Η ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΙΚΗ ΠΟΥ ΜΕΣΩ… ΓΑΛΛΙΑΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΣΤΟ PROTIONLINE.GR
Δεν είναι λίγοι αυτοί οι… ξεχωριστοί άνθρωποι που γέννησε κατά καιρούς, ετούτος ο ¨αγιασμένος¨ τόπος της Αιγιάλειας που κατάφεραν με τα χρόνια να διαπρέψουν, να αφήσουν την δική τους παρακαταθήκη και να μπορέσουν να δουν την ζωή με… άλλα μάτια. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και η Ελένη Παπαχρηστοπούλου. Η ηθοποιός που έκανε την ζωή της ένα μεγάλο ταξίδι θεατρικής γνώσης και που συνεχίζει να προσφέρει με όσα ¨όπλα¨ διαθέτει: Στην Τέχνη, στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή του τόπου.
Σήμερα το protionline.gr με αφορμή τα δύο επιτυχημένα μονόπρακτα ¨Ένα γέλιο η ζωή¨ και ¨Η ιστορία της Μαρί¨ που είχε την ευκαιρία το κοινό της Αιγιάλειας να απολαύσει από κοντά το βράδυ 9 Μαρτίου, φιλοξενεί την Ελένη Παπαχρηστοπούλου στις σελίδες της, με σκοπό να γνωρίσει εκείνη το αναγνωστικό κοινό της περιοχής που γεννήθηκε, οι δε αναγνώστες την καλλιτέχνιδα που έκανε την ζωή της ένα μόνιμο ¨αφιέρωμα¨ της θεατρικής επικοινωνίας και έκφρασης, εδώ και 40 και πλέον χρόνια.
Λίγα λόγια για την ηθοποιό
Γεννήθηκε στην Ελίκη και εκεί πέρασε τα πρώτα της χρόνια ως μωρό και έπειτα, ως παιδί. Πήγε στο Α’ Γυμνάσιο Αιγίου και έπειτα, ως έφηβη πια, φεύγει μαζί με τους γονείς της για Θεσσαλονίκη, ένεκα επαγγελματικών λόγων του πατέρα της. Είναι παντρεμένη με τον ηθοποιό Γιάννη Σταματίου με τον οποίο ουσιαστικά “ξεκίνησαν” μαζί στο μεγάλο ταξίδι του θεάτρου, καθώς ταίριαξαν σχεδόν αμέσως και στο σανίδι και στην ζωή. Φέτος μάλιστα, κλείνουν μαζί 40 χρόνια ως ζευγάρι και ζουν στην πρωτεύουσα.
“Με τον άντρα μου μας ένωσαν και η κοινή πορεία προς τον υπέροχο κόσμο της Τέχνης αλλά και ο έρωτας. Έχουμε φτιάξει το δικό μας “κώδικα” επικοινωνίας. Είμαστε αχώριστοι μεν αλλά αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον μέσα στην ελευθερία…” ανάφερε η ίδια η καλλιτέχνης για τον εκ Καλαβρύτων καταγωγή, άνθρωπο της ζωής της. Αμέσως μετά τις σπουδές της στην Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, “δραπετεύει” στην Γαλλία όπου για περίπου 10 χρόνια παρέμεινε, μελετώντας την Τέχνη σε πολλές δραματικές σχολές με τους κορυφαίους δάσκαλους της τότε εποχής σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Η σκηνή του ¨Εκστάν¨
Η Ελένη Παπαχριστοπούλου μαζί με τον σύζυγό της Γιάννη Σταματίου έχουν δημιουργήσει έναν πολύ όμορφο και φιλόξενο χώρο στην πρωτεύουσα, την σκηνή του ¨Εκστάν¨ και κάθε χρονιά (εκτός από τα δύο τελευταία χρόνια της συγκυρίας του κορωνοϊού…) ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις με επιλεκτική προσέγγιση και μεγάλο σεβασμό στην Τέχνη αλλά και την έκφραση. Στόχος τους είναι πάντοτε το ευρύ κοινό. Τα δύο μονόπρακτα που παρουσιάστηκαν προχθές το βράδυ στο “Πολύκεντρο” της Μυρτιάς, είχαν την “σφραγίδα” του επιτυχημένου σκηνοθέτη Ζαν Πολ Ντενιζόν. Σημείωσαν επιτυχία, με την έμπειρη καλλιτέχνιδα να καταχειροκροτείται από τους Αιγιαλείς, στον τόπο που είδε το πρώτο φως ως μωρό.
