ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 8 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΧΕΔΟΝ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΝΙΟΥ ΤΖΕΡΣΕΪ
Είναι ένας ακόμη επιτυχημένος Έλληνας του εξωτερικού, από τους εκατοντάδες χιλιάδες που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ΄70, αφήνοντας τη χώρα που γεννήθηκαν αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον, σε εποχές πολύ δύσκολες για την Ελλάδα. Σήμερα, μισό αιώνα μετά, ο γεννημένος στο Αίγιο Δημήτρης Καραφωτάκης αισθάνεται πιο Έλληνας από ποτέ και η παραμικρή αναφορά στην πατρίδα και τον τόπο που γεννήθηκε του προκαλούν έντονα συναισθήματα και μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, καθώς όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, να επισκεφτεί ούτε μία φορά την Ελλάδα και το αγαπημένο του Αίγιο. Είναι διαιτητής ποδοσφαίρου από το 1993 συνεχίζοντας ακόμη και σήμερα στα 57 του χρόνια αφού… αρνείται να εγκαταλείψει το γήπεδο που αποτελεί δεύτερο σπίτι του.
Ο Δημήτρης Καραφωτάκης γεννήθηκε στις 11 Ιουλίου του 1964 στο Αίγιο και μετανάστευσε το 1972 σε ηλικία 8 ετών με την οικογένειά του στο Νιου Τζέρσεϊ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Είναι το μεγαλύτερο από τα δύο παιδιά της οικογένειας που έχουν αποκτήσει και μία κόρη, τη Μαγδαληνή. Σπούδασε Διεθνή οικονομία και αρχαία Ελληνική ιστορία (Rutgers University, New Brunswick , New Jersey. International Economics +Ancient Greek History) και εργάστηκε ως χρηματιστής στη Wall Street μέχρι τα 42 του χρόνια.
Ο πατέρας του, Γιώργος Καραφωτάκης, 87 χρονών σήμερα, αγωνίστηκε μεταπολεμικά σε Εθνικό και Ολυμπιακό Αιγίου, ενώ πέρασε για ένα διάστημα και από τον Παναιγιάλειο. Σε αντίθεση με τον Δημήτρη που από την ημέρα που έφυγε για την Αμερική δεν μπόρεσε να επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα και το Αίγιο, ο κ. Γιώργος με τη σύζυγό του την κ. Ευφροσύνη περνούν αρκετά καλοκαίρια στο σπίτι που διατηρούν μέχρι σήμερα στον Συνοικισμό Αιγίου.
Εθνική Ελλάδας, Παναιγιάλειος και Ολυμπιακός
«Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα μπορέσω και εγώ να έρθω. Συνεχώς το ανέβαλα για επαγγελματικούς λόγους και δυστυχώς πέρασε σχεδόν μισός αιώνας, μία ολόκληρη ζωή, χωρίς να το καταλάβω. Η Ελλάδα και το Αίγιο όμως είναι πάντα στη σκέψη και την καρδιά μου, νοιώθω υπερήφανος για την καταγωγή μου και στο σπίτι δεν μιλήσαμε ποτέ άλλη γλώσσα εκτός από τα Ελληνικά. Διατηρούμε όλες τις γιορτές και τα έθιμα και γενικά το Ελληνικό στοιχείο είναι πολύ δυνατό στην Αμερική και ιδιαίτερα στην περιοχή που ζούμε» μας λέει ο Δημήτρης Καραφωτάκης που φοράει συχνά τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας, όπως επίσης του Ολυμπιακού του οποίου είναι οπαδός, αλλά και του Παναιγιαλείου, της ομάδας της γενέτειράς του.
«Tα παρακολουθώ όλα από το διαδίκτυο και το facebook για τον Παναιγιάλειο και από τα Ελληνικά κανάλια της TV τα πάντα για τις Εθνικές ομάδες σε όλα τα σπορ, αλλά και κάθε τι ελληνικό. Ειδήσεις, ταινίες, σήριαλς, αγώνες, τα πάντα. Νοιώθουμε – κατά κάποιο τρόπο – σαν να ζούμε στην Ελλάδα. Αρκετές φορές μάλιστα, λόγω της μεγάλης διαφοράς στην ώρα, ξενυχτάω για να δω τα μεγάλα παιχνίδια. Τη φανέλα του Παναιγιαλείου μου την έστειλε από την πατρίδα πριν λίγα χρόνια πρώτος μου εξάδελφος και είναι αυθεντική αφού προέρχεται από ποδοσφαιριστή της ομάδας» συμπληρώνει.
