«ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΕ ΕΚΘΕΤΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ¨ΓΥΜΝΟ¨ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ»
Ως έναν… εραστή της τέχνης,του θεάτρου και της υποκριτικής θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς, το μέλος της Θεατρικής Έκφρασης Αιγίου, Γιώργο Σεφέρη. Μια μορφή που δεν εγκλωβίζεται στα στενά όρια μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας, αντιθέτως επιδεικνύει ζήλο και αποδεικνύει αποτελεσματικότητα σε όποια μορφή τέχνης καταπιάνεται.
Ο 54χρονος Αιγιώτης ξυλουργός στο επάγγελμα, συμμετέχει σε μια παράσταση που σημείωσε τεράστια επιτυχία και αποδοχή την άνοιξη και επανέρχεται το Σαββατοκύριακο 23 και 24 Ιουλίου στο “Γ. Παππάς”. Πρωταγωνιστώντας στο έργο “Άγριος Σπόρος” του Γ. Τσίρου, δικαιωματικά… “παίρνει” και αυτός και τα υπόλοιπα μέλη της ερασιτεχνικής ομάδας που ανήκει, όλα τα… βλέμματα και τα χειροκροτήματα, την συμπάθεια και την αποδοχή. Αυτή είναι η ανταμοιβή όλων όσων αγαπούν το θέατρο και την εκφραστικότητά του. Και η ανταμοιβή του.
Πριν 15 χρόνια ξεκίνησε το ταξίδι
Το ερασιτεχνικό θέατρο για τον Γιώργο Σεφέρη ξεκίνησε πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια, όταν χρειάστηκε η… σμίλευση κάποιων σκηνικών σε μια παράσταση στην οποία συμμετείχε η αδελφή του, η ταλαντούχα σκηνοθέτης και ηθοποιός Βαρβάρα Σεφέρη, η οποία έχει ήδη διαγράψει την δική της πορεία στο τοπικό ερασιτεχνικό θέατρο, τα τελευταία εικοσιπέντε και πλέον χρόνια. Ο ηθοποιός, έχει εμφανιστεί συνολικά σε επτά θεατρικά έργα και σε κάποια από αυτά, όπως για παράδειγμα το έργο που παρουσιάζεται αυτή την εποχή, υποστηρίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Γιώργος Σεφέρης είναι επαγγελματίας ξυλουργός και πολύ καλός “μάστορας” σύμφωνα με τους πελάτες του. Ο ίδιος μάλιστα, ταυτίζει την ανάγκη του να δημιουργεί επάνω σε μια ξύλινη επιφάνεια, με το να ερμηνεύσει έναν θεατρικό ρόλο, καθώς και τα δύο έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Την αγάπη γι’ αυτό που κάνει κάποιος και την στιγμή της ικανοποίησης, όταν αυτό ολοκληρώνεται.
To protionline.gr συνομίλησε με τον καλλιτέχνη και του ζήτησε να “ανοίξει τα χαρτιά του” για το εγχείρημά του στο θεατρικό σανίδι, ρωτώντας τον για την άποψή του για τους ρόλους που έχει εκτελέσει, πώς μπορεί να… συνδυάζει την λατρεία του για τις ξυλουργικές κατασκευές με την αγάπη του για την καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά και πολλά άλλα που αξίζει τον κόπο να διαβαστούν. Γιατί ούτως ή άλλως (όπως λέει και ο ίδιος άλλωστε…) δεν του έχει δοθεί τίποτα απλόχερα στην ζωή. Ο κόπος της δημιουργίας – από όποιο μετερίζι και αν εκφράστηκε – ήταν ο δικός του “πύρινος δρόμος”. Και αυτό, ήταν και είναι σύμφωνα με τον εκφραστικό καλλιτέχνη, η ουσία του.
