ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΛΥΡΙΚΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΕΠΡΕΨΑΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ
Η Αιγιάλεια είναι ένας τόπος που πάντα… έβγαζε σημαντικούς καλλιτέχνες και δημιουργούς από κάθε χώρο και κάθε μετερίζι. Το λυρικό ταλέντο και η χάρη κάποιων Αιγιαλέων των τελευταίων 150 ετών ανέδειξε… τέσσερις ξεχωριστές και ικανές προσωπικότητες, που όχι μόνο άφησαν το στίγμα τους βαθιά στην τοπική ιστορία αλλά και έδωσαν ένα έναυσμα στις νεότερες γενιές, να παραδειγματίζονται, ώστε να κυνηγούν το όνειρό τους μέχρι να πετύχουν.
Σήμερα το protionline.gr φιλοξενεί στις σελίδες της, τους τέσσερις πιο… επιφανείς άντρες που έχει γεννήσει η Αιγιάλεια σε επίπεδο Λυρικών Καλλιτεχνών και Τραγουδιστών. Ένα υλικό που συγκεντρώθηκε μέσα από τον αμέριστο ¨κόπο¨ και το μεράκι του Πάνου Παναγόπουλου της ΙΛΕΑ. Ο πρώην φαρμακοποιός που είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΙΛΕΑ και με τεράστια προσφορά στην οργάνωση και την λειτουργία του μουσείου, επί έξι μήνες συγκέντρωνε κομμάτι – κομμάτι το υλικό και το ιστορικό των μεγάλων Αιγιαλέων που κατάφεραν να καθιερωθούν και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Πολλές πληροφορίες ή υλικό για τους τοπικούς καλλιτέχνες μπορεί να βρει όποιος θέλει, αφενός στην επίσημη ιστοσελίδα της ΙΛΕΑ και φυσικά, στο Δημοτικό Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Αιγίου της οδού Δεσποτοπούλου.
Γιάννης Αγγελόπουλος (Βαρύτονος Λυρικός, 1881 – 1943)
Γεννήθηκε στο Μαυρίκι της Αιγιάλειας την άνοιξη του 1881. Μετά από μια δεκαετή εσωτερική του αναζήτηση και πορεία, βρίσκεται να τραγουδά για πρώτη φορά σε ηλικία 27 ετών στη Θεσσαλονίκη και ύστερα στη Σμύρνη, την διάσημη όπερα σε τρεις πράξεις του Βέρντι, “Ριγκολέτο¨. Έπειτα ερμηνεύει έργα των Σ. Σαμαρά, Μ. Καλομοίρη, Μπιζέ και Τζιάκομο Πουτσίνι, σε απόλυτα δυνατές και εξαιρετικές ερμηνείες σε όλα τα έργα. Το 1920 βρίσκεται να σπουδάζει μουσική στο Μιλάνο και έπειτα εμφανίζεται σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ιταλίας, στις μεγάλες σκηνές και αίθουσες της λυρικής σκηνής της εποχής. Κατά το διάστημα του ‘29 και προτού ξεσπάσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, μπόρεσε να κάνει δεκάδες συναυλίες ανά την Ελλάδα με πραγματικά τρομερές και αξιοπρόσεκτες ερμηνείες. Αποσύρεται από την ενεργό δράση το 1939 μετά το ρεσιτάλ “Φαβορίτα” του Ντονιτσέλι. Ξεψύχησε τον Δεκέμβριο του ‘43 στον Πειραιά, ταλαιπωρημένος από αρρώστιες και τις κακουχίες της εποχής, ενώ λέγεται ότι οι γερμανικές δυνάμεις της Αθήνας απέστειλαν… τιμητικό άγημα στη κηδεία, ως ελάχιστο φόρο τιμής στην καλλιτεχνική του προσφορά.
