background img
banner
banner

Τρία υπέροχα ποιήματα του Αιγιώτη Γιώργου Κατσανάκη…

ΣΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗ» ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΙΗΣΗΣ 2021» ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ «ΚΕΦΑΛΟΣ»

Το ταξίδι της ποίησης απ΄ ότι φαίνεται συνεχίζει την ρότα του για τον Αιγιώτη ποιητή Γιώργο Κατσανάκη, με ούριο άνεμο! Αυτή τη φορά φιλόξενο λιμάνι ήταν αυτό της Κεφαλονιάς με τις Εκδόσεις «Κέφαλος».

Με αφορμή τη «γιορτή ποίησης 2021», εκδόθηκε το Ποιητικό Λεύκωμα όπου ο Γιώργος Κατσανάκης συμμετέχει με τρία ποιήματά του.
Βγαλμένα, θα έλεγε κανείς, μέσα από το κίνημα του ρομαντισμού, προβάλουν το συναίσθημα χρησιμοποιώντας την ελευθερία της φαντασίας.
Αποτελούν δείγμα της σπάνιας γραφής του ποιητή, που καταφέρνει να ξεχωρίσει και να διακριθεί, όπως ακριβώς και το κοχύλι λαμπυρίζει στην άμμο…

Τα φύλλα της καρδιάς
Όταν ανοίγουν τα φύλλα της καρδιάς
Οι λέξεις σιωπούν
Ίσως μόνο ένας ψίθυρος
Κάνει τα μάτια να κοιτούν στο κενό
Εκεί μέσα στο άπειρο των νοημάτων
Ψάχνεις μια θέση φυλαγμένη για σένα
Ένα χέρι που θα σ΄ αγγίξει τρυφερά
Διαγράφοντας την γραμμή του
προσώπου σου
Μια ανάσα που θα σου πει
Πίσω απ΄ τ΄ αυτί το σ΄ αγαπώ
Ένα όνειρο στο φως της ημέρας
Μια καλημέρα με τα μάτια κλειστά
Στην γλυκιά κούραση του πρωινού έρωτα
Όταν ανοίγουν τα φύλλα της καρδιάς
Ένα απαλό φύσημα στον κόσμο των αισθήσεων
Σκορπά όλα τα πληγωμένα
κύτταρα του χθες
Σαν την σκόνη της ερήμου
Σε μια υγρή όαση στην μέση του πουθενά

Κοχύλι στην άμμο
Ναι θα ήταν αλήθεια…..
Αυτό το τρανταχτό σου γέλιο, αυτή η λάμψη των ματιών σου, αυτή η φευγάτη σου θεατρική παρουσία
Που με έκανε να βγω από την
διάσταση του χρόνου
Να τρέξω στα βάθη των
παιδικών μου χρόνων
Να ξανανιώσω την ένταση
των συναισθημάτων
Να δω την ζωή σαν το χυμό μιας πέτρας που μπορώ να την στύψω
Να δω εκείνο το παιδί, στον σταθμό, που δεν βαρέθηκε ποτέ, να σε περιμένει ακόμα
Οι εμπειρίες της ζωής, μάζεψαν λίγο λίγο, τον άμμο της θάλασσας
Να σου φτιάξουν ένα παλάτι, που θα φυλάξει μέσα του, όλη την φρεσκάδα από το άνθος των κυμάτων
Ψηλά στις πολεμίστρες, ένα βλέμμα να χαϊδεύει το πέλαγο, χωρίς κιάλια, χωρίς όπλα και κανόνια
Μόνο με μία λευκή σημαία, παραδομένη στο χαμόγελο σου
Όλα μου τα χρόνια, φύλαγα χιλιάδες αναπνοές, για να έρθω εκεί, στο βάθος των ματιών σου
Να αφήσω την ανάσα μου, στον λαιμό, πίσω από το αυτί σου
Να σου ψιθυρίσω, όλο τον θησαυρό των ανθρώπινων λέξεων
Εκεί που κολυμπάνε τα ψάρια των ζεστών θαλασσών, εκεί που ένα κογχύλι
λαμπιρίζει στην άμμο
Ένα μαργαριτάρι τόσο δα να με περιμένει, να του φτιάξω μια φωλιά,
από τα ρόδα της άνοιξης
Να το βγάλω στο φως των ανθρώπων
Να του χαρίσω τα βήματα που περίμενε, στα φώτα της πόλης
Στον ουρανό των μεγάλων κτιρίων
Στην βουή των πολυσύχναστων δρόμων
Στο ταβερνάκι στην άκρη της θάλασσας
Στην αυλή του πιο όμορφου κήπου
Ναι θα ήταν αλήθεια….. αν ήσουν εσύ…..

Κι αν πίστεψε στο όνειρο
Κι αν πίστεψε στο όνειρο
Μην τ΄ αρνηθεί
Ξέρεις πως ήταν εκεί
Κι ας μη το έζησε

Κι αν πάλι δεν προσπάθησε
Μην νιώσει πως της λείπουν τα φτερά
Ίσως δεν τόλμησε
Ποτέ της να τ΄ ανοίξει

Μα αν της τύχει και καμιά φορά
Κοιτάξει στο σκοτάδι
Μην φοβηθεί να περπατήσει
Θα βρει τα φτερά που άφησες για κείνη

Αρκεί που θα ξέρει πια
Που ούτε κι εσύ τα χρειάστηκες
Αφού δεν ήτανε γραφτό
Μαζί της να πετάξεις


Κατηγορίες Άρθρου
ΠΡΟΣΩΠΑ

Σχετικα αρθρα


ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ

Your email address will not be published. Required fields are marked *

protionline.gr