις, μεγαλώνοντας άψογα δύο εξαίσια παιδιά. Μετά τα 35 μου, είναι αμέτρητες οι φορές που της είπα «αυτή η χρονιά είναι η τελευταία». Της χρωστάω πάρα πολλά.
Ο συνδυασμός ποδοσφαίρου και επαγγελματικών υποχρεώσεων ήταν σχετικά εύκολος, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και είσαι πρόθυμος να θυσιάσεις ώρες ξεκούρασης και καλοπέρασης. Ήταν λίγες οι φορές που αναγκάστηκα να διαλέξω. Το επάγγελμά μου είναι πολύ υπεύθυνο και δεν είχα πολλές επιλογές.
Σκέφτηκες κάποια στιγμή να εγκαταλείψεις τον αθλητισμό πρόωρα;
Έχω τη γνώμη ότι αυτή η ερώτηση δεν χρειάζεται απάντηση. Ούτε στην χειρότερη στιγμή μου.
Γιατί σταμάτησες στην αρχή το ποδόσφαιρο σαν παίκτης και στη συνέχεια σαν προπονητής;
Ως παίκτης το παραξήλωσα. Τριάντα χρόνια ήταν πολλά, με χόρτασαν, έφυγα γεμάτος, με μεγάλες εμπειρίες, κρατώντας μόνο τις καλές στιγμές και ήταν πάρα πολλές. Ως προπονητής σταμάτησα, όταν πλέον διαπίστωσα ότι δεν είχα να δώσω ούτε να πάρω από το ποδόσφαιρο. Αυτό που με στεναχώρησε πολύ, ήταν η δυσκολία επικοινωνίας και συνεννόησης με τα νεαρά παιδιά. Τόσα χρόνια, ως προπονητής, κατάφερα και «τα βρήκα» με πολλούς δύσκολους χαρακτήρες, μέσα από το διάλογο και την αμοιβαία καλή θέληση, χωρίς εκβιασμούς, χωρίς απειλές, γίναμε φίλοι και είμαστε ακόμη. Με τους σημερινούς μικρούς δεν τα κατάφερα, ίσως επειδή ήμουν πολύ μεγάλος πια.
Πολλοί σε πίστευαν και περίμεναν να σηκώσεις πιο ψηλά τον πήχη, πηγαίνοντας σε μεγαλύτερη κατηγορία. Τι συνέβει;
Έχω τη γνώμη ότι έπιασα «ταβάνι», δεν παραπονιέμαι. Πιο πάνω ήταν η Α΄ Εθνική, θα μου ήταν πολύ δύσκολο. Θα πω όμως κάτι που λίγοι γνωρίζουν. Η αλήθεια είναι ότι μου δόθηκε η ευκαιρία τότε που ήλθε η ΑΕΚ στο Αίγιο. Άρεσα στον Τσαϊκόφσκι, μου πήραν τα στοιχεία, μέχρι και το τηλέφωνό μου και μου ζήτησαν, να πήγαινα στις καλοκαιρινές δοκιμές. Δεν πήγα, ίσως επειδή δεν το πίστευα, σκεπτόμενος εγωϊστικά είπα, αν τους άρεσα πραγματικά, ας με πάρουν αυτοί τηλέφωνο. Δεν με πήραν, δεν πήγα, αλλά ακόμη και τώρα δηλώνω ότι δεν το μετάνιωσα.
Δυστυχώς στη σημερινή εποχή αν και με ιδιαίτερα βελτιωμένες τις αθλητικές εγκαταστάσεις και το μέγεθος γνώσης των προπονητών, δεν βρίσκουμε τους κάποτε σπουδαίους επιτελικούς μέσους. Γιατί;
Νομίζω ότι οι σημερινοί προπονητές, ξεχνώντας την πεμπτουσία του ποδοσφαίρου που είναι το καλό θέαμα, δίνουν περισσότερη σημασία στην αντοχή και την ταχύτητα, όχι μόνο στην προπόνηση, αλλά και στα παιχνίδια, με αποτέλεσμα να βλέπουμε ομάδες που να έχουν στην διάταξη των μέσων τους (3) και (4) αμυντικούς μέσους. Πρώτο μέλημα έχουν να μη δεχθούν γκολ και μετά, έχει ο Θεός. Ο Φορτούνης για παράδειγμα σπάνια ξεκινάει βασικός, καλύτερος επιτελικός δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Μία άλλη παράμετρος που είναι σημαντική για μένα είναι η σχεδόν αδιαφορία του ταλέντου, η άρνησή του να προσπαθήσει να καλλιεργήσει το ταλέντο που του χάρισε ο Θεός. Δυστυχώς είναι νόμος στο ποδόσφαιρο, ο μέτριος παίκτης να κάνει τα πάντα για να βελτιωθεί και το ταλέντο απλώς να τον βλέπει.