Πότε ξεκίνησε αυτή η “γλυκιά πορεία” στο τοπικό ερασιτεχνικό σανίδι; Πότε αρχίζει για σένα το θέατρο;
Η “πόρτα” άνοιξε για μένα εντελώς ήπια και τμηματικά. Μπήκα στο χώρο, όταν κλήθηκα από την αδελφή μου να κατασκευάσω κάποια σκηνικά για ένα θεατρικό έργο. Δουλεύοντας σε αυτόν τον χώρο και ερχόμενος σε επαφή με ανθρώπους της Τέχνης που ήδη είχαν την δική τους πορεία στο ερασιτεχνικό θέατρο, είδα τα πράγματα με “άλλο μάτι “ και άρχισα να αντιλαμβάνομαι την έκφραση αυτή, πολύ διαφορετικά. Μπόρεσα να δω πως αρχίζει, πως προχωρά και εξελίσσεται, πως κορυφώνεται μια θεατρική παράσταση. Πόση “κούραση” έχει και πόσο μεγάλος είναι ο “μαγικός κόσμος” του θεάτρου. Μια τέτοια εκφραστική δύναμη, έχει πολλούς “κωδικούς”. Ένας από αυτούς, είναι τα σκηνικά. Έτσι, έρχομαι σε επαφή εκείνη την εποχή. Κατασκεύασα τα σκηνικά για το έργο και το έργο “κατασκεύασε” μέσα μου την ανάγκη για καλλιτεχνική δημιουργία και έκφραση.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είσαι ενεργό μέλος αυτής της προσπάθειας. Πώς ξεκίνησε μέσα σου όλο αυτό το ¨ταξίδι¨;
Μπήκα στην διαδικασία να διδαχτώ και να μάθω την εκφραστική δύναμη του θεάτρου, παρακολουθώντας τις πρόβες της ομάδας. Ζούσα από κοντά την αγωνία, την προσπάθεια την ηθοποιών για την καλύτερη δυνατή απόδοση. Μάθαινα “κομμάτια του θεάτρου” που σαν απλός θεατής ούτε τα ξέρεις και ούτε τα καταλαβαίνεις. Τα έβλεπα με τα μάτια μου και ζούσα τον παλμό στις πρόβες. Όλο αυτό με… συνεπήρε. Πάντα είχα μια άνεση με τον κόσμο και είμαι κοινωνικός σαν χαρακτήρας. Ίσως αυτό με βοήθησε στο να το τολμήσω, αρχικά. Αλλά το μυστικό είναι αλλού: Η συγκίνηση και η “εσωτερική πρόκληση” που σου γεννά μια τέτοια ενασχόληση. Το θέατρο πλέον είναι κάτι που ούτε θα το αφήσω ποτέ και ούτε και θα το παραμελήσω. Γιατί είναι κάτι που αγαπώ πολύ, με γεμίζει και με κάνει πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο, με διδάσκει συναισθήματα και αξίες. Σε εκθέτει μπροστά στον εαυτό σου “γυμνό” να αναζητήσεις την δική σου, εσωτερική αλήθεια.
«Η αδελφή μου ήταν ένα ακόμα κίνητρο, για να ασχοληθώ με το θέατρο»
Ο Γιώργος Σεφέρης, είναι από τους ανθρώπους που πιστεύει πολύ στην συλλογική προσπάθεια και την διάθεση των καλλιτεχνών όταν αλληλοσυμπληρώνονται και συνεργάζονται. Είναι υπέρμαχος της “ομάδας” και ένας από τα πιο χαρακτηριστικά “πρόσωπα” της τοπικής κοινωνίας που δεν θα διστάσει να “τσαλακωθεί” ψυχικά, προκειμένου να μυηθεί στα μυστικά μονοπάτια της έκφρασης. Τα άτομα της θεατρικής ομάδας και οι “συνοδοιπόροι” του, έγιναν εκείνη την εποχή, το πιο ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσει την ενασχόλησή του με την δημιουργία της Τέχνης, βοηθώντας τον σε κάθε του βήμα. Το πρώτο του έργο που εκτέθηκε μπροστά στο ευρύ κοινό ήταν “Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ” και όπως λέει ο ίδιος “δεν ξέρω αν ήμουν καλός τότε, αλλά ήταν το πιο ισχυρό κίνητρο να ασχοληθώ με αυτό, με ώθησε και μου έσπειρε το “μικρόβιο” του ερασιτεχνικού θεάτρου μέσα μου, με “ανάγκασε” να συνεχίσω. Η Βαρβάρα, ήταν ένας ακόμα λόγος, μία ακόμα “πρόκληση” για μένα. Μαθήτευσα δίπλα της, όπως και με κάθε άλλον ηθοποιό που συνεργάστηκα. Είναι πλέον ένας κόσμος που δεν μπορώ να ζήσω δίχως του”.
