Οι άνθρωποι είναι τελικά σαν το σταφύλι… Οι καλοί γίνονται κρασί… οι κακοί γίνονται ξίδι.
-Του Ηλία Ασπρούκου Περιβαλλοντολόγου-
Κάποιες φορές καθώς πίνω τον καφέ μου και ατενίζω τον Θερμαϊκό από το μπαλκόνι μου διαβάζω την εφημερίδα, καλή η τηλεόραση καλό και το ραδιόφωνο δεν λέω… Αλλά, ένα τεράστιο αλλά υπάρχει για τους ανθρώπους της δικής μου της γενιάς, αν δεν ανοίξεις την εφημερίδα, αν δεν μυρίσεις το τυπωμένο χαρτί, αν δεν περιηγηθείς στις σελίδες της, αν δεν διαβάσεις τα νέα μέσα από αυτήν τότε η είδηση δεν έχει γοητεία.
Έτσι λοιπόν και σήμερα καθώς διάβαζα την εφημερίδα μου έπεσε το μάτι μου σε ειδήσεις και αναλύσεις που αφορούν ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, που εμείς το περνάμε στα ψιλά… Τη Βία στα σχολεία. Επειδή έχω εγγονές στην εφηβεία και λίγο πριν την προεφηβεία. Διάβασα τα άρθρα με ιδιαίτερη προσοχή και με πόνο ψυχής.
Η δική μου γενιά μεγάλωσε σε μια άλλη εποχή με έντονες τις κοινωνικές ανισότητες, αλλά και μια τεράστια δίψα να πετύχουμε, να δημιουργήσουμε, να παράγουμε. Όχι για να ικανοποιήσουμε τους γονείς μας αλλά να επιβραβεύσουμε τον εαυτό μας.
Από την άλλη ζούσαμε σε μια οικογένεια όπου μπορεί τυπικά να φαινόταν πατριαρχική, αλλά κουμάντο στο σπίτι έκανε η μητέρα. Αυτή ήταν παρούσα στη ζωή μας και ο κυματοθραύστης μας στα δύσκολα. Τόπος συνάντησης για όλους το μεσημεριανό τραπέζι και αν αυτό δεν καθίσταται δυνατό μας κρεμούσαν το κουτάλι κατά το κοινώς λεγόμενο. Εκεί λοιπόν στο τραπέζι παιδιά και γονείς ανταλλάσσαμε σκέψεις, λέγαμε τα νέα μας εμείς από το σχολείο και οι γονείς από τη δουλειά. Γινόμασταν μια μικρή κοινωνία.
Έπειτα δεν θα ξεχάσω τις σχέσεις των γονέων με τους δασκάλους μας, πάντα υπήρχε συνεργασία. Ξέραμε πως για την όποια ζαβολιά μας η τιμωρία θα ήταν διπλή μια από τον δάσκαλο ή τη δασκάλα και μια από τους γονείς. Τότε οι γονείς δεν κουνούσαν το δάχτυλο στο δάσκαλο, υπήρχε ενιαία γραμμή σε όλα τα επίπεδα.
Οι εποχές πέρασαν οι συνθήκες άλλαξαν τα παιδιά μεγαλώνουν σχεδόν μόνα τους στον αυτόματο. Η μητέρα και ο πατέρας σπάνια πατούν το πόδι τους στο σχολείο, να ρωτήσουν για την πρόοδο των παιδιών τους, πόσο μάλλον να ασχοληθούν με τη διαγωγή τους. Έπειτα αν ποτέ τολμήσει ο εκπαιδευτικός, να κάνει επίπληξη στο παιδί ακούει εκείνο το μονότονο πια «το δικό μου παιδί δεν θα το έκανε ποτέ αυτό». Ακόμα χειρότερα αν δεχθεί πρόσκληση ο γονέας να πάει στο σχολείο για την παραβατική συμπεριφορά του μπουμπουκιού του, ή που δεν θα εμφανιστεί καθόλου ή που θα τα βάλει με το σχολείο.