Ποια είναι η σχέση σας με την Αιγιάλεια; Πώς προέκυψε η εμφάνισή σας στο ¨Πολύκεντρο¨ της Μυρτιάς;
Η Ελίκη είναι ο τόπος που γεννήθηκα και αυτό ήταν το χωριό το “κουβαλούσα” μέσα μου, όπου και αν βρέθηκα, όπου και αν πήγα. Το Αίγιο το αγαπώ, οι άνθρωποι της περιοχής αυτής έχουν μια απλότητα και μια σεμνότητα που ξεχωρίζει. Οι γονείς μας, μας δίδαξαν τις αξίες της ζωής και μας γαλούχησαν με τον καλύτερο και τον πιο δοτικό τρόπο. Την Αιγιάλεια, την έχω στα παιδικά και στα προεφηβικά χρόνια σαν μια “μητέρα γη” που πάτησαν τα πρώτα βήματα της ψυχής μου. Την “έσερνα” μαζί μου στην Θεσσαλονίκη όσο σπούδαζα, στο Παρίσι όταν εκπαιδευόμουν, στην Αθήνα όταν γινόμουν μέρα με τη μέρα όλο και πιο αφοσιωμένη στην Τέχνη. Οι δάσκαλοι μου στο Παρίσι όταν έβλεπαν ηθοποιούς που είχαν σαν πρωταρχικό μέλημά τους τα χρήματα ή την δόξα, τους απέρριπταν αμέσως. Σημασία είχε το τι κουβαλούσες μέσα σου, ποιος ήσουν. Και εγώ είχα στο δισάκι μου την θέληση του να πετύχω, το να μπορώ να εξελιχθώ και φυσικά την βάση μου, που είναι όλα αυτά που αγάπησα και αγαπώ ακόμα. Η παράσταση στο ¨Πολύκεντρο¨ έγινε στα πλαίσια της περιοδείας μας σε όλη την Ελλάδα έπειτα από τις εμφανίσεις στην σκηνή του ¨Εκστάν¨.
Τι σας συνδέει με τον Ζαν Πολ Ντενιζόν; Πώς και πότε προκύπτει η συνάντηση και η συνεργασία σας;
Ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης υπήρξε ο δάσκαλος μου το 1991, ο οποίος εκείνη την εποχή είχε συνεργασία με τον κορυφαίο του 20ου αιώνα στην Τέχνη του Θεάτρου, Πίτερ Μπρουκ. Σχεδόν αμέσως γίναμε φίλοι εκτός από συνεργάτες και πολύ γρήγορα καταλάβαμε τα κοινά μας ενδιαφέροντα. Είχαμε κοινές αντιλήψεις. Στο Παρίσι, όταν ασχολήθηκα με τις Θεατρικές Σπουδές και μαζί του έκανα πολλά σεμινάρια αρχικά και αργότερα καλλιτεχνικά έργα και στην Ελλάδα και στην Γαλλία. Τον έφερα στην Ελλάδα το 1997 για να γνωρίσει την χώρα και από καλλιτεχνική άποψη αλλά και ως μέρος. Σχεδόν αμέσως συνεργάστηκε μαζί μας, ανεβάζοντας πολλά έργα τα επόμενα χρόνια και κάπως έτσι… φτάσαμε μέχρι το σήμερα. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και σαφώς ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες της γενιάς του.
