ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΙΓΙΑΛΕΙΟΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΚΑ ΜΑΤΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Στις 12 Απριλίου του 1959 Ολυμπιακός και Παναιγιάλειος έβαλαν τη «σφραγίδα» τους σε ένα από τα πιο σκληρά και επεισοδιακά ματς του Πανελληνίου πρωταθλήματος και της Α΄ Εθνικής. Η ήττα των «Ερυθρολεύκων» με 1-0 στο Αίγιο στον αγώνα του πρώτου γύρου ήταν από τα αποτελέσματα που δεν μπορούσαν να διαχειριστούν εύκολα οι μεγάλες ομάδες τότε.. Ο Παναιγιάλειος και η Δόξα Δράμας ήταν οι πρώτες ομάδες που αμφισβήτησαν την απόλυτη κυριαρχία των «μεγάλων».
Η υπεροψία των «μεγάλων» δεν μπορούσε να χωρέσει την ήττα και μια από τις βασικές δικαιολογίες για την αποτυχία στο πρώτο ματς ήταν και το σκληρό παιχνίδι από τους ποδοσφαιριστές του Παναιγιαλείου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα εκτός από τους ποδοσφαιριστές να έχει γαλουχηθεί και το κοινό στις τάσεις εκδίκησης. Ακόμη και τα πανό που είχαν στο ξερό τότε «Ποδηλατοδρόμιο» προέτρεπαν τους ποδοσφαιριστές να μην δείξουν έλεος.
Ήταν τόσο μεγάλο το ενδιαφέρον για αυτό το ματς που στις εξέδρες βρέθηκαν 25.000 φίλοι των Ερυθρολεύκων, ενώ έμειναν ακόμη 4.000 έξω από το γήπεδο. Ο Ολυμπιακός επικράτησε τελικά με 3-1 (35’ Υφαντής, 64’ Κ. Παπάζογλου, 80’ Ποσειδών – 90’ Νικολαϊδης). Από το πρώτο λεπτό υπήρχε ένταση ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές και αρκετά δυνατά μαρκαρίσματα. Όσο κυλούσε ο χρόνος, τόσο τα νεύρα ήταν πιο έντονα και αμέσως μετά το πρώτο γκολ ο Αιγύπτιος διαιτητής Ιμπραήμ έστειλε στα αποδυτήρια τον Μαμάση και τον Ψύχο που χτύπησε ο ένας τον άλλο στο κέντρο του γηπέδου κατά τους πανηγυρισμούς στο γκολ του Υφαντή στο 35ο λεπτό.
Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή για το τι ακολούθησε μετά το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή από το κείμενο που δημοσίευσε η Αθλητική Ηχώ. «Δυστυχώς μετά τη λήξη του αγώνος επακολούθησαν φοβερές σκηνές στο γήπεδο. Οι παίκτες του Παναιγιαλείου αντί να φύγουν απευθείας για τα αποδυτήρια έμειναν προκλητικά στο γήπεδο και άρχισαν να διαπληκτίζονται με παίκτες του Ολυμπιακού και θεατές. Πολύς κόσμος τότε μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και άρχισε να κυνηγά ο ένας τον άλλο. Αστυνομία, ναύτες, στρατιώτες, πολίτες, ποδοσφαιριστές συνεπλάκησαν. Άλλοι χώριζαν, άλλοι χτυπούσαν, άλλοι ποδοπατούσαν. Η αστυνομία με υπεράνθρωπη προσπάθεια κατόρθωσε να διασώσει τους παίκτες του Παναιγιαλείου και να τους οδηγήσει στα αποδυτήρια. Από εκεί έφυγαν πολύ αργά και αφού προηγουμένως κατέφθασαν στο γήπεδο τρία θωρακισμένα αυτοκίνητα της αστυνομίας υπό την προστασία των οποίων αποχώρησε ο Παναιγιάλειος».
Τι είχε γράψει ο τοπικός Τύπος
Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα της εφημερίδας «Αθλητικά χρονικά» τον Απρίλιο του 1959, λίγες ημέρες μετά το ματς. Το άρθρο υπογράφει ο Π. Αγγελόπουλος και μεταφέρεται αυτούσιο.
«Ο Σύλλογος του Παναιγιαλείου έχει ανάγκη αυτής της σελίδος για να μιλήσει για χίλια δυο θέματα που τον απασχολούν.
Όμως επιτακτικόν καθήκον μας επιβάλλει να δώσωμεν προτεραιότητα στις εντυπώσεις μας από τον αγώνα μας με τον Ολυμπιακόν.