Μέσα σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα με το θεσμό της οικογένειας να βρίσκεται σε αποσύνθεση, την εκπαιδευτική κοινότητα να έχει χάσει το ρόλο της και το σκοπό της… Μιας και η διαγωγή τώρα πια δεν έχει σημασία, αλλά μόνο οι γνώσεις όπως πολλοί εκπαιδευτικοί λένε. Μεγαλώνουν παραβατικά παιδιά όπου μετατρέπουν τα σχολεία σε ρινγκ, τα περιστατικά βίας παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας.
Εκείνο όμως που θα πρέπει να μας προβληματίζει είναι πως αν σε αυτή την ηλικία λειτουργούν και δρουν με αυτό τον τρόπο… τι θα κάνουν ως ενήλικες; Αυτό είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να απασχολήσει γονείς, εκπαιδευτικούς και φυσικά την πολιτεία… Η βία στα σχολεία σύντομα θα μετατραπεί σε βία προς την κοινωνία. Γι αυτό πριν ακόμα ζήσει η χώρα μας αυτό το φαινόμενο όπως συμβαίνει στην Αμερική, ας υπάρξει ψυχοκοινωνική στήριξη στα παιδιά και στις οικογένειές τους από το σχολείο. Η Ελληνική κοινωνία δεν αντέχει ακόμα ένα πλήγμα.
Τέλος οφείλω να πω πως υπάρχουν και εκείνοι οι γονείς που στέκονται κερί αναμμένο στο πλάι των παιδιών. Βλέπω την κόρη μου και άλλες γυναίκες πως προσπαθούν να ανταποκριθούν σε όλους τους ρόλους της καθημερινότητας, εργαζόμενες, σύζυγοι, μαμάδες και φυσικά κόρες γίνονται χίλια κομμάτια. Γιατί έμαθαν πως στη ζωή αν δεν προσπαθήσεις τίποτα δεν πετυχαίνεις. Αυτό το μήνυμα περνούν και στα παιδιά τους, με το σεβασμό , την αγάπη και την αφοσίωση κάθε στόχος επιτυγχάνεται.
Τα στοιχεία κάνουν λόγο για ανήλικους από 13 έως και 17 ετών, που οργανώνονται σε “συμμορίες” και προβαίνουν σε παραβατικές συμπεριφορές με μαχαίρια, σιδηρολοστούς και ρόπαλα τις οποίες μαγνητοσκοπούν και τις βγάζουν στα social media. Τα διάβαζαμε αυτά ως συμβαίνοντά στο εξωτερικό και λέγαμε δε μας νοιάζει, είναι μακριά. Τελικά, δεν ήτανε και πολύ μακριά…
Και το άσχημο είναι ότι αυτά τα περιστατικά δε συμβαίνουν μόνο στιςφτωχογειτονιές αλλά και σε περιοχές που είναι “καλοβαλμένες”.
Μήπως πρέπει να εξετάσουμε την περίπτωση να διωχθούν ποινικά οι γονείς αυτών των παιδιών και τα ίδια τα παιδιά να σκορπιστούν ξεχωριστά σε διάφορους τομείς κοινωνικής εργασίας και απασχόλησης-με υψηλή επιτήρηση και αυστηρότητα; Είναι μία σκέψη!!! την οποία οι συνταγματολόγοι θα απορρίψουν διότι η ευθύνη θα μας πουν είναι ατομική και όχι συλλογική.
Ναι έτσι είναι φίλοι μου, μας έχει φάει η πολλή Δημοκρατία όπως και στην περίπτωση της πανδημίας που έπρεπε από την αρχή να είναι υποχρεωτικός για όλους ο εμβολιασμός όπως γίνεται τώρα πολύ καθυστερημένα με όλες τις συνέπειες που έχουν προκύψει. Μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό έχει και η Ε.Ε. Καθότι η κυβέρνηση δεν μπορούσε να σηκώσει μόνη της αυτή την επιλογή.
