background img
banner
banner

Από το φως …στο μαύρο σκοτάδι!

– Του Ηλία Ασπρούκου, Περιβαλλοντολόγου-

Κάποιες φορές όλα αυτά που ζούμε εδώ στην Αιγιάλεια και συγκεκριμένα στο πολύπαθο Αίγιο, φαντάζουν με κωμικοτραγικές σκηνές κάποιου σατυρικού σίριαλ και όμως είναι αλήθεια… Κατά καιρούς παρακολουθώ μια τηλεοπτική σειρά όπου ο δήμαρχος είναι υπέρμαχος του μπρος πίσω ολοταχώς και το χωριό λέγεται Κολοκοτρωνίτσι… Σκέπτομαι πως στην περίπτωση τη δική μας θα έπρεπε να υπάρχει μια μηχανή του χρόνου να γυρνούσαμε πίσω ολοταχώς… Γιατί κάποτε το Αίγιο και η Αιγιάλεια ήταν κέντρο εμπορίου και πολιτισμού. Εργοστάσια λειτουργούσαν, το εμπόριο ανθούσε, η παραγωγή προϊόντων γινόταν πόλος έλξης να έρχεται κόσμος από την Ρούμελη για να εργαστούν εδώ. Ξενοδοχεία στο κέντρο της πόλης, εστιατόρια, ταβέρνες με μουσική, κινηματογράφοι . Η Αιγιάλεια ήταν μια πλούσια περιοχή όχιμόνο σε χρήματα αλλά και σε πολιτισμό.

Από αυτόν εδώ τον τόπο έχουν περάσει τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάματος και των τεχνών, πέρα των ορμώμενων από εδώ. Μέχρι που σιγά –σιγά το Αίγιο ξεθωριάζει… Τι κι αν γίναμε δήμος Αιγιαλείας; Το σκοτάδι μας αγγίζει. Ζούμε και εμείς τον δικό μας μεσαίωνα.
Μην βιαστείτε φίλοι μου αναγνώστες να με στήσετε στον τοίχο καθώς βλέπετε την λέξη μεσαίωνα. Ο πολιτισμός μας ξεθώριασε, οι πνευματικοί άνθρωποι χάνονται και το σκοτάδι μας αγγίζει όχι μόνο στα λόγια αλλά και στα έργα.

Αυτές τις ημέρες με την σύζυγό μου θελήσαμε να πάμε βόλτα λίγο μετά το σούρουπο στο Αίγιο… Τι να σχολιάσει κάνεις; Αχ! Μια πόλη που μοιάζει με φάντασμα ουσιαστικά, η κίνηση στα μαγαζιά ελάχιστη, με σκυμμένα τα κεφάλια ο εμπορικός κόσμος προσπαθεί να ορθοποδήσει, οι νέοι φεύγουν σαν τα χελιδόνια από τον τόπο. Τη μελαγχολία των σκέψεων έρχεται να συμπληρώσει η συσκότιση, χαμηλός φωτισμός κατά τόπους και ανύπαρκτος σε κάποια άλλα σημεία. Δεν ήξερα να πάρω φακό για να περπατήσουμε στην πόλη του Αίγιου, ούτε σε δύσβατο βουνό τέτοια ατμόσφαιρα… Η πόλη έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο nightclub, που αν δεν υπήρχε ο φωτισμός των μαγαζιών να σώζει την κατάσταση θα λέγαμε πως ζούμε στην πόλη των φαντασμάτων.
Έπειτα περάσαμε από το Παναγιωτοπουλέικο, όσο φωτισμός λείπει από την πόλη έχει τοποθετηθεί στο εν λόγω κτήριο φέρνοντας μας πιο κοντά στα Χριστούγεννα. Δεν θα μιλήσω για τα πεζοδρόμια όπου η κατάσταση είναι απελπιστική καθώς σύντομα έχω να γράψω πολλά και πολύ γι’ αυτό το θέμα.

Λυπάμαι, γιατί η πόλη των παιδικών μου και εφηβικών μου χρόνων χάνεται, ξεθωριάζει με την πάροδο του χρόνου αποκτά χρώμα γκρίζο. Αντί να γίνει λειτουργική, όμορφη και προσιτή, γίνεται άχρωμη, απροσπέλαστη και χάνει την παλιά της Αίγλη.

Λένε κατά το λαό και οι άρχοντες, όμως σε αυτή την περίπτωση δεν μπορούμε το μπαλάκι να το πετάξουμε μόνο στον λαό και τους ψηφοφόρους, κάποιοι κυβερνούν αυτό τον τόπο και θα τον κυβερνούν για δύο περίπου χρόνια ακόμα. Αντί λοιπόν να ασχολούνται με επικοινωνιακά τεχνάσματα, καιρός να βγουν από τα γραφεία τους, να αφήσουν τις καρέκλες τους, να πάρουν ένα στυλό και μια κόλα χαρτί να περπατούν στους δρόμους, να πηγαίνουν σε όλες τις περιοχές του δήμου της Αιγιάλειας, να βλέπουν τα προβλήματα να έρχονται σε επαφή με τα όποια θέματα προκύπτουν. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει η κατάσταση.

Γιατί όταν κολλάς από το μέλι της εξουσίας στην καρέκλα, τόσο εύκολα σου φεύγει και η καρέκλα κάτω από τα πόδια.


Κατηγορίες Άρθρου
ΑΠΟΨΗ

Σχετικα αρθρα


ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ

Your email address will not be published. Required fields are marked *

protionline.gr