Και αφού το σύνολον του αθλητικού Τύπου, μας καταδίκασε τόσον αβασάνιστα και τόσον άδικα (χωρίς αμφιβολία για εμπορικούς λόγους), τα φιλόξενα «Αθλητικά χρονικά» ας δώσουν για άλλη μια φορά δείγματα της αντικειμενικότητάς των.
Επιχείρησαν οι αντίπαλοί μας – οι μεγάλοι πρωταθληταί των τίτλων (αλλά ποιών τίτλων;) να μας καθίσουν στο σκαμνί του κατηγορουμένου ως ομάδα «σκοτώστρα», «κλαδευτήρι» και «βαρβάρων».
Και ερωτώμεν: Ο Παναιγιάλειος χρειάστηκε να δώσει 21 αγώνες για να εισέλθει στο πανελλήνιον πρωτάθλημα και άλλους 12 για να φτάσει στον τελευταίο αγώνα με τον Ολυμπιακό του β΄γύρου στις 12-4-59. Σύνολον δηλαδή 33 αγώνων, δίχως να αναφέρωμεν αγώνες κυπέλλου, φιλικούς κλπ. Γιατί σε κανέναν από αυτούς τους αγώνες δεν δημιούργησαν με τους αντιπάλους μας θλιβερά επεισόδια;
Γιατί δεν είχαμεν αποβληθέντες από την διαιτησίαν παίκτας; Ενα συγκρότημα που «τώχει στο αίμα του» να είναι ταραχοποιό, εκδηλώνεται από την αρχήν και με κάθε αντίπαλον.
Δώσαμε αγώνες νοκ άουτ, δώσαμε παιχνίδια αποφασιστικά, αντιμετωπίσαμε συγκροτήματα μεγάλα πραγματικά (ΑΕΚ, Πανιώνιο, ΠΑΟ, Εθνικό, Δόξα, ΠΑΟΚ, Αρη) και νικήσαμε και ηττηθήκαμε και κερδίσαμε ισοπαλίες. Ουδέποτε όμως βρέθηκαν τα μάτια μας μπροστά σε τέτοια «ζούγκλα» όμοια με αυτή του Καραϊσκάκη στις 12 Απριλίου 1959.
Τα μανιασμένα με μίσος για την ομάδα μας Ολυμπιακά πλήθη εισόρμησαν μέσα στον αγωνιστικόν χώρον και με πρωτοφανή λύσσα κτυπούσαν τους ανυπεράσπιστους ηρωικούς παίκτας του ένδοξου Παναιγιαλείου.
Και το τραγικό φινάλε του αγώνος αυτού θα μείνει εσαεί στην ποδοσφαιρική ιστορία για να δηλητηριάζει τις σελίδες των «πρωταθλητών».
Η ψυχολογική προετοιμασία για τα άνανδρα γεγονότα, καλλιεργήθηκαν από τότε που το ανώνυμο επαρχιακό συγκρότημα με το όνομα ΠΑΝΑΙΓΙΑΛΕΙΟΣ ενίκησε τον ξακουστό Ολυμπιακό.
Αλλά το ίδιο πάθος δεν αντίκρισαν στο Καραϊσκάκη και οι παίκται της Δόξας Δράμας; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα «ματωμένα» επεισόδια όταν οι Δοξιώτες ισοφάρισαν τον Θρύλον μέσα στο άντρο του.
Η ιστορία των 2 τελευταίων ετών αναφέρει τέσσερις «ματωμένους» αγώνες ποδοσφαίρου. Οι πρωταθληταί δεν θα πρέπει να καυχώνται για ένα τέτοιο ρεκόρ. Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να ξέρει και να χάνει. Θα πρέπει να σέβεται το ταλαιπωρημένον επαρχιακόν ποδόσφαιρον.
Οσον και αν δεν χωρά στο μυαλό του η άνοδός του. Ρωτώμεν τις αγνές συνειδήσεις:
Αν οι πρωταθληταί δεν διέθεταν τους ισχυρούς των προστάτες και το «γερό δόντι», αν δεν ηγωνίζοντο κατά 80% πάντα μέσα στο γήπεδό των, αν στο τοπικό πρωτάθλημα είχαν ισχυρούς αντιπάλους, αν δεν διέλυαν συλλόγους παίρνοντας τους καλύτερούς των παίκτας, αν δεν διέθεταν του θησαυρούς χρημάτων και τους δικούς των διαιτητάς.
Αν δεν διέθετον όλα αυτά τα προνόμια και κυριαρχούσε το σύνθημα της «ίσης μεταχειρίσεως, τότε θα τρώγαμε ξύλο;»