Τι κοινά στοιχεία έχεις σαν άνθρωπος, με τον χαρακτήρα που υποδύεσαι στο έργο “Άγριος Σπόρος”;
Το πιο κοινό και… τρανό στοιχείο με τον ήρωα, είναι το πόσο ένας άνθρωπος αγωνίζεται και παλεύει στην ζωή του, με την καθημερινότητα. Δεν ήταν και δεν είναι όλα εύκολα στην ζωή μου. Μεγάλωσα σε μία φτωχική αγροτική οικογένεια και με αρκετές δυσκολίες. Δεν “περπάτησα” ποτέ σε “κόκκινο χαλί”, εργάζομαι από πολύ μικρός και γενικά αγωνίζομαι στην ζωή μου σε κάθε επίπεδο. Ίσως, αυτό το χαρακτηριστικό, είναι το πιο “ηχηρό” στοιχείο ταύτισης μου, με τον ήρωα που ενσαρκώνω. Είναι δηλαδή η καθημερινή “μάχη” που δίνει ο άνθρωπος να επιβιώσει, να βιοποριστεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να γίνεται μέρα με την μέρα όλο και πιο άξιος για τον εαυτό του και τους γύρω του. Και κάτι ακόμα. Ταυτίζομαι με τον συγκεκριμένο ήρωα, γιατί θεωρώ ότι είμαι “κομμάτι” μιας άλλης εποχής. Ευαίσθητος και σκληρός ταυτόχρονα. Με όλους τους ρόλους που έχω ερμηνεύσει έχω ταυτιστεί, όμως με τον τελευταίο νομίζω ότι είναι η πιο μεγάλη ταύτιση.
Η καλλιτεχνία του ξύλου με την καλλιτεχνία του θεάτρου πώς… “παντρεύονται” μέσα σου;
Το ερώτημα αυτό το έχω κάνει και εγώ στον εαυτό μου, κάποτε. Εάν δημιουργήσω κάτι στο κομμάτι της ξυλουργικής με πολύ θετική και καλή διάθεση και στο τέλος καθίσω να το κοιτάξω από μία γωνία, θα νιώσω ολοκλήρωση και ικανοποίηση. Ακριβώς το ίδιο νιώθω την ώρα της υπόκλισης στην αυλαία κάθε έργου. Αυτή η μαγική στιγμή δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Είναι η στιγμή της πληρότητας μέσα σου και η δικαίωση της διαδρομής που έκανες, από το πρώτο βήμα της πρώτης πρόβας που πας στα… ψαχτά, μέχρι την ολοκλήρωση της επιτυχίας του ότι “ναι ρε Γιώργο, τα κατάφερες”. Οι συνοδοιπόροι μου, οι φίλοι και συνεργάτες μου στο μεγάλο αυτό ταξίδι είναι το “εισιτήριο” της επιτυχίας. Δίχως αυτούς δεν θα είχα καταφέρει κάτι, ούτε θα μπορούσα να υπερηφανεύομαι για το ότι προσπαθώ να κάνω το καλύτερο δυνατό. Είτε στην Τέχνη της ξυλουργικής, είτε στην Τέχνη του θεάτρου, ζω το “κυνήγι” του εαυτού μου και διερευνώ τα όρια μου. Έτσι βρίσκω τον δρόμο μου. Βλέποντας την επόμενη μέρα και θέλω να νιώθω την κάθε μέρα που περνάει, σαν μια νέα αρχή. Και το κάνω. Και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους. Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να νιώθει ολοκλήρωση και δικαίωση των κόπων του, με ό,τι και αν καταπιάνεται ή ασχολείται. Η αγάπη για αυτό που κάνεις δεν είναι το παν… εξάλλου;
Πρωταγωνιστής στον «Αγριο σπόρο»
Ο ¨Άγριος Σπόρος¨ είναι ένα έργο του Γιάννη Τσίρου και ουσιαστικά πρόκειται για μια ιστορία με πικρό χιούμορ και εκτυλίσσεται στο επαρχιακό τοπίο, ενώ εκτείνεται χρονικά μέσα σε μια μέρα από το πρωί ως το βράδυ. Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Γιώργος Σεφέρης, Αγγέλικα Αλεξανδροπούλου, Γιώργος Παπαδόπουλος. Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Σεφέρη. Σκηνικά: Γιώργος Σεφέρης. Φωτισμοί: Κώστας Αυλωνίτης – Σπύρος Ρηγόπουλος. Μουσικές Επιλογές: Βαρβάρα Σεφέρη – Νίκος Ζησιμόπουλος. Βοηθός Σκηνοθέτη: Σοφία Βασιλείου. Χειρισμός ήχου: Εύη Χρόνη. Φωτογράφιση: Νίκος Ζησιμόπουλος – Χρύσα Κουνινιώτη. Σχεδιασμός αφίσας: Σπύρος Σημάτης. Επόμενες παραστάσεις: 23 και 24 Ιουλίου, 9.00μ.μ. στο υπαίθριο θέατρο “Γ. Παππάς”.