Κωνσταντίνος Πετρόπουλος (Τενόρος του Ελληνικού Μελοδράματος, 1887 – 1949)
Γεννήθηκε στην ανατολική πλευρά της Αιγιάλειας και συγκεκριμένα στο χωριό Αρφαρά. Πέθανε από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, δίχως συγγενείς ή ανθρώπους δικούς του στο πλευρό του, μόνος και φτωχός σε κάποιο γηροκομείο. Ήταν ένας απλοϊκός γενικά χαρακτήρας, απόλυτα καλοσυνάτος, ένας λαϊκός άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση ή μουσικές γνώσεις. Κατατάσσεται στους “δραματικούς τενόρους” της εποχής του. Διέθετε μια τεράστια έκταση φωνής, καθώς μπορούσε να “πιάσει” πολύ εύκολα από τις πολύ χαμηλές τονικότητες, μέχρι τις αρκετά υψηλές νότες του πενταγράμμου. Το 1914 ταξιδεύει για την Αμερική και έπειτα επιστρέφει στην Ευρώπη, στο Μιλάνο, όπου παρακολουθεί ανώτερα φωνητικά μαθήματα. Καθιερώνεται το 1921 στην Αθήνα, σε μια υπέροχη ερμηνεία του στο έργο “Καβαλαρία Ρουστικάνα” του Μοσκόνι. Άλλες μεγάλες ερμηνείες είναι το “Η δύναμη του πεπρωμένου” του Τζουζέπε Βέρντι το ‘24 και η… επική εκτέλεσή του στον “Οθέλλο” τον Μάιο του 1927 με τεράστια επιτυχία, μπροστά στους μεγαλύτερους τενόρους της εποχής.
Τάκης Φούκας (Βαρύτονος Λυρικός, 1930 – 1997)
Στο Αίγιο, καταφθάνει σε ηλικία μόλις ενός έτους, όπου έρχεται οικογενειακώς από την Άσπρια της Δωρίδας. Η αγάπη του για τη μουσική και το τραγούδι φάνηκαν πολύ νωρίς, καθώς από παιδί αρχίζει να ψέλνει σε εκκλησίες της περιοχής και συμμετέχει στην Χορωδία Αιγίου υπό τον κ. Χάγιο. Σπουδάζει φωνητική, θεωρητική κατεύθυνση και αρμονία και έπειτα βρίσκεται στο πλευρό του Μ. Καλομοίρη ως εκπαιδευμένος μουσικός. Οι πολιτικές του πεποιθήσεις κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου τον οδηγούν σε φυλάκιση, ξυλοδαρμούς και διώξεις και έτσι αναγκάζεται να φύγει για το εξωτερικό. Το 1958 παίρνει υποτροφία για την Βιέννη, όπου εισάγεται στην Όπερα της Μουσικής Ακαδημίας της πόλης. Λίγα χρόνια αργότερα βρίσκεται στη Γερμανία, όπου θα προσληφθεί αρχικά στην όπερα της πόλης Τρίερ και από εκεί καταλήγει στη Φρανκφούρτη, όπου και θα παραμείνει τελικά, για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ο περιπετειώδης χωρισμός του με την πρώτη γυναίκα του και η διεκδίκηση της επιμέλειας ενός παιδιού, αλλά και μια εγχείρηση στις φωνητικές χορδές που… απέτυχε παταγωδώς, τον αναγκάζουν να εγκαταλείψει την Γερμανία και να επιστρέψει στην Αιγιάλεια, όπου έμεινε μέχρι το τέλος του ασχολούμενος με τα μουσικά δρώμενα της περιοχής, αρθρογραφώντας και γράφοντας κριτικές. Πέθανε από καρκίνο στο πατρικό του σπίτι, στη πλατεία της Δεξαμενής.
