-ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Σ. ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ-
Επισκέφθηκα την Κυριακή την Μονή Ταξιαρχών και ειδικότερα το Παλαιομονάστηρο, όπου βρίσκεται και η Σκήτη του Οσίου Λεοντίου, του τοπικού μας Αγίου, αν και «Μονεμβασιώτης» αποκαλείται, εκ του τόπου καταγωγής του. Ήλθε όμως, μόνασε και ασκήτεψε στην Αιγιάλεια.
Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία από ιστορικής και εκκλησιαστικής απόψεως, αλλά και πολύ ωραίο το φυσικό περιβάλλον, καθώς από ψηλά, μέσα στην καταπράσινη φύση, κάτω και απέναντι από το βραχώδες τοπίο που βρισκόμαστε, φαινόταν το τωρινό Μοναστήρι και στα …πόδια του ο ποταμός Σελινούντας. Στην διαδρομή των 2 χιλιομέτρων έως το Παλαιομονάστηρο σε τρία τουλάχιστον σημεία «δασάκια» από παπαρούνες.
Τον δρόμο, κάτω στην είσοδο της Μονής, έως εκεί ψηλά, μας τον …υποδείκνυε ένας μοναχός, που αν και νέος, στηριζόταν σε ένα «Π». Σήκωνε λοιπόν το δεξί του χέρι για να μας δείχνει την πορεία, σήκωσα κι εγώ το χέρι από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου για να τον ευχαριστήσω, κι αυτός έσκυψε ευγενικότατα και με ταπείνωση μοναχική ακόμα πιο πολύ πάνω στο «Π»!!!
Μάλλον αυτό ήταν το «διακόνημά» του, όπως λένε στα μοναστήρια.
Ήταν ταυτόχρονα το πιο εύγλωττο (χωρίς φωνή) μήνυμα της ημέρας, νομίζω.
Συγκίνηση, μόλις μπήκαμε, μετά τα …κλιμακωτά πλατύσκαλα στο Ναό. Και κυρίως δέος από τις παλαιότατες –από εκατοντάδες χρόνια- αγιογραφίες στους πολυκαιρισμένους τοίχους. Νόμισα ότι ήμουν κάπου στον Μυστρά, ίσως-ίσως και στην Μονεμβασιά στις «ρίζες» του Οσίου!
Κατάνυξη και προσευχή για όλους, μέσα κι έξω από τον μικρό Ναό και ευλογία μεγάλη, αφού μετά το κερί, προσκυνήσαμε και τα «Άχραντα Πάθη» του Κυρίου μας, που, ως γνωστόν, έχει την τιμή την μέγιστη να τα φυλλάτει παλαιόθεν η αιγιώτικη Μονή, καθώς και την Κάρα του Οσίου! Μεγάλη η ευλογία για όλους μας, ακόμα και από το Αγρίνιο είχε έρθει ένα πούλμαν, όπως έμαθα.
Καθώς η αναστήλωση και η συντήρηση έγινε πριν μερικά χρόνια, θα πρέπει να υπάρξει μία μεγαλύτερη «καμπάνια» από τον Δήμο Αιγιαλείας σε συνεργασία με την Τοπική μας Εκκλησία για να γίνει ευρέως γνωστό και το «Παλαιομονάστηρο» με την σκήτη του Οσίου Λεοντίου και να ενισχυθεί έτσι ο θρησκευτικός τουρισμός στην Αιγιάλεια (σε συνδυασμό και με τα «Άχραντα Πάθη).
Και αξίζει όλοι οι Αιγιώτες, οι Αιγιαλείς ν’ ανεβούμε έως εκεί, και ίσως και τα Σχολεία της ευρύτερης περιοχής μας θα πρέπει να κάνουν εκδρομές κοντινές μισή ώρα από την πόλη, μα και μια ώρα από την Πάτρα.
Για επίλογο, επανέρχομαι στον μοναχό: Ήταν επί πολλές ώρες όρθιος με το «Π» εκεί, έως ώτου γυρίσαμε κάτω γύρω στις …11!!! Πριν πάμε στο Αρχονταρίκι ένιωσα την ανάγκη, να τον συγχαρώ: Μου απάντησε ταπεινά: «Καθήκον μου»!…
