-Του Ηλία Ασπρούκου – Περιβαλλοντολόγου-
Πριν λίγες μέρες συζητούσα με έναν φίλο Θεσσαλονικιό δημοτικό άρχοντα πως τα καταφέρνουν με τις τιμές του νερού, αφού τις κρατούν σε χαμηλά επίπεδα. Καθώς επέστρεψα σπίτι μου άνοιξα το συρτάρι και βρήκα λογαριασμούς νερού από το Αίγιο που κατά καιρούς μου έρχονται για πληρωμή, σύγκρινα Αίγιο Θεσσαλονίκη και τότε το σοκ ήταν αναπόφευκτο. Στο Αίγιο το νερό έχει φθάσει στα ύψη, σχεδόν αγγίζει τα όρια την τιμή της βενζίνης αφού και αυτή συνεχώς σκαρφαλώνει στο Έβερεστ.
Κάθισα για λίγο στην πολυθρόνα πήρα μερικές ανάσες και σκέφτηκα πόσες πηγές έχει η Αιγιάλεια, ποτάμια, ποταμούς, παραποτάμους, το κάθε χωριό και χωριουδάκι έχει τη δική του δεξαμενή, καταφέρνουμε μέσω τριών εταιρειών να διανέμουμε νερό σε όλη την χώρα και όχι μόνο. Ενώ για τον εαυτό μας κρατάμε τα απόνερα μιας ολικής καταστροφής.
Όπου καταστροφή, βλέπε λογαριασμό ΔΕΥΑ Αιγίου. Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε ακούσει πολλά ευτράπελα να συμβαίνουν από δημοτικούς άρχοντες και παράγοντες του τόπου. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή το μάρμαρο κατά το κοινώς λεγόμενο το πληρώνει ο απλός καταναλωτής γιατί όσοι πουλάνε παραγοντισμό δύσκολα βάζουν το χέρι στην τσέπη καθώς τα καβούρια τσιμπάνε.
Οι ανέκδοτες ιστορίες για τους τρόπους που σκαρφίζονται ορισμένοι να ξεφύγουν από την πληρωμή λογαριασμών δίνουν και παίρνουν στα καφενεία της περιοχής. Έχουμε μάθει για ανθρώπους, που οι ίδιοι κομπάζουν για το πως για πάνω από τριάντα χρόνια ξεφεύγουν από την πληρωμή του λογαριασμού τους.
Η αλήθεια είναι πως το νερό είναι δημόσιο αγαθό, αν σήμερα το πληρώνουμε σε τιμή λαδιού, για να βγάλουμε τα σπασμένα ενός άλλου καιρού, τότε που τα φέσια ξεπερνούσαν το μπόι ορισμένων. Αν φθάσουμε στην ιδιωτικοποίηση του τι θα λέμε και κυρίως τι θα κάνουμε;
Όλοι οι Δήμοι το κρατάνε σε χαμηλά επίπεδα για να μην φανεί μελλοντικά η διαφορά εμείς στην Αιγιάλεια το έχουμε στα ύψη, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στο τέλος, θα πλενόμαστε με γάλα όπως η Κλεοπάτρα κάποτε, για να γλυτώσουμε τον λογαριασμό της κατανάλωσης του νερού.