Η Τέχνη πολλές φορές εκτός από νέους δρόμους “βγάζει” και σε αδιέξοδα. Στην πορεία σας στο θεατρικό σανίδι τι δρόμους συναντήσατε;
Με τον Γιάννη τον Σταματίου γίναμε “ζευγάρι” στο θέατρο και την ζωή και οι πορείες μας ήταν ίδιες και κοινές. Κατανοήσαμε σχεδόν αμέσως το 1983 τα καλλιτεχνικά “αδιέξοδα” της τότε εποχής και μπήκαμε στην διαδικασία να ανακαλύψουμε τα όρια μας, τον νέο κόσμο που βλέπαμε από μακριά και τους εαυτούς μας. Το ταξίδι μας ήταν αμέσως μετά την πρώτη θεατρική ομάδα που είχαμε κάνει. Αυτές τις μέρες έχουμε επέτειο, κλείνουμε μαζί 40 έτη αγάπης και αφοσίωσης.
Το 1974 τελειώσατε την Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης. Τι απέγινε στην πορεία, αυτή σας η… καριέρα;
Αποφοίτησα λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Παρακολούθησα μαθήματα στην σχολή του Ζήζου Χαρατσάρη ταυτόχρονα με τις σπουδές μου. Αργότερα έφυγα για την πρωτεύουσα, όπου γράφτηκα στην δραματική σχολή του Βασίλη Ρίτσου και ταυτόχρονα, διορίστηκα στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως δασκάλα. Το 1985 και για τέσσερα χρόνια πηγαινοερχόμουν Ελλάδα – Γαλλία, προκειμένου να παρακολουθώ τις σπουδές μου εκεί, αλλά και λόγω της άλλης εργασίας μου εδώ. Σπούδασα στο πανεπιστήμιο στο Παρίσι και παρακολούθησα δεκάδες εκπαιδευτικά σεμινάρια στην Υποκριτική Τέχνη και την Θεατρική Δημιουργία. Μας έλεγαν τότε θυμάμαι, ότι ένας ηθοποιός για να γίνει κάποτε καλός και να μπορέσει να ερμηνεύσει σωστά, πρέπει να ασχοληθεί με πολλά πράγματα. Να γνωρίζεις νέες τεχνικές και μεθόδους. Να εξελίσσεσαι και να ανοίγεις τους ορίζοντες του μυαλού σου καθημερινά. Οι δάσκαλοι μου ήταν μεγάλοι καλλιτέχνες και με βοήθησαν να αποκτήσουμε ένα άλλο βλέμμα στην ζωή. Απέκτησα διαφορετική ματιά και ακοή. Και αυτά τα ιδιαίτερα, ακολουθώ μέχρι και σήμερα στην καριέρα μου.
Ποιο είναι τελικά το μυστικό της επιτυχίας;
Το θέατρο δεν χρειάζεται λεφτά, είναι η elit της τέχνης και της ψυχής. Μου αρέσει να μοχθώ, να θέτω στόχους και να έχω νέα ενδιαφέροντα. Μαζί με τον άντρα μου κάποτε τα ξεπουλήσαμε όλα όσα είχαμε, προκειμένου να ακολουθήσουμε το όνειρό μας, το να ανακαλύψουμε την μεγάλη τεχνική της υποκριτικής και της ηθοποιίας, μαθαίνοντας από τα λάθη και τις ελλείψεις μας, “πατώντας” στην απειρία μας και την δίψα μας να μάθουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του ανθρώπου που πατά στο σανίδι και τον κοιτούν. Μαζί με τον άντρα μου βιώναμε τις αλλαγές των εποχών και της νοοτροπίας των ανθρώπων. Ζήσαμε τις γενιές των παλιών Ελλήνων ηθοποιών.
Αποφασίσαμε να φύγουμε στο εξωτερικό γιατί θέλαμε να αποφύγουμε να αναπαράγουμε τα ίδια και τα ίδια. Για εμάς δεν είχε νόημα μια απλή ερμηνεία, θέλαμε να νιώθουμε το κείμενο, να δούμε κάθε πρόκληση με άλλα μάτια, που εδώ δεν μπορούσαμε να το κάνουμε και λόγω συνθηκών και λόγω αισθητικής.