Πως χαρακτηρίζεις την συμπεριφορά των παικτών που είχες σαν προπονητής; Βρήκες μεγάλες διαφορές από την εποχή που έπαιρνες εσύ μαθήματα ποδοσφαίρου;
Νομίζω ότι η συμπεριφορά των παικτών ήταν λίγο πολύ παρόμοια. Τότε, την εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν ακόμη συνυφασμένο με την αλητεία, υπήρχε σεβασμός στον προπονητή, όταν αυτός τον εξέπεμπε. Υπήρχε περισσότερη «μπέσα» από τους παίκτες, σου έδειχναν τον σεβασμό και την αγάπη τους, με τον ίδιο τρόπο που σου φανέρωναν και την αντιπάθειά τους, δεν υπήρχε υποκρισία και διπροσωπία. Τώρα, δυστυχώς, τα πράγματα είναι διαφορετικά, δεν υπάρχει σεβασμός, όλα κρίνονται από το συμφέρον, παίζεις ή δεν παίζεις.
Πιστεύεις ότι ο γιος σου Βασίλης που αγωνίζεται στον Παναιγιάλειο διάλεξε λάθος εποχή να παίξει μπάλα και να αφοσιωθεί με το άθλημα; Τον ενθαρρύνεις σε αυτή του την απόφαση;
Η ερώτηση αυτή είναι η δυσκολότερη. Η σημερινή εποχή είναι πολύ διαφορετική από την δική μου. Δεν φτάνει μόνο να είσαι καλός ποδοσφαιριστής, υπάρχει το κατεστημένο γύρω από κάθε ομάδα και οι μάνατζερ, που διαφεντεύουν το μέλλον κάθε παιδιού που ξεκινάει με όνειρα και φιλοδοξίες. Ο Βασίλης αγαπάει αυτό που κάνει, έχει ξοδέψει αμέτρητες ώρες προπόνησης, έχει χύσει πολύ ιδρώτα, είναι απίστευτα γυμνασμένος. Η κάθε απάντησή μου δεν μπορεί κα εκληφθεί ως αντικειμενική. Θα πω λοιπόν μόνο αυτό. Πιστεύω ότι στην δική μου εποχή θα είχε πολύ καλύτερη τύχη από μένα. Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης θα απαντήσω ότι δεν θα μπορούσα να μην τον ενθαρρύνω, αφού το είχε πάρει απόφαση πριν ενημερωθώ. Είναι σχεδόν απίστευτο, αλλά ήμουν ο τελευταίος της οικογένειας που συμφώνησε.
Πως χαρακτηρίζεις τον σημερινό Παναιγιάλειο. Υπάρχουν αισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον του;
Ο σημερινός Παναιγιάλειος είναι, για μία ακόμη φορά, φορτωμένος από νιάτα και ταλέντο. Εύχομαι να δοθεί η ευκαιρία να αξιοποιηθούν κατάλληλα και να μην αποδειχθεί μία ακόμη φούσκα, σαν αυτές που έσκασαν πρόωρα τα προηγούμενα χρόνια. Το Συμβούλιο – με την ευκαιρία να πω ότι είναι συγκινητική η προσπάθεια που κάνουν αυτά τα παιδιά – θα πρέπει να βοηθηθεί από όλη την πόλη, για να συνεχίσει αυτό το παιδομάζωμα των ταλέντων της περιοχής και οι προπονητές να ασχοληθούν όσο ποτέ με την αξιοποίησή τους. Κλείνοντας θέλω να δώσω μία συμβουλή σε αυτά τα παιδιά. Δουλέψτε όσο ποτέ, έχετε υπομονή, δουλέψτε με επιμονή, μην εγκαταλείψετε με την πρώτη δυσκολία, δουλέψτε, μη χρεώνετε τη αποτυχία σας σε τρίτους, αυτό είναι το εύκολο και θα βρείτε πολλούς να σας δώσουν δίκιο, αγνοείστε τους, δουλέψτε και θα δικαιωθείτε. Με την ευκαιρία της επανέναρξης του πρωταθλήματος να δώσω τις ευχές μου για καλή πορεία στην ομάδα, υγεία σε όλη την οικογένεια του Παναιγιαλείου και τους συμπολίτες μας