Γιώργος Παπαγιαννακόπουλος (Βαθύφωνος Λυρικός, 1938 – 2012)
Το όνομα “Γιώργος Παππάς” είναι ιδιαίτερα… γνωστό σε όλους τους Αιγιαλείς των τελευταίων δεκαετιών. Ο Γιώργος Παπαγιαννακόπουλος γεννήθηκε το 1938 και σε εφηβική ηλικία αρχίζει να μαθαίνει βυζαντινή μουσική, ενώ λίγα χρόνια αργότερα βρίσκεται στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών όπου θα τελειοποιήσει τις σπουδές του. Το μεγάλο και πηγαίο ταλέντο του, τον οδηγεί στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας και έπειτα στη Βιέννη σε ηλικία μόλις 20 ετών. Οι κορυφαίες επιδόσεις του, του χαρίζουν υποτροφίες και αναγνώριση ενώ αρχίζει και δίνει διάφορα ρεσιτάλ όπερας σε Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία και τελικά βρίσκεται άξαφνα να… ταξιδεύει τραγουδώντας σε πάνω από 20 συνολικά χώρες και συνεργάζεται με πάνω από 100 άξιους τενόρους, μουσικούς και καλλιτέχνες της εποχής του. Είναι ο μόνος Έλληνας καλλιτέχνης ο οποίος έχει τραγουδήσει και τις έντεκα όπερες του Μότσαρτ, ενώ τα έργα που εκτέλεσε με τρομερή επιτυχία σε όλη τη ζωή του, ξεπερνούν τα 200, όλα παγκόσμιας εμβέλειας έργα. Πέθανε τον Δεκέμβριο του 2012 στο Αίγιο, συμπληρώνοντας 47 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο Λυρικό Τραγούδι και τον χώρο της Τέχνης.
«Όλοι επικυρώνουν ότι το ταλέντο δεν απέχει πολύ από την… παγκόσμια αναγνώριση»
Μιλώντας στo protionline.gr ο πρόεδρος της ελεγκτικής επιτροπής της ΙΛΕΑ κ. Παναγόπουλος και αναλύοντας την δράση και την πορεία των καλλιτεχνών στο χρόνο, τονίζει για τους μεγάλους καλλιτέχνες που ¨έβγαλε¨ η Αιγιάλεια: «Πρόκειται για τέσσερις άντρες που αποτελούν αξιόλογο κομμάτι της τοπικής μας κληρονομιάς. Είναι μουσικοί που έχουν αξιοπρόσεκτο “έργο” της κουλτούρας της σύγχρονης ιστορίας. Ο Γιώργος ο Παππάς είναι ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της σύγχρονης Τέχνης και πολύ αξιόλογος. Αλλά βέβαια και οι υπόλοιποι τρεις λυρικοί… όχι μόνο ο Παππάς. Όλοι τους ανύψωσαν το μουσικό επίπεδο της περιοχής, όλοι τους επικυρώνουν την πεποίθηση ότι το πραγματικό ταλέντο και η παγκόσμια αναγνώριση δεν είναι και πολύ… μακριά τελικά, έστω και αν έχεις γεννηθεί σε μια μικρή περιοχή όπως η Αιγιάλεια… αρκεί να το πιστεύεις. Ο Φούκας ο οποίος υπήρξε και προσωπικός μου φίλος, ήταν πολύ αξιόλογος άνθρωπος και μουσικός, αυτός και εγώ έχουμε ζήσει μαζί στη Βιέννη το 1961 και ξέρω από πρώτο… χέρι και ποιος ήταν και πόσο μεγάλο ταλέντο υπήρξε ο βαθύφωνος αυτός καλλιτέχνης. Όμως δεν μπορώ να μην παραδεχθώ, ότι ο Γιώργος Παπαγιαννακόπουλος θεωρείται δικαίως, ασύγκριτος και αξεπέραστος. Μπράβο στους τοπικούς φορείς και τους αρμόδιους που τίμησαν τον λυρικό τραγουδιστή, δίδοντας το όνομά του στον υπαίθριο χώρο εκδηλώσεων» αναφέρει χαρακτηριστικά ο ¨πρωτεργάτης¨ του Μουσείου.
