ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Σ. ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Ήταν η περίοδος 1989-90:. Μέσα σ’ ένα ταραγμένο πολιτικό σκηνικό, ο Μίκης Θεοδωράκης παίρνει την (οριστική) απόφαση να συνεργασθεί με τη Ν.Δ. εντασσόμενος, με απόφαση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στο Ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Και ως υποψήφιος πλέον έρχεται μία …μέρα εκείνης της φοβερής (και «παρατεταμένης») προεκλογικής περιόδου στο Αίγιο. Δεν ξέρω, εάν έπαιξε ρόλο να μιλήσει εδώ, το ότι είχε σχέσεις με την πόλη του Αιγίου έχοντας διαμείνει παλιότερα.
Πάντως μίλησε στο Συνοικισμό Ν. Πλαστήρα, …«έξω» από την (πάλαι ποτέ) Τοπική Πλαστήρα της Ν.Δ. και εκεί φυσικά συγκεντρώθηκε αρκετός κόσμος για να τον δει από κοντά και να τον ακούσει, όχι να διευθύνει, αλλά για να μιλάει πολιτικά. Φυσικό και εύλογο το ενδιαφέρον και «σύμμεικτο» το ακροατήριο αφού εκεί –έστω και στις παρυφές του δρόμου- βρέθηκαν και αρκετοί αριστερής προελεύσεως (συμ)πολίτες. Και το πιο …περίεργο ήταν ότι η βάση της συγκέντρωσης ήταν η βάση της Νέας Δημοκρατίας! Παρών και ο γράφων με την Μαρία, την πιο μικρή από τις αδελφές μου και μαζί σπεύσαμε να τον χαιρετήσουμε δια χειραψίας όταν αφίχθηκε. Πρώτη φορά βλέπαμε εκ του σύνεγγυς αυτόν τον θρύλο, τον συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, παγκοσμίως γνωστό και σύμβολο της Ελλάδος. Δέος ένιωσα «σφίγγοντας» το χέρι αυτό το μαγικό, που κατηύθυνε μοναδικά την μπαγκέτα του στον «αέρα» και δι’ αυτής τις ορχήστρες του και τους τραγουδιστές του.
Πράγματι ήταν περίεργο να εισπράττει αφειδώς το χειροκρότημα από τους Νεοδημοκράτες (και) του κέντρου της πόλης που πήγαν στον Συνοικισμό των Προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής, αλλά κυρίως τον …αποθέωσαν οι απόγονοι αυτών ακριβώς των προσφύγων που κατοικούσαν στην συνοικία. Συγκινημένος ήταν ο Μίκης, γιατί και η μητέρα του ήταν πρόσφυγας και η μητέρα της συζύγου του Μυρτώς, …εγκαταστάθηκε με τον σύζυγό της το 1922 στο Αίγιο!
Τρία χρόνια αργότερα η συγκυρία το έφερε να βρεθώ, με την Αγγελική ξεκινώντας από την Αθήνα στο «πάρτυ» που διοργάνωναν τα παιδιά του στο εξοχικό του στο Βραχάτι Κορινθίας, απόντος του εορτάζοντος. Ο Μίκης έκλεινε τότε τα 67, και κάθε χρόνο γινόταν γιορτή εκεί (εν τη …απουσία του). Και δεύτερη συγκυρία: Λίγα χρόνια αργότερα ο φίλος ο Κώστας, διοργανωτής συναυλιών από το Αίγιο, με κάλεσε ένα μεσημέρι να πάμε στο Βραχάτι για να συναντήσουμε την Μαργαρίτα, την κόρη του για να συζητήσουν για μία συναυλία. Ήταν η δεύτερη φορά που πέρασα –τι αγαθή συγκυρία- το κατώφλι του εξοχικού του Μίκη. Δεν ρώτησα φυσικά εάν ήταν θα ήταν εκεί, ήταν αρκετό ότι θα ένιωθα την …αύρα του! Και μπορεί, λοιπόν να μην «…ξανασυνάντησα» τον Μίκη αλλά είχα την τιμή να με σερβίρει η Μαργαρίτα ως οικοδέσποινα, η χιλιοτραγουδισμένη «Μαργαρίτα, Μαργαρώ», λίαν ευγενώς δια των χειρών της. Και η οποία μου ανέφερε νοσταλγικά τις επισκέψεις στο Αίγιο γιατί το επιθυμούσε διακαώς η μαμά της, και τις βόλτες που έκαναν μαζί με τον Μίκη στα Ψηλά-Αλώνια του Αιγίου, στην …γειτονιά της γιαγιάς της…
Υ.Γ.: Τελευταία εικόνα που έχουμε όλοι νομίζω από την τηλεόραση: Όλοι συγκινημένοι είδαμε το 2018 τον Μίκη να είναι ο κεντρικός ομιλητής στην διαδήλωση του Συντάγματος για την Μακεδονία (μας)!…
ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ!
