-ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Σ. ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ-
Περνούσα από το 1ο Δημοτικό. Τα παιδιά είχαν διάλειμμα και είχαν μαζευθεί προς τα κάγκελα που βλέπουν την εκκλησία των Ταξιαρχών μάλλον επειδή τα …έκαιγε ο λαμπρός, σαν καλοκαιρινός, ήλιος της 3ης Νοεμβρίου.
Η ματιά μου έπεσε μπροστά από τα παιδιά σ’ ένα γκολπόστ, τέρμα με δίχτυα δηλαδή. Δεν το είχα ξαναδεί, καθώς περνάω συχνά απ’ εκεί οι υπεύθυνοι το είχαν στηρίξει στα κάγκελα του σχολείου, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω εάν ήταν τέρμα για χάντμπολ (χειροσφαίριση) ή γκολπόστ ποδοσφαίρου μικρό.
Απόρησα που τα παιδιά δεν το χρησιμοποιούσαν, τα αγόρια κυρίως, αφού, μάλιστα, στο κάτω μέρος του προαυλίου 5-6 κοριτσάκια προσπαθούσαν –λίγο αδέξια είναι η αλήθεια- να βάλουν μια μπάλα μπάσκετ στο καλάθι της μπασκέτας. Τελικά, επειδή βιαζόμουν, δεν παρατήρησα καλύτερα το γκολπόστ.
Εγώ θα ήθελα να ήταν ποδοσφαίρου, γιατί ο νους μου αμέσως …έτρεξε στα δικά μου χρόνια στο 1ο Δημοτικό, που παίζαμε μπάλα στο πίσω μέρος προς την οδό Ερμού και αντί για τέρματα, χρησιμοποιούσαμε δύο + δύο, τέσσερις πέτρες!
Τότε δίχτυα υπήρχαν μόνον στον «Παναιγιάλειο», στο Εθνικό Στάδιο της πόλης μας! Τόσο δυσεύρετα ήσαν. Εν πάση περιπτώσει, σκέφθηκα τι ωραία θα ήταν να μπορούσα να πέρναγα –εγώ ο εξωσχολικός, όσο για την ηλικία, …αφήστε το καλύτερα, γιατί εκείνη την μέρα είχα τα γενέθλια μου- την (κλειστή) καγκελόπορτα, να έβρισκα μία μπάλα και να σούταρα (με τα …See and City έστω…) στο «πλεκτό» ακόμα και μόνος μου, χωρίς …τερματοφύλακα, για να νιώσω πάλι παιδί, αλλά με ΔΙΧΤΥΑ στο τέρμα, γιατί –τουλάχιστον οι άντρες- καταλαβαίνετε τι ακριβώς εννοώ: Να σουτάρεις, ν’ ακούς αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο «πλαφ…», τον ωραίο, τον σχεδόν ηδονικό που προκαλείται όταν η μπάλα έχοντας φύγει από το πόδι σου χτυπάει στα δίχτυα!
Σκέτη απόλαυση, που την στερηθήκαμε στα δικά μας μαθητικά χρόνια. Τα χαιρόσουν και τότε τα γκολ, αλλά…
Άσε τις αμφισβητήσεις, στα ψηλοκρεμαστά ιδίως σουτ, εάν δηλ. ήταν μέσα ή άουτ ή νοερό δοκάρι! «Άδειο» λοιπόν, το γκολπόστ, εκείνη την ώρα τουλάχιστον, δηλαδή, χωρίς κάποιος να το υπερασπίζεται από σουτ και χωρίς κάποιος αντίστοιχα να το …απειλεί.
Μόνον εγώ νοερά, έξω από τα κάγκελα!…