Δημήτρη, πως προέκυψε η διαιτησία και σε ποια ηλικία;
Αγαπούσα το ποδόσφαιρο από μικρό παιδί, μεγάλωσα με τις ιστορίες του πατέρα μου για τον Παναιγιάλειο και τις άλλες ομάδες του Αιγίου και θυμάμαι ότι περνούσα ώρες ατελείωτες στις αλάνες της γειτονιάς μου, στο Συνοικισμό, παίζοντας μπάλα. Ερχόμενος στην Αμερική γράφτηκα σε ομάδα, έπαιξα αρκετά χρόνια (και σε άλλες ομάδες,) και όταν σταμάτησα, η απόφαση να παραμείνω στο χώρο ήταν πολύ εύκολη για μένα. Η διαιτησία μου άρεσε, έχει στοιχεία που ταιριάζουν στον χαρακτήρα μου. Έκανα σπουδές και σεμινάρια στην Ακαδημία διαιτητών ΦΙΦΑ και ξεκίνησα την περίοδο 1994-95, ενώ ακόμη εργαζόμουν στο χρηματιστήριο. Διαιτήτευσα και επαγγελματικούς αγώνες, αλλά λόγω ορίου ηλικίας, τα τελευταία χρόνια «σφυρίζω» σε ερασιτεχνικές κατηγορίες και σε αγώνες πανεπιστημίων και γυμνασίων. Σε ερασιτεχνικό επίπεδο δεν υπάρχει όριο ηλικίας και ένας διαιτητής μπορεί να παίζει όσο αντέχει. Να προσθέσω, ότι παράλληλα είμαι, επίσης πολλά χρόνια, περίπου 25, διαιτητής και στο Lacrosse. Eίναι ένα άθλημα με ινδιάνικες ρίζες εντελώς άγνωστο στην Ελλάδα αλλά αρκετά διαδεδομένο στις ΗΠΑ. Είναι ομαδικό που παίζεται με ένα μπαστούνι και μπάλα σαν του μπειζμπολ, σε γήπεδο ποδοσφαιρικών διαστάσεων με μικρότερες εστίες. Η κάθε ομάδα αποτελείται από 12 παίκτες (ο ένας τερματοφύλακας), ο καθένας από τους οποίους είναι εφοδιασμένος με ένα μπαστούνι που μοιάζει με απόχη και μ’ αυτό χειρίζεται την μπάλα επιδιώκοντας να σκοράρει γκολ στο αντίπαλο τέρμα. Το άθλημα ρυθμίζεται από την Διεθνή Ομοσπονδία του Λακρός και οι ομάδες διαγωνίζονται στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Λακρός.
Πόσους αγώνες υπολογίζεις πως έχεις διαιτητεύσει. Και τι οικονομικές απολαβές έχουν οι διαιτητές στις ΗΠΑ;
Έχω χάσει το μέτρημα πλέον μετά από τόσα χρόνια. Δεν μπορώ να τους υπολογίσω ούτε κατά προσέγγιση. Σίγουρα είναι χιλιάδες. Ξέρετε εδώ είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα με τους διαιτητές. Έχει τύχει να παίξω και τρία ματς την ημέρα. Είναι πολλά και διαφορετικά πρωταθλήματα, οι ηλικιακές κατηγορίες, υπάρχουν παιχνίδια τζούνιορ με μικρότερη χρονική διάρκεια (60΄) και είναι πάρα πολλές οι ομάδες. Έτσι οι διαιτητές καλύπτουν πολλά παιχνίδια. Όσο αφορά στα χρήματα, είναι αρκετά καλά. Στις κατηγορίες που παίζω σήμερα φτάνουν ή και ξεπερνούν τα 500 δολάρια σε αγώνες Πανεπιστημίων και στα υπόλοιπα τοπικά πρωταθλήματα είναι λιγότερα και εξαρτάται σε ποια κατηγορία είναι οι ομάδες.
Ομάδες της ομογένειας έχεις «σφυρίξει»;
Φυσικά, πολλές φορές. Έχω παίξει και ως ποδοσφαιριστής στους Greek Stars του οποίους έχω διαιτητεύσει αργότερα, όπως και τον Παγκύπριο του Αιγιώτη Στρατή Μαστροκυριάκου. Είμαστε και από την ίδια γειτονιά με τον Στρατή, τον Συνοικισμό. Ο Παγκύπριος αγωνίζεται με μεγάλη επιτυχία, έχοντας κατακτήσει πολλούς τίτλους, στο Κοσμοπόλιταν Λιγκ της Νέας Υόρκης (Cosmopolitan Soccer League – CSL) της ερασιτεχνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας των ΗΠΑ, όπου μετέχουν δυνατές ομάδες από Νέα Υόρκη, Πενσυλβάνια και Νιου Τζέρσει και είναι ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πολύ για το βήμα που μου δώσατε… Στέλνω την αγάπη μου σε όλους στο Αίγιο. Στα αγαπημένα μου ξαδέλφια, στους θείους, στους παιδικούς μου φίλους που ματώσαμε τα γόνατά μας παίζοντας μπάλα στις αλάνες του Συνοικισμού. Ευτυχώς χάρη στο διαδίκτυο είμαι σε επαφή με τους περισσότερους και επικοινωνούμε συχνά. Θα βρεθούμε σύντομα και από κοντά, είναι υπόσχεση. Ελλάδα σ΄ αγαπώ! Αίγιο σ΄ αγαπώ! Καλή αντάμωση!!!»
